Aşık Melez

BÖLÜM 1

Bugün yine her zamanki gibi kaçıyorum. Bu arada ben Emma. Emma Wilson. Kaçmak zorundayım. Yakalandığım an ölürüm. Öldürürler. Ben bir melezim. Babam vampir, annem insan. Bundan dolayıda kana çok ihtiyaç duyuyorum. Günde en az 3 kişiyi öldürmem gerekebiliyor bazen. Gerçi ben hayvan öldürüyorum ama.kurt adamlar peşimde.

Aslında normal zamanda kaçabiliyorum. Ama dolunay olduğu zamanlar çok tehlikeli. Yani bugün gibi. Bugün yine sürekli kaçacaktım.

İşte akşam oldu. Saklanmak benim için çok tehlikeli. Saklandığım yerde beni görüp sıkıştırabilirler. Koşu başlasın o zaman.
"Ahh!" o da ne kendimi yerde buldum resmen. Karşımda gördüğüm.. Çok garip. O da düşmüş. Kolunda hafif bir sıyrık vardı ama hemen iyileşti. Bu tek bir şeyi gösteriyor. "Vampir" ama kan kokusu alıyordum. Ben bunları düşünürken kız yerinden kalktı.
"Dur." dedim.
"Geliyorlar, peşimdeler. Gitmem lazım."
Vampir hızıyla koşmaya başladı. Vampir hızıyla onu takip edecektim. Aman tanrım. Çok hızlı. Yinede hemen arkasında onu takip ediyordum.

Neredeyse sabah olmak üzere ve hala koşuyorduk. Çok yorulmuştum. Bütün gün yatabilirim. Ama bu kızı kaybetmemek lazımdı. Sanırım o da kurtlardan kaçıyordu. Galiba sonunda benim gibi birisiyle tanışacaktım. Aramızda çok fazla mesafe vardı. Beni fark etmemiş olabilir. Hatta belki kurt sanmıştır.

O da ne? Bir kız daha mı? Konuşmalarını dinlemem lazım.
"Ah Ashley! Çok korktum. Nerdeydin? "
"Bir anda birbirimizi kaybettik işte Miranda. "
"Rose nerede? "
"Ah tanrım! Seninle değil mi? "
"Lanet olsun.. Yine kayıp"
"Sakin olun geldim
Bir kız daha. Tanrım. Yanlarına gitmeli miydim. Bir dakika Rose dedikleri nerede?

Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda depo gibi bir yerdeydim. Neresiydi burası? Kapı açılma sesi geldi sanki. Ahh evet. Rose, Miranda ve Ashley.
"Niye bizi dinliyordun? " dedi. Rose.
"Hadi ama saçmalama o mesafeden sizi duyamazdım bile. "Dedim.
"Niye gözetliyordun o zaman? " Dedi.Miranda.
"Bir dakika.. Sen. Sen ormanda karşılaştığım.. Yoksa sen.. Sende mi? "
Dedi Ashley. Sanırım artık anladı.
"Burda neler olduğunu biri bize anlatabilir mi artık? " dedi. Rose.
"Rose o da bir melez kurtlardan kaçıyor. Sizden ayrıldığımda onunla karşılaştım hızla koşarken birbirimize çarptık. Sanırım gruba yeni birisi geldi. "dedi Ashley.
"Merhaba ben Ashley. Ashley Scott. "
"Ben Miranda. Miranda Williams. Gruba hoşgeldin. "
" Ben Rozalima. Rozalima Stiwart. Sen kısaca Rose de. "
" Ben de Emma. Emma Wilson.
Sonunda benim gibi birilerini bulmuştum. Hatta benim gibilerin grubuna katılmıştım. Acaba bu grupta beni nasıl maceralar bekliyordu.
Bunları düşünürken bile çok uykum gelmişti normalde melezler pek uyumaz ama ben normalden fazla uyuyorum. Bazen melez olduğumdan bile şüphe duyuyorum. Büyük bir hırlama sesiyle düşüncelerime veda ettim. Korku dolu gözlerle birbirimize bakmaya başladık. Hepimizin gözleri sonuna kadar açılmıştı. "Kızlar benim duyduğumu sizde duydunuz mu?" dedim. "Miranda saat kaç?" dedi Ashley. "6.12". "Kahretsin güneşin doğmasına daha yarım saat var. " dedi Rose. Ne yarım saat mi? Ama bu çok fazlaydı. "Geride durun." dedi Rose. "Rose bu çok tehlikeli orada en az 7 kurt var." dedi Miranda. "Rose olmaz sen daha yeni yeni dönüşmeye başladın. Bu çok tehlikeli." dedi Ashley. " yeni dönüşsemde aranızda en güçlü benim." dedi Rose. "Olmaz Rose. Bu it sürüsünü birlikte halledicez." dedim.
Rose'nin gözünden
O sırada kapı kırıldı. Bize doğru koşmaya başladılar. Ben, Emma, ve Ashley 2 kişiyi birden alıyorduk ana Miranda tek kişiyi. O en güçsüzümüzdü. En hızlı ama en güçsüz. Emma'yı bilmiyorum. Aramıza daha yeni katıldı. Ama görünüşe bakılırsa benden sonra en güçlü kişiydi. Hepimiz melez yüzümüzü çıkardık ve saldırıyorduk. Aç olduğumuzdan dolayı biraz daha güçsüzdük. Hepimizin korkusu yüzünden okunuyordu. Korkunun ecele faydası yok. O sırada bir bağırma sesi geldi. Sesin geldiği tarafa baktık. Miranda! Kolu kanıyordu ve yerde yatıyordu. Sürekli çığlık atıyordu. Emma ve ben uğraştığımız kurtları hemen sert bir şekilde bir kenara fırlattık. Emma Miranda'nın yanına koştu ve onu ayağa kaldırdı. Hemen kıyafetinden bir parça koparıp yarasını sardı. Normalde hemen iyileşirdi ama bunu bir kurt yaptığı için iyileşmesi zaman alıcak. Miranda' ya saldıran kurtla göz göze geldik. Şu an hayatımın en sinirli anını yaşıyordum. O sırada arkamdan bana doğru gelen ayak sesleri duydum. Hemen geriye bir tekme savurdum bir kurt acılar içinde inledi. Sonra Miranda' ya saldıran kurda doğru koşmaya başladım. İçimdeki korkunun yerini öfke aldı. Kurdun üstüne zıpladım. Tüylerini yoldum. Sonra kafasından tutup fırlattım. Acıyla bağırdı. Arkamdan tam bir kurt ısıracakken boynuna dişlerimi geçirdim. Öyle bir bağırdı ki herkes kavgayı bırakıp bize baktı. Kurt bir anda yere serildi ve ağzından kan gelmeye başladı. Hepimiz ağzı açık bir şekilde yerde yatan kurda bakıyorduk. Ama ben hâlâ sinirimi alamadım. İçlerinden en büyük kurt kısa bir şekilde uludu ve hepsi dışarı çıktılar. Ormana girdikten sonra hep birlikte ulumaya başladılar. Uluma sesleri kasabanın girişinden duyuluyordu. "Hadi eve gidelim yeteri kadar yorulduk." dedi Ashley. "Evimiz mi var?" diye sordu Emma. "Hakkımızda bilmefiğin çok şey var."

Not: olabildiğince uzun yazmayı denedim. Yeni bölümler daha uzun olucak. oy verip yorum yaparsanız sevinirim. Umarım beğenmişsinizdir. Öpüldünüz .😘😊😉💙