BAKIT?

CHAPTER 3- Memories(^•^)♡

Hi!
sorry late update! enjoy!(^•^)♡
plz vote my story....thank you lab lots♥
----------------------------------------------

Sab POV

~FLASHBACK~
Nanlalabo na ang mga mata ko kakaiyak nagwawala na ako pero pinipigilan lang ako nina Kuya at nasa isang sulok lang kami habang humahagolgol at mga manumea na tanong sa isip ko 'bakit?' bakit mo kami kailangan iwanan ......
"H-Hon wag nama g-ganito *HUK* w-wag mo k-kami iiiwan *HUK* wag n-naman m-may mga a-anak na tayo oh! *HUK* h-hindi m-mo ba n-nakikita nasasaktan n-na sila" nauutal habang umiiyak na pumilit na wag umalis si mommy
"Alam ko yun! Wag mong palabasi na ako ang may kasalan simula ngayon wag ka nang lalapit saakin aalis na ako ayoko na pagod na ako" matigas ni mommy na sabi
"H-Hon w-wag ka n-naman ganyan .... W-wag m-mo k-kaming i-iwan ng mga anak mo" nagpipigil na iyak ni daddy pero hindi na sya pinansin ni mommy at tuluyan na umalis sa kwarto kaya naman hinabol naming sya hanggang sa pinto
"N-Nakakatiis k-ka b-ba t-talagang iiwan k-kami ng m-mga anak m-mo" humahagulgol na si daddy pero hindi parin sya pinapansin ni mommy hanggang .......
"M-Ma, w-wag m-mo naman k-kaming iwanan d-dito k-ka n-nalang p-promise h-hindi n-na ako m-magpapasaway" pilit na sabi ko habang hawak ang paa nya at umiiyak pero wala parin nangyari sinipa nya lang ako ng malakas at tuluyan na umalis sumakay sya sa itim na kotse ng hindi ko na sya makita ay nilapitan ko si daddy na tuluyan umiiyak habang nakaupo sa damuhan kasama sina kuya
"Okay ka lang ba anak" pilit na tanong ni daddy saakin tumango nalang ako ayokong dagdagan yung problema nya kahit masakit naman talaga

-K❣A❣T❣A❣H❣I❣M❣I❣K❣A❣N-

Mahabang katahimikan ang dami kong tanong 'bakit mo kami iniwan ng walang dahilan' 'bakit hindi ka nasaktan makita kaming naghihirap' 'bakit?' daming tanong nabubuo sa isip ko
"Bakit n-nya tayo iniwan?" wala sasarili kong tanong hindi na sila umiiyak pero halata parin ang lungkot sa pugto nilang mga mata
"Hayaan nyo na mga anak baka bumalik din ang nanay nyo satin at kapag dumating yung araw na yun dapat okay na tayo handa na tayong harapi sya ............ at wag na wag kayong magtatanim ng sama ng loob sakanya naiintindihan nyo ba?" sabi nya at yung mga salitang tinatak ko sa isip ko pagbumalik ka tatanungin kita at sana masagot mo lahat ang mga tanong ko
"Opo" sabay sabay naming sagot
pumasok na ng bahay ng nasa kwarto na ako ay bigla pumasok si kuya Daniel sa loob
"Sab ....."
"Bakit po kuya"
"Alam kog marami ding tanong ang nasaisip mo siguro sangayon si nanay lang makakasagot nyan" simula nyang sabi "pakiusap ko sana sayo na wag mo muna tanungin si daddy tungkol dito kasi pati sya hindi din alam ang gagawin Sab nawalan tayo ng nanay si daddy nawalan ng asawa at nanay sa mga anak nya kaya sana maintindihan mo ang situation natin ngayon alam ko bata ka pa pero alam ko din matalino ka para maintindihan mo ang sinasabi ko" malumanay pero halata ang lungkot sa mga salita na sabi nya
"opo" yun nalang sinabi ko
"Salamat sa pag intindi sige matulog ka na may pasok ka pa bukas .... Good night" tuluyan na umalis ng kwarto
Nangmakaalis sya ay pumunta naman ako samay bintana at tiningnan yung gate nalibasan kanina ni mommy ..... babalik ka pa ba? makikita pa rin ba kita? mapapagluto mo pa ba ako? kalian ko kaya masasagot ang mga tanong sa isip ko ......
Nangmakalipas ang halos isang liggo nagging okay na kami bumalik na ulit kami sa dati pero palaging may kulang at halata sa mga mata naming ang lungkot sa pagiging kulang pero hindi ko na inisip yung bagay na yun
lagi kong tinitingnan tuwing gabi yung bintana sa kwarto na nagbabakasakali na makita ko bumalik ka na pero dumaan ang mga araw, buwan, at taon ng paghihintay at mukhang hindi ka na babalik ngunit sariwa parin yung sakit na iniwan mo sa pamilyya natin lumipas ang mga araw pero gabi-gabi parin akong tumitingin sa bintana at nagtatanong kalian kaya kita makikita muli .........
~END OF FLASHBACK~