When the lights are off.🔞♋🚫

Στην αρχή είναι το χάος.

Είναι αστείο το πόσο άσχημη φαντάζει να είναι η σκέψη, πως τα παιδικά σου χρόνια χαρακτηρίζονταν από προσοχή, υπακοή και ένα τεράστιο κενό. Η ανάγκη σου για δράση, έρωτα, περιπέτεια, εμπειρίες - και ό,τι άλλο παρόμοιο μπορεί να κάνει ένας έφηβος - μεγαλώνει. Είμαι 20 χρονών και πάντα άκουγα τους γονείς μου. Ποτέ δεν ένιωθα έτσι όμως.. Πίστευα πως αν έλεγα στον μπαμπά μου (ο οποίος κατά τύχη μου έχει αδυναμία) πως δεν θέλω πλέον τις εκκλησίες και τα κατηχητικά, αλλά τα κλαμπ και την καλή ζωή, θα με έδιωχνε σίγουρα από το σπίτι.. Εγώ όμως, το χατήρι του μπαμπά μεν, αλλά και το δικό μου δε. Έβγαινα, γνώριζα άτομα. Αλλά ποτέ κανένας δεν με έκανε να νιώσω αυτό που περίμενα..

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌

Περπατάω στον δρόμο με τα ακουστικά μου στο τέρμα, ακούγοντας τον αγαπημένο μου ρυθμό. Κρατάω ένα βιβλίο του Gayle Forman και διαβάζω προσεκτικά αυτά τα λόγια που πάντα με μαγεύουν.
"Όλοι μας γεννιόμαστε σε μία μέρα. Πεθαίνουμε σε μία μέρα. Μπορούμε να αλλάξουμε σε μία μέρα. Και μπορούμε να γίνουμε έκπτωτοι στον έρωτα σε μία μέρα. Ο,τιδήποτε μπορεί να συμβεί σε μόλις μία μέρα."

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω αυτές τις απλές λέξεις να αγγίξουν την ψυχή μου. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και μόλις ανοίγω τα μάτια πέφτω πάνω σε κάποιον. Μου πέφτει κάτω το βιβλίο και σκύβει να μου το σηκώσει. Όταν σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε έμεινα εκεί.. Προσηλωμένη.. Ανίκανη να κοιτάξω κάπου αλλού πέρα από αυτά τα σκοτεινά, μελί μάτια που έχω μπροστά μου.

Μου χαμογελάει με αυτό το λαμπρό, διάσημο χαμόγελο του μα εγώ δεν μπορώ να ξεφύγω από το βλέμμα του. Συνέρχομαι απο αυτό το πανέμορφο διάλειμμα απο την πραγματικότητα και του χαμογελάω και εγώ..
"Jay.." μου λέει και μου απλώνει το χέρι. "Jay Maine" χαμογελάει πλατιά.
"Bella" ψιθυρίζω σαν να θέλω να με ακούσει μόνο αυτός.. "Bella Hopkins" ανταποδίδω το χαμόγελο. Νιώθω σαν να περνάει από όλο μου το σώμα ηλεκτρισμός όταν αγγίζω το χέρι του.
"Συγγνώμη που έπεσα πάνω σου, ήμουν λίγο αφηρημένος" λέει και ειλικρινά νιώθω την καρδιά μου να επιταχύνει τους ρυθμούς της.. "Ορίστε.." μου δίνει το βιβλίο μου και το παίρνω κοκκινίζοντας "Ευχαριστώ.." του χαμογελάω.
"Αντίο λοιπόν.." λέει και φεύγει..

Μένω εκεί και τον παρακολουθώ να χάνεται στο πληθος..

❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌❌