Ghost In The Wind

Chapter 16

Why do I feel this way? This is the first time I felt this, and it's weird. Looking at his shinning face, his bright smile and a manly body. His eyes, those eyes melts my whole body. Bakit ako ganito?

Wake up Anika! You're just day dreaming. Wait, what the?! Day dreaming?! Tumigil ka nga sa pagiisip mo ng kung ano ano Anika! Tama na

"What's wrong? Okay ka lang Anika?" tanong niya. Napatulala nanaman ako, bakit ba ganito nanaman ako?

"Huh? Oo, okay lang ako. Salamat nga pala." pasalamat ko dahil niluto niya yung paburito kong meat.

"First time ako bumili nan, first time din ako nakakain." sabi niya habang kumakain kami.

"Seryoso? Why? Napakalungkot naman ng buhay mo, hindi ka man lang nakakain ng meat." sabi ko at napatawa naman siya.

Madaming nagbago kay Dylan nitong nga nakaraang araw. He was caring, protective and he laugh to all my jokes.

Kaya hindi ko mapigilan magjoke eh, because seeing his smile makes me smile also.

Biglang nagring yung doorbell, sino kaya yung bisita ni Dylan. Bakit hindinko alam? Pagbukas ni Dylan ng pinto, nabigla ako dahil hindi ko inaasahang siya yung bisita.

"Hi Dylan!" sabi niya habang kumakaway ito.

"I thought you're on a vacation?" tanong ni Dylan. Hindi nanaman ako mapakali, laging ganun ang nararamdaman ko kapag nakikita ko siya. May something sa kaniya na nagpapabigat ng pakiramdam ko.

"Hindi mo man lang ba ako babatiin?" tanong nung babae at pumasok siya sa apartment ni Dylan.

"Fine, Hi Faye." sabi ni Dylan. Nagmarka ang kasiyahan sa mukha nung babae nung binati siya ni Dylan.

"It's Valentine's Day Dylan, wala ka nanaman bang gagawin?" tanong nung babae.

"I'm just--" napatigil si Dylan nung nakita niyang uupo si Faye sa pwedto ko. Agad akong umilis ng upuan ko.

"you're eating meat? Why? At dalawa yung plate, are you meeting someone? Kasi ang pagkakaalam ko, hindi ko sinabi na pauwi na ako." sabi nung babae.

"Actually nakita kasi kita kaya pakiramdam ko na pupuntahan mo ko. I bought that para may makain ka dito." Sabi ni Dylan, alam kong nagpapalusot lang siya halata sa mukha niya na hindi niya inaasahan na dumating si Faye.

"Dylan, you know me. I don't eat meat." Sabi ni Faye at tumawa ng mahina. Isa pa to, hindi rin kumakain ng meat. Nalulungkot ako sa kanila, cause meat if life!

Umupo ako sa sofa at pinagmasdan ko lang sila. Naiinis ako, that's my seat pero inagawan ako. Pero hindi dapat ako magalit, multo lang ako. Hindi naman niya ako nakikita eh, si Dylan lang ang nakakakita sakin dito sa mundong ito.

Habang pinapanood sila, they seems happy talking to each other. Nakakainggit yung babae kasi buhay siya, she can to anything. She can talk to him na hindi pinagtitinginan ng ibang tao at isiping weird. Pwede siyang magmahal ng tao at mahalin din siya.

Pero ako? I'm just a lost ghost who can remeber anything. Pakiramdam ko pabigat lang ako kay Dylan. Pipilitin ko pa ba ang sarili ko na maalala ang lahat, paano kung wala na talaga ako maalala? Habang buhay na ako ganito at walang maalala. Magiging pabigat lang ako kay Dylan habang buhay.

Makalipas ang ilang minuto, umalis na agad yung babae dahil may pupuntahan pa daw siya. Tahimik lang ako nakaupo sa sofa at nanonood ng tv, lumapit sakin ni Dylan pero hindi ko lang siya pinansin.

"Sorry, sabi niya hindi daw siya kumakain ng meat pero nagustohan niya parin." sabi niya sakin pero hindi parin ako umimik.

"Do you want to go somewhere?" Tanong niya.