Who are you?

IX.

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Hi, it's me xEightPotatoedt, kung umabot ka sa kabanatang ito at nababasa mo itong mensahe ko, gusto ko lang sabihin na maraming salamat!

This story was actually revised and was written 4 years ago. Kaya di ko alam kung magugustuhan niyo, but I do hope so.

Please continue supporting me as I try to finish this book hahaha!Napakagago lang at 4 years ata akong nagka writer's block dahilan para di ko matapos-tapos 'to. Sana ngayon matapos ko na.

Don't forget to give every chapter a 'Star' and if you can leave some comments, I would gladly read every single of it. Thank you very much. I love you all!

Here's Chapter Nine:
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

~Madison's Point of View~

"Let go of me!" I screamed as i felt his hand squeezing my arm. Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas para sumigaw dahil sa mag iisang oras na akong nagsisisigaw para humingi ng tulong.

"Walang makakarinig sa 'yo dito, kaya tumigil ka na sa kakasigaw mo." Rinig kong sabi ng lalaking nakahawak sa braso ko. Nakasuot siya ng mask kaya di ko siya makilala.

"HEEELP!" Malakas kong sigaw na umalingaw-ngaw sa loob ng gusaling kinaroroonan namin.

"I said shut up!" Tinulak niya ko ng buong lakas dahilan para sumobsob ako sa maruming sahig. I can feel the blood from my face running down to my neck. I don't know kung sa mukha lang ako may sugat, dahil ramdam ko ang kirot sa buong katawan ko. Hindi ko na napigilan, napa iyak na 'ko.

"Please, let me go. Wala akong kasalanan sa 'yo." Pagmamakaawa ko. I can't move my feet. Naubosan na 'ko ng lakas para mag pumiglas. "I don't even know you!" Dagdag ko. Pero parang hindi man lang siya natinag. Nakagapos ang kamay at paa ko, kaya gustohin ko mang tumakbo at tumakas ay hindi ko magawa.

Bago pa 'ko tuluyang nawalan ng malay, nakarinig ako ng mga yabag papalapit sa kinaroroonan namin. Pag angat ko ng ulo, sumalubong sa 'kin ang limang pigura ng mga lalaking naka mask. Sino ba sila? Ano bang nagawa ko para saktan nila ako ng ganito?

"Sino kayo?! Pakawalan niyo 'ko!" Pinilit kong tumayo pero di ko nagawa. Kung nakakamatay lang ang pagtitig malamang nakahandusay na ang mga demonyong 'to ngayon. Kung sana lang naging kasing lakas ako ng kakambal ko~

"Sorry Allison, but we are not here to make friends with you, so stop asking who we are." Natatawang sabi ng lalaking nasa gitna na sa tingin ko ay ang leader nila.

Tila naputulan ako ng dila at hindi na nakapagsalita ng marinig ko ang pangalan ng kakambal ko. So, they thought that I am Allison?
Magsasalita palang sana ako ng kaladkarin ako ng dalawang lalaki papalapit sa leader nila. Nang nasa harap niya na ako, bigla siyang yumuko para salubungin ang paningin ko.

"Maganda ka nga kagaya ng mga naririnig ko tungkol sa'yo. Unfortunately, kampon ka rin ng kadiliman kaya— walang magagawa 'yang anghel mong mukha." Mariin niyang hinawakan ang nguso ko dahilan para pumakawala ang mga luha mula sa mga mata ko. I feel so weak.

"Ohh, the great Allison Mourino is crying in front of me! I'll definitely mark this day on my calendar." Tumawa siya ng malakas.