Some moments become more vivid with the passage of time.
Yesterday's many encounters and goodbyes existed for this.
Every alley and crossroad I walked through were all meant to lead me to this very place.
-Jin, HIGHLIGHT REEL
Sabi ng doktor, 50% chance lang na bumalik pa ang mga alaala ko. But hindi ko naman na pinoproblema yun ganyon dahil nasanay na ko. Ilang taon na ang lumipas e. Limang taon na.
Naging masayahin naman ako noon. Nung andito pa si mama. Hindi naiwasan na magpalipat lipat ako ng bahay. Dahil need ko maghanap ng mas mura para masuportahan ko ang sarili ko.
Nakagraduate ako sa kursong business administration. Pero sana pala pinagpatuloy ko noon na maging singer. Hindi nga lang napagbigyan ng panahon.
Since wala naman akong maiwanan dito sa Pilipinas, mas pinili kong magtrabaho sa korea. Umaasa pa din akong maibalik ang nga alaala ko. And gusto ko hanapin yung lalaking yun. Maybe he'll be able to tell as to what happened to my mom. But the problem is, how? Blurred ang mukha nya sa panaginip but I know at one glance, I'll know it's him.
Gusto ko man magspend ng christmas at new year ngayong huling taon ko dito, masyadong napadali ang pagproseso ng papeles ko. 3 months lang, kinontact na nila ko dahil naging resident na ko dun.
Bukas na yung flight ko. Bumili ako ng mga kailangan dahil mas mura dito compared doon. Ginamit ko yung savings ko sa dati kong work.
**
Pumasok ako sa office bilang secretary. Usual task, print, xerox, papirma dito, papirma doon, bili coffee and etc. Smooth naman ang unang araw ko sa trabaho. Nakahanap din ako ng maganda at murang apartment. Sa taas lang ng pinagpart time ko bilang waitress. Mas nakakapagod dahil marami talagang customer kasi sikat itong shop nila. Marami ngang litrato ar autograph na nakasabit sa pader. Bigbang, Super Junior nakapunta na dito. And regular customer daw.
Mabait naman yung cook at sya rin ang caretaker. Yung may-ari, hindi ko pa nakikita. Pero yung anak nilang lalaki, nandun nagaaral pa. Hindi ko pa sya nakikita. Dun din daw sya sa taas ng shop nakatira. Maaga kasi ako umaalis dahil medyo traffic at mahirap na sumakay ng bus pag late na umalis.
Magaan lang naman trabaho ko dito compared sa mga part time ko noon sa Pilipinas. Part time lang pero di ko na magawang kumain. Eto full time pero hindi masyado nakakapagod. Pero depende pa din siguro kasi baguhan palang ako.
Nag-out ako ng alas singko. Dahil bihira lang overtime dito. Office hours e, 8am to 5pm. Medyo mahaba lang ang nilalakad ko papunta sa bus stop tapos nakaheels pa. Kaya nagbabaon ako ng flats.
Usually, 6pm na ko nakakauwi. Pag traffic at maulan, mag-7pm. Pagkauwi ko, kumakain agad ako sa shop. Good thing is lutong bahay talaga and free kasi tenant ako. Lumapit sakin si Nanay Ana, yung cook and caretaker.
"Parating na yung anak ng may-ari. Magsabay na kayo dahil gusto nun laging may kasama pag kakain." Sabi nya hanang nilalapag sa kainan ang pagkain.
Maya-maya pa dumating na nga yung sinasabi nya. Typical na korean highschool guy. Mukhang bad boy. Nakahang yung bag sa isang shoulder and nakabukas yung unang butones ng damit. Pero in all fairness, ang gwapo nya. Sobra.
Tinawag sya ni Nanay Ana at tinuro ang upuan sa tabi ko. Dito daw sya tumabi at sabay na kaming kumain.
"Oh, Lorraine. Si Yoonjae. Yung anak ng may-ari nito." Sabi ni Nanay Ana.
"Hi." I plainly greeted. Ngumiti lang sya na labas lahat ng ngipin pati gilagid. Pero di ko maiwasang hindi sya tignan dahil nahihiya ako at ahem, gwapo.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
