Ghost In The Wind

Chapter 27

Anika Rosales

Heto nanaman ako, bored nanaman kakahintay matapos si Dylan sa mga ginagawa niya. Naisipan kong pumunta sa tabing dagat sa likod ng university.

Nakaupo lang ako sa malaking bato at pinagmamasdan ang paligid. Naagaw ang pansin ko ng may naramdaman akong nakaukit sa batong inuupuan ko.

I smiled thinking na ako ang nagukit nitong bulaklak noong buhay pa ako.

"Naalala mo, ikaw ang nagukit nan. Yung mga panahong masasaya pa tayo." narinig kong may nagsalita sa likod ko. It was Faye then she sat beside me at pinaggigitnaan namin ang nakaukit na bulaklak.

"Kapag walang klase at pagalam natin na hindi dadating ang teacher natin. Lagi tayo nandito, nakaupo at walang ginagawa." kwento niya. A memory flashes in my mind habang kinukwento niya ang mga masasayang memories na magkakasama pa kami.

"Naaalala mo?" tanong niya at tumango lang ako.

"Paano mo ako nakikita? I mean, you knew I'm a ghost. Paano ka nakakakita ng nga ghost?" tanong ko at bigla naman siyang napaisip sa tanong ko.

"Oo nga no. I don't know, basta alam ko nalang na nakakakita ako ng ghost." sabi niya.

"Hindi mo parin ba naaalala kung paano ka namatay?" tanong niya.

"No, not a single clue." sabi ko. Napansin ko na ngumiti siya sakin. Bakit siya nakangiti? At yung ngiti pa niya kakaiba, I don't like it. Kinikilabutan ako.

"By the way, hindi mo maalala kung sino yung lalaking kaibigan namin na kakadating lang sa US?" tanong niya sakin at umiling lang ako bilang sagot ko.

"His name is Justine Niel Quirino. He's your boy friend." nanlaki ang mata ko dahil sa narinig kong boyfriend.

"Boyfriend ko?" tanong ko. Tumango naman si Faye.

"As in boyfriend ko?" ulit ko. She smiled and laughed at may expression.

"Not boyfriend as partners. I mean boy friend, lalaking kaibigan. Chill girl." explain na at tumawa ulit siya. Akala ko talaga boyfriend ko pero kaibigang lalaki pala.

"At yung pinagku-kwentuhan namin about sa isang kaibigan namin. Si Niks, it was you Anika. Yun yung tawag namin sayo." lalo naging malinaw sakin na ako pala ang pinaguusapan nila.

Kasama nga ako sa barkada, and they're looking for me. Pero hindi ko talaga maalala kung papaano ako namatay.

"So kapag may naalala ka na, tell me. Para alam ko."

I can believe this, unti ko nang maaalala ang mga memories ko. Sa tulong ni Faye, Dylan, at ang mga barkada unti unti ko nang naaalala. Pero dapat ba namatuwa ako na naaalala ko ang mga memories ko?

***

Lunch time at nakaupo kami sa bench kung saan lagi kami nakaupo ni Dylan tuwing lunch at wala siyang class.

He was eating omelet then he gave me some. Alam niya kasi na favorite ko ang omelet eggs.

Habang nakain kami napapansin ko na nagiiba yungkulang ng mga trees sa paligid namin. Dati green pero ngayon orange na siya.

"Napansin mo yung mga trees? Malapit nang mahulog ang mga dahon niya kapag lahat sila ay orange na ang color." napatingala ako at pinagmasdan ang mga puno. Oo nga, konti nalang lahat sila magiging orange na.

"Anong gagawin mo kapag nahulog na sila isa isa?" tanong ko sa kaniya.

"Maybe, I will stay by your side and watch them fall." napangiti ako dahil sa sinabi niya. Pero nawala agad ang ngiti ko dahil may naalala ako bigla.