Κάθε σαββατοκύριακο έρχονταν οι γονείς μου -είχα επιλλέξει να ζώ μόνη...πρωταθλήτρια μιάς μοναδικής μοναξιάς!
Αλήθεια έννοιωθα τόσο τυχερή τόσο γαλήνια κι ας απασχόλησε τον ιατρικό σύλλογο η κατάσταση της υγείας μου.
Καμμία αρρώστεια δε κατάφερε να ισοπεδώσει οικογενειακούς δεσμούς που 'δειχναν όλο ισχυρότεροι στις αναποδιές χρόνων...............
Έχουν περάσει τρείς μήνες απ'την ημέρα πού εχάθει ο σύντροφος της ζωής μου Μιχαήλ-ακόμα σκέψεις σκοτεινές -νοιώθω την πληγή να ματώνει στο μυαλό .
Δεν υπάρχει κανείς πού να μπορεί να μ'απαγορεύσει τα απονεννοημένα.Μοιάζει η νύχτα με εφιάλτη βυθισμένη στο σκληρό της κι ανυπότακτο βλέμμα.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ŞiirΑΠΑΝΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ -ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ