Anika Rosales lived a perfect life before she died. Pero wala siyang maalala kung papaano siya namatay at kung sino siya. Ang alam niya lang na siya si Anika. Matagal na panahon siyang naghanap ng paraan para maalala kung papaano siya namatay at kun...
Naglalakad ako sa isang gubat. Hindi ko alam kung saan ako pupunta basta naglalakad lang ako sa kung saan ako dalhin ng mga paa ko. It's like an endless walking, until I saw her standing in front of me.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
At first I was confused, bakit ngayun ka lang nagpakita sakin? At bakit dito pa, sa panaginip ko?
Tumakbo ako papalapit sa kaniya at binigyan ng napakahigpit na yakap. I don't want to let go, ayokong magising sa panaginip na ito.
Bumitaw siya sa pagkakayakap ko at may nilagay sa kamay ko. She gave me a necklace with a ring, at nakita ko ang nakaukit sa singsing. Protection
"Bakit mo 'to binibigay sakin?" tanong ko pero ngumiti lang siya sakin.
Naagaw ang pansin ko sa isang babaeng nakatayo sa likod ni Nicole. I didn't see her face because her hair is covering it. But her eyes, I looked at her eyes and I saw an anemone flower that symbolizes protection.
And her eyes, shows how sad and afraid she is. Isang tingin mo palang sa mga mata niya, alam mo na napakalungkot niya at sobrang daming hirap ang pinagdaanan niya.
Pero sino siya?
A strong wind blew and slowly I can see your face. Yung mga matang napakalungkot, ay ang mga mata ni...
Anika
***
"Anika? Anika!" tawag ko sa kaniya. Hinanap ko na siya sa buong apartment pero wala parin siya. Saan nanaman ba nagpunta yung babaeng yun. Aish! Nakakainis, hindi man lang siya nagsabi sakin.
Sumilip ako sa kusina, sa cr, sa sofa at sa isang maliit na storage room malapit sa kwarto ko. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko parin siya makita.
Akala ko ba hindi siya aalis ng hindi ko alam. Urgh! Umakyat ako papunta rooftop pero wala parin siya. Sinisigaw ko ang pangalan niya ng biglang lumitaw siya sa harapan ko.
"Bakit?" tanong niya. Nung nakita ko siya agad ko siyang niyakap ng mahigpit.
"Wag mong gagawin ulit yon ha. Wag kang aalis ng hindi ko nalalaman kung saan ka pupunta." sabi ko at niyakap ko lang siya ng sobrang higpit na parang ayoko nang bumitaw pa.
"Dylan, a-alam m-mo. Kahit... multo ako na-sasaktan a-ako." pautal utal niyang sabi hanggang sa narealize ko na sobrang higpit na pala ng yakap ko.
"Sorry, sorry" agad akong bumitaw at tinignan siya kung okay lang siya. Nakalimutan ko na kaya ko palang makasakit ng multo.
"Ano bang problema? Pumunta lang ako kay Kath eh." sabi niya sakin.
"Ayokong mawala ka, gusto ko nakikita kita at alam ko kung saan ka pupunta." sabi ko sa kaniya.
"Bakit ko pa kasi kailangan magsabi sayo? Hindi na ako bata, ghost lang ako." sabi niya sakin at tumawa siya ng mahina. I slowly took her hand and held it softly.
