Gözlerimi yavaşça açtım. Heryer aydınlıktı. Ellerimi saçlarımın arasına götürüp biraz kaşıdım. Daha sonra aklıma onunla konuşmamız geldi. "Yarın sabah bana fotoğraf at uyanınca seni görmek istiyorum".
🌹 ve öylede olmuştu.
Mesafelere ragmen onu yanında hissetmiştim. Biz zaten hiç mesafeleri dert edinmezdik, yada edinmemeye çalışırdık. Aynı filmleri açar aynı an da izlerdik. Yada aynı an da yemek yerdik. Bazen aynı bile giyinirdik. Neyse Ekranı öpüp koklamıştım. Başka ne yapabilirdim ki. Sabrediyordum. Mesafelere rağmen.
Özleme rağmen.
Mutlu olmak için.
Aile olmak için.
Hiç ayrılmamak için.
Çünkü "Şüphesiz Allah sabredenlerle beraberdir"Bakara /153. ayetindeki gibi.
