Nje buzeqeshje e munguar...

kapitulli 14

Kishte mbeshtetur koken ne kraharorin e tij dhe po degjonte rrahjet ritmike te zemres se tij.

-E doje shume ate ?

Ishte ajo qe thyu ate heshtje duke i drejtuar nje pyetje per ate, ate qe e kishte lenduar me shume ne jeten e tij.

-Ehe e doja me shume se gjithcka.
Isha i gatshem te jepja edhe jeten time per te.

E dashurova sa e pashe per here te pare,dashurova ate thjeshtesine e saj, ciltersine e saj, dashurova gjithcka te ajo.

Kishim rreth dy vite bashke por gjerat filluan te ndryshonin, ajo nuk ishte me e njejta, nuk ishte ajo Lea e meparshmja, ajo vajza e thjeshte dhe e cilter, tashme ajo ishte zevendesuar me nje tjeter Lea.
Jo me ajo qe dashuronte ate jeten e thjeshte por ajo qe dashuronte nje jete ndryshe, te jetonte mes luksit dhe parase.

Rralle flisnim, bisedat tona nuk ngjanin me me ato te dy te dashuruarve, gjithmone isha une ai qe i shkruaja i para, ai qe kujtohesha per te, ajo nuk kishte me aspak kohe, ishte e zene, e zene me shoqerine e saj te re, me shoqerine e nje shtrese te larte, ishte e zene duke shetitur clubeve te nates deri ne oret e para te mengjesit.

Ndersa ate dite ishte pervjetori jone i dyte bashke.
Kisha kohe qe planifikoja nje surprize per te, doja ta rifitoja ate serish, pa ate nuk kisha jete, ishte gjithcka e imja.

Shpresoja qe do e gjeja ne shtepine e saj. Pashe deren gjysme te hapur dhe u futa brenda. Degjova zera te vinin nga dhoma e saj. Zera te njohur per mua, po i lutesha Zotit te mos ishte ajo qe mendoja une. Me kembet qe me dridheshin hodha hapa te tjere drejt tyre, hapa te tjere drejt shkaterrimit tim.

Pashe rroba te hedhura kudo shkujdesshem, pashe ate, ate me personin qe nuk do doja kurre ta shikoja.

Lea, Lea ime me shokun tim te ngushte, me ate qe e konsideroja vella.

Bota mu shemb mbi koke.
Nuk do doja te merrja fryme ne ato caste, do doja te mos ekzistoja fare...

.. E kishte bere vetem per disa para te qelbura, disa para per te bere jeten qe kishte enderruar, nje jete qe po e fitonte ne menyre te shpifur.

Nuk arrita dot ta kaperceja ate dhimbje, alkooli ishte beri miku im, miku i neteve vetmitare....deshmitare te loteve,dhimbjes dhe vuajtjes time...
Nuk mendoja se do e kaloja ndonjeher, nuk dija si te shkulja nga zemra persona si ata, ajo dashuria ime pare e ndersa ai shoku im qe nga femijeria...
Ishte e tmerrshme por ia dola,ia dola te zhdukja cdo kujtim te sajin ne momentin qe te pashe ty...atehere kuptova se ka akoma shprese, kuptova se ka akoma drite ne fund te tunelit tim...

-En...

Nuk foli,nuk tha me asgje vetem heshti dhe e perqafoi, e perqafoi per ti thene qe nuk eshte vetem qe e donte dhe qe do ishte aty per te gjithmone,,,

***

Nuk e dinte se sa kohe kishte kaluar ashtu, ne heshtje, por dinte se mund te rrinte ashtu deri ne perjetesi, te rrinte krah tij, krah njeriut qe i kishte rrembyer zemren, krah atij qe ishte e gatshme te jepte edhe jeten.

U ngrit lehte duke u munduar te mos shqetesonte ate dhe u nis drejt kuzhines per te gatuar... Nuk ishte shquar ndonjehere se dinte te gatuante por do mundohej, do mundohej te gatuante me dashuri per ate.

Kerkoi neper ato raftet e medha per ato perberes qe i nevojiteshin dhe filloi te gatuante kekun e saj te preferuar dhe te vetmin ndoshta qe dinte.

Ndjeu duart e tij qe e kapen dhe e kthyen nga vetja, i ledhatoi lehte faqen dhe e puthi ne balle.

-Po gatuan ?

-Ehe, po mundohem te bej kek.

Tha me zerin e embel si nje llastice e vogel dhe u struk ne kraharorin e tij.
I pelqente te ishte e vogla e tij, i pelqente kur ai trajtonte si nje vogelushe.

Po qendronin ne krahet e njeri-tjetrit por ishte pikerisht zilja e deres ajo qe e prishi ate cast.

Hapi deren dhe pa Emen te hynte me vrull brenda dhe me pas edhe Andin.

Sapo pa Ajlen ju hodh menjehere ne qafe dhe filloi me kritikat e saj.

-Ajla moj vajz je humbur fare...
Nuk kujtohesh me per ne, shyqyr qe ke Enon se per ne nahhh na ka len mbas dore fare.

-Em moj debile ku te harroj un ty shushka ime por te tilla kan qene rrethanat.

-Epo nejse nuk erdhem per kete.
Si thuani sikur te shkojme me pushime ne te katert eee. Fundja shkollen e mbaruam tashme dhe ikim apo jo? He si thua Eno ?

Ishte ajo si gjithmone organizatorja e te gjithe festave e pushimeve te tyre. Ajo ishte shpirti i asaj skuadre...

-He tani thuani PO ju lutem,do ja kalojm buukur.

-Em si nuk u lodhe njehere me keto mund tia kalojm bukur edhe ketu.

-Ajla vertet e ke ndermend te kalosh veren me nje liber ne dore duke shetitur lulishtes se lagjes ?
Dreqin e pakuptueshme je vajze...

Ishte Ema ajo qe gjithmone do triumfonte, do triumfonte kundrejt asaj vajzes nerd ne krahasim me te, Ema nje shpirt i lire e aventurier e Ajla e ndryshme nga ajo si nata me diten.
Shpeshhere e pyeste veten se si akoma mbante nje shoqe te till, por e dinte qe nuk mund te jetonte pa te ...ishte gjithcka...nje mike zemre, nje moter, nje shoqe jete...nje ngushellim i madh...

*❤*❤*❤

Ja dhe nje tjeter pjese qe supozohej te hidhej mbreme por qe me kishte zen gjumi me tel ndor 🙊🙊🙊🙊 dhe fap iku dhe pjesa...

Shuuuuuuume faleminderit te gjithe ato qe kane filluar te ndjekin historine time se fundmi😍😍😍😍😍

Lots of loveee 😘😘😘