Nje buzeqeshje e munguar...

kapitulli 17

Nuk i besohej qe ai e kishte bere vertete kete...Ai qe kishte dashur me shume ne kete bote...Ai tek i cili kishte rigjetur buzeqeshjen e munguar...Ai tek i cili kishte gjetur diellin pas nje shiu te rrembyer...Ai ,gjithcka e saj..Qendra e universit per te...

Lejoji lotet tradhetare te lanin shpirtin e saj te thyer. Ndihej bosh, vetem, ndihej e vrare...

Ndjente doren e Emes tek i ledhatonte floket dhe vetem justifikonte veprimin e tij duke i thene qe mund te kishte qene asgje me teper vecse nje cast dobesie...Por si dreqin zemra mund ti lejoje mendjes te tregohet e dobet, e dobet para dikujt qe edhe ate vete e ka lenduar, e dobet para atij qe e ka thyer njeher, e dobet dhe e pafuqishme per te mbrojtur zemren e asaj qe donte vertete....Nese ndonjehere e kishte dashur....

I kishte injoruar te gjitha ato thirrjet dhe mesazhet e pafundme nga ana e tij...kishte injoruar cdo perpjekje te tij per te folur me te... Nuk deshironte te kishte me asnje lloj kontakti me te...

Ishte transformuar ne nje tjeter njeri...Kishte humbur vetveten ne kerkim te lumturise...ne kerkim te dashurise...i mungonte pafund ai, por mendja refuzonte ta pranonte, refuzonte te konfirmonte ato mesazhe qe zemra i dergonte per ate...Nuk duhej te ishte me pjese e jetes se saj...Tashme duhet te jetonte nje tjeter jete pa ate...Pa ate te cilin dikur e shikonte si bashkeudhetarin e jetes se saj...

Ishte bere si nje gjysme njeriu pa te ....I mungonte dreqin,, e pranonte qe i mungonte pafund....Kishte harruar si te jetonte duke menduar per te...mungesa e tij vriste....

Nuk kishte fuqi te bente me asgje, ishte kthyer ne nje tjeter person....Nuk i dhimbte fakti qe e pa me nje tjeter...por i dhimbte fakti qe u zhgenjye per te shumten here nga jeta....Sikur te mos mjaftonte zhgenjimi i pare...Sikur te mos mjaftonte qe u thye besimi per here te pare...Ishte vete ajo qe i dha nje tjeter plumb jetes per ta drejtuar drejt saj....i dha nje arsye tjeter per ta lenduar edhe nje here....

Kishte refuzuar te gjithe telefonatat e Andit sepse e dinte se mbas atyre qendronte nje tjeter perpjekje e deshtuar per te rilidhur serish ato te dy....Kishte refuzuar dhe ato qindra kerkesat e Emes per te dale njehere jashte e per tu shkeputur nga ajo dreq guaske ku ishte futur....Preferonte te rrinte e vetme aty e shtrire ne krevatin e saj duke pare muret e dhomes qe ato dite i ishin dukur gjeja me interesante ne bote....

****

Kishin kaluar dite te tera dhe nuk kishte marre asnje lajm nga ai....Kishte ndaluar Emen dhe Andin te flisnin per te...Do e hiqte nga zemra edhe pse i dhimbte shume....Do vuante por do ngrihej serish...Ajo ishte e forte....Ishte e afte t'i mblidhte serish te gjitha copat brenda vetes...

****

Veshi ate xhaketen e holle vjeshtore dhe doli ne rruget e lageshta te qytetit....E kishte marre malli per gjithcka...E kishte marre malli per shiun..Per vjeshten...per ate Tiranen e zhurmshme qe dukej sikur asnjehere nuk flinte me ate kaosin e saj te perhershem...E mbi te gjitha e kishte marre malli per veten e saj...E kishte marre malli per ate qe kishte qene dikur...

Lejoi ato pikla te vogla te shiut te binin lehte mbi floket e saj te dendur...I pelqente shiu...E bente nostalgjike, i rikthente pas kujtime, kujtime qe edhe pse dhembnin akoma i dashuronte si diten e pare, i dashuronte per gjithcka e kishin bere te jetonin...Per dhimbjen dhe lumturine...Per lotet dhe buzeqeshjen...I dashuronte dhe nuk mund ti urrente...

U ul ne njerin prej stolave qe gjendeshin prane saj e patrembur nga stuhia qe ishte bere gati te fillonte....E ne te vertete si mund te trembej nga stuhia kur stuhia me e madhe po ndodhte brenda saj ??? Si nje lufte mes djallit dhe engjellit...Nje lufte mes dashurise dhe dhimbjes...

Ndjente telefonin qe i dridhej ne xhepin e pasme te xhinseve por refuzonte ta hapte....Nuk deshironte te shkeputej nga ajo bote e magjishme ku ishte zhytur...1 here, 2 here....Serish vazhdonte te binte papushim e ajo e bezdisur me ne fund u dorezua dhe e lodhur e me nje pergjigje te zymte e pa jete ju drejtua personit ne anen tjeter....

-Alo.

-Ajla me ne fund denjove ta hapesh ate dreq telefoni... Ku je te kam kerkuar ngado dhe nuk je bere e gjalle fare.

-Cfare kishe And ?

-Doja te flisnim. Ku je tani ?

-Per cfare...

-Jo gjithcka mund te thuhet ne celular. Po vij tek ti tani.

U habit tej mase nga ajo telefonate e cuditshme e tij dhe e pendua ne maksimum qe i tha se ku ndodhej...Ndoshta do kishte arritur te kalonte edhe disa caste te qeta vetem...

****

Ngriti syte drejt makines qe ndaloi pikerisht perballe saj per t'u perballur me Ate....Ate te cilin zemra e kerkonte si te ishte droga e saj me e forte...

E kishte marre malli dhe pse nuk donte ta pranonte...E kishte marre malli per gjithcka te tijen dhe pse me aq ngulm e refuzonte....

I ndihej mirenjohese Andit per te gjithe kete skeme te organizuar edhe pse ne te vertete nuk donte ta pranonte...

Ndoqi me sy hapat e tij te rende qe sa vinin e afroheshin drejt saj....Ngriti koken per t'u ndeshur me shikimin e tij...Ate shikim aq te deshirueshem qe kaq shume i kishte munguar keto kohe...

-Ajla...

*❤*❤*❤*

Apapapap a nuk e kam lene ne nje moment kulminant🙈🙈🙈🙈🙈🙈....

😈😈😈😈😈...

E kam ndjere vertet kaq shume kete pjese sa nuk kam fjale ta pershkruaj...Realisht me dukej sikur po e perjetoja vete te gjithen kete...Mund te them se kjo ka qen pjesa ime e preferuar....

Si ju duk pjesaaa....?????

Jepni mendimet tuaja njeher heeee.....

Do mundohem ta mbaroj sa me shpejt megjithese nuk mendoj se do jene me shume se 2 pjese....Edhe mua ka filluar te me lodhe kjo histori 😿😿...

Ne momentin qe do e mbaroj do i bej shum shpejt unpublish 💔💔💔💔....

Lexim te kendshem te gjitheve..!!!!

❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣❤❣