piège

Trochę egoizmu

Wiesz kim jestem?
Nikim ważnym.
Nic nie znaczącą
duszą.
Może poetką?

Wiesz kim jestem?
Skoro mnie słuchasz
chcesz się dowiedzieć...
albo jesteś tu
przypadkiem.

Jeśli mnie kojarzysz
wiesz jak wyglądam.
Poznałeś gesty,
zapach, mimikę.
Poznałeś moją maskę.

Może słyszałeś mój głos,
może czytałeś kilka
moich słów.
Może nawet i ja znam ciebie.
Znam.
To tak duże słowo.

Gdy budzisz się rano,
gdy tylko otworzysz oczy?
Prawdę znasz tylko ty.
Zakładasz maskę.

Jeśli widziałeś mnie we śnie...
cóż. Znasz mnie.

Wtedy nie mogę udawać.
Wtedy jestem bezbronna.
Wtedy nie mogę się odgryźć.
Wtedy nie mogę zasłonić
się sztucznym uśmiechem.

Chciałabym żebyś mnie poznał.
Spojrzał przez opakowanie.
Zerwał idealną kokardkę.
Przyjął zawartość.

A jaka ona jest?
Żywa. Pełna emocji.
Otwarta ale ukryta.
Tam w środku jest
osoba, która chce naprawić świat
swoimi słowami.
Oddać serce.
Poznać czyjeś.

Tam w środku
jest kilka blizn,
kilka wciąż krwawiących ran.
Po czym?
Każdy ma prawo do milczenia.

Tam w środku nigdy
nie było złości.
Złych słów, złych myśli.
To tylko żale zmieniają się
w krzywdę w moich ustach.

Co jeszcze mogę powiedzieć?
Jak każdy
pragnę szczęścia.
I chwili uwagi.

Tam w środku jestem
prawdziwa ja.
Ta mniej idealna.
Bez kłamstw.
Chcesz mnie poznać?
Poznaj najpierw moje słowa.

Wiesz kim jestem?
Egoistką. I poetką.
Bo napisałam wiersz
o sobie.

C.

Ps. Tak wygląda moja autocharakterystyka... jak tam?