Φύλακας Άγγελος

κεφάλαιο 1

Αν κάποιος με ρώταγε αν πιστεύω ότι υπάρχουν άγγελοι θα του απαντούσα ότι δεν είμαι σε θέση να πιστέψω πραγματικά ότι υπάρχουν, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ήθελα να υπάρχουν. Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε είχα την περιέργεια να ανακαλύψω και να μάθω πράγματα για τα οποία ο υπόλοιπος κόσμος απλά αδιαφορούσε. Από μικρή ήμουν ανήσυχο πνεύμα και είχα υπαρξιακές-φιλοσοφικές αναζητήσεις σχετικά με τι συμβαίνει στον κόσμο μας. Ήμουν γεμάτη ερωτήματα όπως για παράδειγμα τι είδους δυνάμεις ελέγχουν το σύμπαν, ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας, αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή.

Τα αγαπημένα μου μαθήματα όπως φαντάζεστε είναι η Φιλοσοφία και τα Θρησκευτικά. Όμως παρόλο που έκανα μεγάλη προσπάθεια να δώσω απαντήσεις στις απορίες μου ήξερα κατά βάθος ότι δεν πρόκειται να μάθαινα ποτέ. Να όμως που έμαθα! Δυστυχώς! Συνειδητοποίησα ότι τελικά ο κόσμος μας είναι πολύ περίπλοκος από ότι νομίζουμε, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε έναν φύλακα άγγελο που μας προστατεύει και όλα τα φιλοσοφικά μου ερωτήματα λύθηκαν όμως όλα αυτά έγιναν με το χειρότερο και πιο απρόσμενο τρόπο. Γιατί την ίδια στιγμή που μπόρεσα και πίστεψα στους αγγέλους έχασα τους γονείς μου και πέθανα και εγώ.

Ήταν απόγευμα και με τους δικούς μου πηγαίναμε στο εξοχικό μας στην Πρέβεζα. Όλα ήταν ήρεμα, ήμασταν χαρούμενοι που θα απολαμβάναμε επιτέλους τις καλοκαιρινές μας διακοπές μακριά από την Αθήνα. Τι μπορούσε να πάει στραβά; Είναι αστείο που κάνω αυτή την ερώτηση τώρα.

Ο μπαμπάς οδηγούσε. Πάντα ήταν προσεχτικός και πήγαινε αργά. Ήταν πολύ σχολαστικός στο να φοράμε ζώνη. Χα, και πού να ήξερε ότι η ζώνη δεν επρόκειτο να βοηθούσε ούτε στο ελάχιστο εκείνη την ημέρα. Τίποτα δεν θα σταματούσε την τραγωδία που θα συνέβαινε. Θυμάμαι ότι όλοι τα χάσαμε όταν είδαμε εκείνο το φορτηγό να έρχεται καταπάνω μας. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να ουρλιάζω από τον τρόμο μου. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα ήταν το τέλος μου. Ο πατέρας μου είχε κοκαλώσει. Είχε πιάσει το χέρι της μητέρας μου σφίγγοντας το. Πριν το φορτηγό συγκρουστεί με το όχημα μας άκουσα τη φωνή της μητέρας μου να λέει σπαραχτικά

«Θεέ μου βοήθησε μας»

Και αμέσως μετά το φορτηγό έπεσε πάνω στο αμάξι. Έπειτα κενό. Απόλυτο σκοτάδι! Και σιγά-σιγά ένα εκτυφλωτικό φως εμφανίστηκε. Ήμουν με τους γονείς μου πάνω από την πόλη. Ψηλά, πολύ ψηλά και όλο ανεβαίναμε. Δίπλα μας υπήρχαν τρεις φιγούρες. Ήταν άνθρωποι όμως τους είχε περιλούσει μια λάμψη. Τα πρόσωπα τους ήταν γαλήνια, ήρεμα. Και είχαν φτερά.