Anika Rosales lived a perfect life before she died. Pero wala siyang maalala kung papaano siya namatay at kung sino siya. Ang alam niya lang na siya si Anika. Matagal na panahon siyang naghanap ng paraan para maalala kung papaano siya namatay at kun...
I was struggling, I can't even save myself. Sinubukan kong lumangoy pero kahit anong gawin, parang lalo akong lumulubog sa tubig.
Please save me! Dylan!
Pinikit ko ang mga mata ko at hinintay nalang maging manhid ako. He will not save me, he's mad kasi akala niya ako ang tumulak kay Faye.
Pero hindi naman talaga ako ang gumawa nun. A white lady suddenly appeared in the water at hinigit ang paa ni Faye.
Sinubukan ko siyang hilahin pero I can't. Tumatagos ang kamay ko sa katawan niya. Then Dylan get mad because he thought that I pushed her.
But I didn't expect na hihilahin din ako ng white lady. Derederetyo niya akong hinila sa tubig. Hindi ko man lang nakagawang iligtas ang sarili ko.
I know I'm dead but I think this is my last day being a ghost. I think pupunta na ako sa kabilang mundo.
I waited, tapos biglang nagliwanag ang paningin ko.
"Anika?" I suddenly heard a voice of a man. Kahit sa pagtawag lang ng pangalan ko, alam ko na nagaalala siya.
I opened my eyes then I saw him. He was carrying me close to him. Bigla nalang bumuhos ang luha ko dahil sa pagaakalang mawawala na ako sa mundong ito.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Dylan" I called his name and hugged him warmly. Akala ko talaga hindi ko na makikita si Dylan. Akala ko hanggang ganito nalang kaming dalawa.
***
Nakaupo lang ako sa loob ng tent ni Dylan habang si Dylan ay nagbibihis sa labas. Nabasa siya dahil sa pagligtas niya sakin, pero ako ghost lang naman ako kaya hindi ako nabasa.
Tulala lang ako dahil naiisip ko parin yung nangyari sakin. Natatakot parin ako, hindi ako natatakot dahil nalulunod ako pero natakot ako dahil akala ko hindi ko na siya makikita pa muli.
Isipin ko pa lang na hindi siya makita hindi ko na kaya. Tuloy-tuloy parin ang pagtulo ng luha ko.
Bigla nagbukas ang pinto ng tent at nakita ko si Dylan na bagong bihis. Umupo siya sa tabi ko, pero nanatili parin akong tahimik.
Alam kong tinitignan niya ako, alam ko rin na nagaalala siya sakin.
"Okay ka na?" tanong niya. Tumango lanh ako at nanatiling tahimik na nakaupo.
"Anika, I'm sorry." napatingin ako bigla sa kaniya dahil sa sinabi niya.
"Hindi dapat ako nagalit sayo. Dapat inalam ko muna kung ano talaga yung nangyari. I'm sorry for not believing in you. Bati na tayo?" he looked at me and smiled. Kahit anong gawin ko, nahahawa talaga ako sa ngiti niya. Hindi ko mapigilan ang sarili ko.
"Mochi?" bigla niya akong inalok ng mochi. Tinignan ko yung mochi at tumingin ulit kay Dylan.
He knows I love mochi. Naging favorite ko ito nung pinakain niya ako nito. I smiled at him and pick a small amount of mochi.
