Κάθε σαββατοκύριακο έρχονταν οι γονείς μου -είχα επιλλέξει να ζώ μόνη...πρωταθλήτρια μιάς μοναδικής μοναξιάς! Αλήθεια έννοιωθα τόσο τυχερή τόσο γαλήνια κι ας απασχόλησε τον ιατρικό σύλλογο η κατάσταση της υγείας μου. Καμμία αρρώστεια δε κατάφερε να ισοπεδώσει οικογενειακούς δεσμούς που 'δειχναν όλο ισχυρότεροι στις αναποδιές χρόνων.
..............
Έχουν περάσει τρείς μήνες απ'την ημέρα πού εχάθει ο σύντροφος της ζωής μου Μιχαήλ-ακόμα σκέψεις σκοτεινές -νοιώθω την πληγή να ματώνει στο μυαλό . Δεν υπάρχει κανείς πού να μπορεί να μ'απαγορεύσει τα απονεννοημένα.
Μοιάζει η νύχτα με εφιάλτη βυθισμένη στο σκληρό της κι ανυπότακτο βλέμμα.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
