She's Candy

X 🍬

#SCALifeWithoutThem

X 🍬

-~🍬~-

Ako ngayon ay nag-aaral ng Hangeul. Aralin ko raw, eh. Pero mas ayos na mag-aral ako nito para maging busy ako kaysa sa makausap sila. Ilang linggo na rin simula noong sinabi nila na iba ang pangalan ko. Nakuha ko na, at parang gusto ko na itakwil ang sarili ko.

Sinulat ko ang aking pangalan at tinignan ito.

"Crystalline Hermogenes," natawa ako. "My name sucks, just like me."

Pinunit ko ang papel na pinagsulatan ko ng pangalan ko at nagsulat ulit.

"Shin Ae Rin," I smiled. "Beautiful."

Tinignan ko ang sinulat ko habang nakangiti. Sa ilang linggo na nandito ako, puro lamang pag-aaral ang ginagawa ko rito kaya naman napakadali lamang para sa akin ang matuto.

Napatigil ako sa pag-iiisip ko nang may kumatok sa pinto. I opened the door and I saw Cheese, smiling while holding a tray of food.

Sa ilang linggo na naninirahan ako rito, Cheese is so nice that it bugs my conscience. Bakit ba tinatanggihan ko itong napakabait na nilalang na ito?

I bowed, "kamsahamnida."

He smiled and entered my room, leaving me shocked.

"Kumain ka na. Kanina ka pa namin kinakatok dito para sumabay samin kaso ayaw mo. Dinalhan na lang kita para hindi ka magutom." He explained while smiling.

"Kamsahamnida, oppa." I said. He chuckled.

"Wag mo nga ako maganyan ganyan, Crystalline. Alam ko na alam mo na hindi pa tayo sanay."

"I'm not Crystalline."

"Okay, Ae Rin. Chill."

I ignored him. I want to go home. This is a torture for me. My real family, I miss them so much. Gustong gusto ko na umuwi ng Pilipinas pero hindi pwede. Ang hirap magsakripisyo ng hindi ko sila kasama. Nasanay ako masyado na kasama sila sa hirap at ginhawa.

Kinuha ko ang chopsticks. Kahit hindi ako marunong, sige lang. Para matuto rin ako. Sige lang, go lang.

Sinusubukan kong kumuha ng pagkain pero hindi ko magawa. Narinig kong tumawa si Cheese kaya napatingin ako sa kanya.

"Ganito kasi iyon." Kinuha niya ang aking kamay at itinuro niya kung paano ang tamang paghawak ng chopsticks at kung paano ako makakakuha ng pagkain. Nagpasalamat ako at tsaka ako nagsimulang kumain.

Pagkatapos ko kumain ay tumayo na siya at iniligpit ang pinagkainan ko tsaka nagpaalam na ibababa niya muna ito. Tumango ako bilang sagot.

Umupo ako sa higaan ko at kinuha ang picture frame. Napangiti ako sa aking nakita.

Ang Candy Friemily, masaya at walang balak mag-iwanan.

Pasensya na at hindi ko tinupad ang pangako ko.

Ako mismo, ako mismo ang nangako ngunit ako rin ang sumira doon.

Pakiramdam ko, ang sama sama kong kaibigan. Na pagkatapos ko makuha ang tiwala nila, sinira ko rin iyon.

Inilapag ko ang picture frame na iyon at nahiga na ako. Nakatingin lang ako sa kisame, inaalala ang mga masasayang nangyari.

Gusto ko na bumalik. I want to go back. Hindi ako belong dito. Hindi ko deserve itong mga nangyayari sa akin.

May tumulong mga luha mula sa aking mga mata.

Ang daming tanong na bumabagabag sa aking isipan ngunit ipinikit ko na lamang ang aking mga mata at hinayaan ang sarili kong makatulog.

-~🍬~-

"Unnie, unnie!" Nagising ako nang maramdaman ko na may maliit na mga kamay na kumukurot sa pisngi ko.

Dinilat ko ng konti ang aking mga mata. "Wae?" Tanong ko at tumalikod ako.

Inalog niya ang braso ko. "Ileonal sigan-iyeyo!"

Binuksan ko ang isa kong mata. Yeah, wake up, Aerin. Wake up.

I stood up. Tatayo na sana ako kaso napatigil ako nang punasan ni Corn yung pisngi ko. Ngumiti ako ng tipid at ginulo ko ang buhok niya at tsaka tumayo.

He held my hand. Sabay kaming bumaba.

"Ayon, sakto. Tara, kainan na!" Masayang sigaw ni tita. Napatingin ako kay Cheese na nakatingin sa akin. Umiwas ako ng tingin at umupo na sa pwesto ko. Nagsimula na kaming kumain lahat.

Ang mga nakakatanda ay nag uusap usap sa mga bagay bagay samantalang kami ay tahimik lang. Kapag umepal kami o nakinig, wala rin naman kaming maiintindihan. Binilisan ko ang pagkain ko. Pagkatapos ko kumain ay niligpit ko na ang pinagkainan ko at tumakbo na papunta sa taas para maiwasan silang lahat.

Sa ilang linggo na nakatira ako dito, wala silang ginawa kundi kunin ang loob ko. At ako? Wala ako ibang ginawa kundi umiwas sa kanila at gawin hangin lamang ang presensya ko. Nahihirapan ako. Ayoko ng ganito.

Kaagad kong sinara ang pinto ko pero hindi ko ito masara. May pwersa na pumipigil kaya binuksan ko ang pinto and I was not surprise when I saw Cheese. Cheese is an 'oh-so-good-guy na always here for me.' Yes, he is a good guy. But I still hate him for agreeing. Although it's for our own good, I still can't see the brighter side of this plan.

And I'm afraid that Cheese might be involved to our problem. He is so good to be involved.

I let him to enter my room. I sat on my bed and started to read my book.

"Are you going to ignore me again?" He asked.

"Still not used to it?" I asked back, still focusing on what I'm reading.

"Please, talk to me."

I ignored him. Bahala siya. Aalis din yan mamaya maya.

"Mushihaji ma." I looked at him, shocked, as he did aegyo. Shocks!

He smiled shyly and covered his face. I can't help but to let out a chuckle.

"nan gwiyeopjyo?" He pouted.

And with that, I laughed. A genuine one. This boy... I can't believe he can do that!

When I recover from laughing, I giggled.

"Finally, I made you laugh." He said, smiling. I smiled back.

"Thank you," I whispered. "For making me laugh. I never laughed like this since I got here."

"Anything for you, princess."

I never thought that he will be the one who can make me laugh again. I think negative always that's why he is a bad person for me, but he's not. I know he's not. But my mind says he is.

I sighed.

"Are you up for games?" He asked. I smiled. Sounds exciting!