ANLATAMADIKLARIM

A.1.Bölüm

"Yagmur yağdığı icin ağladığım belli olmuyordu.

Zaten herkes gözyaşlarının belli olmamasını istemez mi?

Onun için ağlamayı bırakmaya söz vermiştim.

Ama olmuyordu, sanki o benim ağlamam için hareketler yapıyordu. Hepsini aleyhime...

Ben onu çok sevmiştim, ama o beni hiç sevmeyi bile denememişti...

Yaşadıklarım film şeridi gibi gözümün önünden geçerken ayağa kalktım ve caddeye yürümeye başladım.

Onun beni sevmediği bir dünyada yaşmak ne içindi ki?

Ölmeliydim ve ondan sonsuza dek uzaklaşmalıydım. Çünkü dünyada vazgeçememiştim ondan,belki ölünce kurtulabilirdim.

Evet. Ölecektim.Buna şimdi karar vermem ne kadar ironikti.

Yavaş adımlarla yürüyordum, gözlerimdeki yaşı sildim ve üzerime doğru gelen bir çift ışığın bedenimle buluşmasını bekledim.

Yaklaştı, az kaldı ve son 3,2,1...

Acı bir fren sesiyle bilincimi kaybettim..."

4 Ay Sonra;

Bu son koliyi de bantlamıştım.
Evet bitmişti yani bu koliyi kapının önüne taşıdığımda bitmiş olacaktı. Koliyi kaldırdım ve yürümeye...

O da ne? Kolinin altından günlük gibi bir şey yere düşmüştü.

Koliyi bir kenara bırakıp yerdeki günlük gibi olan defteri elime aldım. Üzerinde eskiden yazıldığı belli olan soluk bir şekilde "VAZGEÇMEK" yazıyordu. Ilk sayfasını açtığım anda annemin sesi ile irkildim.

"Hadi kızım acele et. Bizi bekliyorlar."
"Tamam, anne geliyorum."

Bizi bekliyorlardı ve onları bekletmek ayıp olurdu o yüzden defteri çantamın içine atıp koliyi kapının önüne götürmek için yola koyuldum.

Eski anılarım, bütün yaşadığım olaylar -ne kadarda 3 ay öncesini hatırlamasamda- çok sey geçmişti bu evde ve ben bu kadar anılarımla dolu olan eve veda etmek zorundaydım.

Son bir kere baktım apartmanımıza ve ufacık bi tebbesümle veda ettim...

Hızla geçen ağaç gölgelerini seyrettim uzun bir süre, yeni taşınacağımız ev baya uzaktı eskisinden,o yüzden düşüncelere dalmıştım.

Hafızamı ne kadar zorlasamda o güne dair aklıma gelen sadece karanlıktı.

Bir trafik kazası geçirmiştim -aslında bunun sadece bir trafik kazası oldugunu dusunmuyordum bu bir intihardı- fakat sadece bu kadar biliyordum.

3 ay yoğun bakımdaymışım. Herkes öleceğimi sanarken ben beklenmeyecek bir güçle direnip sağ kalmışım.

Eskiyi defalarca hatırlamaya çalışsamda bir turlu olmuyordu bu konuda sanki annem ve Alya birlik olmuşlar bana eskiyi hatırlatmamaya dayir ağızlarını bağlamışlardı sanki.

Acaba bu kadar içler acısı ne yaşamıştım ki?

"Hadi kızım geldik."

Annemin sesiyle kendime geldim.

Yolculuk bitmişti. Herşeyi unutmam icin yeni eve tasinmistık.(Her şeyi unutmuştum aslinda ama anılar kalıyorsa demek)

Annem ve babam doktorlarmış. Babam ben 5 yaşındayken kalp krizi yüzünden vefat etmiş. Bizde o gundendir annemle beraber kalıyoruz. Ara sıra Alya'da bizle kalabiliyor. Babamı her ne kadar hatirlamasamda annemin anlatıkların göre çok iyi bir insanmış. Ve onu çok seviyorum. Belkide sevmek istiyorum.