Verschroeid papier

Drakenkind

Deze opdracht moest 400 woorden hebben, maar ik had er weer eens 640 :] maar alsnog is het enorm ingekort... misschien dat ik het ooit nog eens in het lang herschrijf.
Het moest bestaan uit 4 of 5 episodes, die je op een andere volgorde moest zetten, dus niet-chronologisch.

Drakenkind

De wereld leek ineen te storten. Daar, aan het einde van de met verstikkende rook gevulde steeg, stond Jiro. Zijn zwarte haar zat hetzelfde als anders en zijn gezicht was zeker niet minder arrogant dan normaal. Hij had zijn mouwen opgestroopt, zodat zijn bruinige armen donker afstaken tegen zijn vlekkeloos witte shirt. Zijn blik was gericht op slechts één enkel punt: Kaida. Haar ogen schoten wanhopig heen en weer, op zoek naar de uitweg die er niet was. Ze bewoog haar neusvleugels eenmaal op en neer, als een schichtig hert dat gevaar rook. Kaida kon niet meer terug; nu niet meer. Jiro keek haar uitdagend aan en balde zijn vuisten, maar voor het eerst in haar hele leven wendde Kaida haar blik niet van hem af. Toch straalden haar ogen doodsangst uit. Haar hart bonkte in haar keel. Ze had dit moment eerder meegemaakt.

Het was avond en Kaida was op weg naar huis. De hete, oosterse zon had plaats gemaakt voor een nachtelijke sterrenhemel en tussen de lange grasstengels zaten duizenden tjirpende krekels. Na een tijdje gelopen te hebben, sloeg Kaida linksaf, een zijpad volgend dat tot achter de Rode Rotsen leidde. Het was hier een stuk donkerder door de immense stenen boven haar hoofd, die het maanlicht versperden. Onwillekeurig rilde ze.
Plotseling voelde ze een duw in haar rug en ze struikelde voorover. 
'Ha, nu heb ik je,' siste een overbekende stem. 
Kaida's hart sloeg een slag over en de moed zonk haar in de schoenen. 'Laat me met rust, Jiro, alsjeblieft!' 
Maar Jiro toonde geen genade. Hij gaf een schop tegen Kaida's schouders, waardoor haar handen en knieën akelig over de stenen schraapten. 
'Je had je mond moeten houden, drakenkind,' lispelde Jiro. 'Dan had ik het je misschien vergeven.'
'Waar heb je het over?' riep Kaida in een poging tot ontkomen, maar haar stem sloeg onherroepelijk over en haar hoop vervloog met de frisse bries die langs haar blote benen streek.
Jiro bukte naast haar neer en duwde zijn hand tegen haar mond. 'Hou je niet voor de domme,' snauwde hij en hij gaf Kaida een venijnige mep tegen het hoofd. Enkele goedgeraakte klappen volgden.
Door de zwarte vlekken voor haar ogen heen zag Kaida nog net hoe Jiro met grote stappen wegbeende. 'Wacht maar. De volgende keer vermoord ik je.' Zijn blik gleed onheilspellend over haar lichaam.
Toen was hij verdwenen, en Kaida verloor het bewustzijn.

'Kind, kun je me horen?' Het schemerde en alles was wazig. Kaida's hoofd bonkte toen ze probeerde rechtop te gaan zitten, maar een sterke hand duwde haar terug. 'Blijf liggen, ik heb alles gezien. Ik zal je verzorgen. Ik ben trouwens Sensei, vanaf nu je persoonlijke trainer.'
Met die woorden vervaagde de wereld opnieuw.

Maanden van training gingen voorbij. De man die zichzelf Sensei had genoemd, trainde haar elke ochtend vóór schooltijd in oosterse vechtkunst. Maar weinigen geloofde in het bestaan van de krijgsmeester, desondanks bewonderde Kaida hem. Sensei beweerde dat Kaida's training goed voor haar was en dat hij haar er speciaal voor had uitgekozen. Hij wilde echter niet vertellen waarom; dat kwam later wel, beweerde hij.

De rook uit de steeg prikte in haar neus en Kaida's gedachten sprongen in een flits terug naar het heden. Jiro kwam dichter en dichterbij en keer doordringend haar aan, alsof haar laatste uur geslagen had.
'Vandaag kom ik mijn woord na,' gromde hij, waarbij hij zijn tandden ontblootte. Tegelijkertijd haalde hij een zwart mes tevoorschijn.
Plotseling daalde er een vreemde soort rust op Kaida neer. Ze ademde diep in en volgde de bewegingen van Jiro. Ze wist wat ze moest doen. Met één onverwachtse beweging sprong ze op Jiro af en ontwapende hem.
'Wat doe je nu, drakenkind? Ik ging je vermoorden, weet je nog?'
Maar Kaida was al verdwenen. Met het mes in haar handen geklemd verdween ze in het duister.