When the lights are off.🔞♋🚫

Μπες στην μπανιέρα μαζί μου.

Taylor's POV.

Έτρεχα στους δρόμους σαν τρελή.
Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά.
Τι θα του πω μόλις τον δω;
Μήπως ήρθε η στιγμή να του πω όλη την αλήθεια;
Το μυαλό μου έχει κολλήσει και εγώ πατάω το γκάζι όλο και πιο δυνατά.

Παρκάρω όπως-όπως έξω από το νοσοκομείο και τρέχω μέσα.
Τρέχω στην υποδοχή "Justin Maine" λέω γρήγορα "Είχε ένα ατύχημα πριν 5 εβδομάδες περίπου." χτυπάω νευρικά με τα νύχια μου τον πάγκο της υποδοχής.
"Μπορείτε να μου πείτε λίγο γρήγορα σε ποιο δωμάτιο είναι;" σχεδόν τσιρίζω από την ανυπομονησία μου.

"Ναι Δεσποινίς.. μισό λεπτό να ψάξω στον υπολογιστή." μου λέει ευγενικά.
Νεύω γρήγορα και κάνω σβούρες γύρω από τον εαυτό μου.

"Ναι, το βρήκα. Λοιπόν, ο κύριος Justin ή Jay Maine, βρίσκεται στο δωμάτιο 325 του τέταρτου ορόφου. Παρακαλώ όμως μην τον ενοχλήσετε.. Πριν λίγο συνήλθε.." ψιθυρίζει ευγενικά.

"Εμμ, τι εννοείτε με το "πριν λίγο συνήλθε"; Τι είχε;" ρωτάω σοκαρισμένη.

"Ήταν σε κώμα 45 μέρες. Δεν θα ξυπνούσε. Σταμάτησαν τα μηχανήματα, έδειχνε νεκρός." τρίβει τα μάτια της. "Τρέξαμε όλοι εκεί να τον βοηθήσουμε. Του κάναμε ηλεκτροσόκ με υψηλή συχνότητα, μα είχε φύγει..." συνέχισε.

"Μα, μου είπατε πως ζει." λέω μη μπορώντας να πιστέψω τι είχε συμβεί.

"Ναι, μας είχε αφήσει. Μα, επέστρεψε." με κοιτάει με μεγάλα μάτια. "επέστρεψε μόνος του." μου λέει και νιώθω να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Εξαιτίας του Drake, θα έχανα το μοναδικό αγόρι που μου άξιζε. Δεν θα του το συγχωρούσα ποτέ.

"Υπόσχομαι ότι δεν θα τον ενοχλήσω.. Μόνο να τον δω θέλω.." απελπίζομαι.

"Πήγαινε.." μου χαμογελάει και τρέχω κατευθείαν στο ασανσέρ. Πατάω τον τέταρτο όροφο και περιμένω να ανέβει. Μόλις ανοίγει το ασανσέρ, τρέχω στον διάδρομο προσέχοντας τους αριθμούς των δωματίων. "422....423.....42...5 Να το!" φωνάζω στον εαυτό μου.
Η πόρτα είναι μισάνοιχτη..Πλησιάζω αργά και βλέπω αυτήν δίπλα στην καρέκλα του.
Τον αγκαλιάζει. "Νόμιζα ότι θα σε έχανα..Φοβήθηκα τόσο πολυ.." κλαίει στην αγκαλιά του.

"Δεν θα με χάσεις ποτέ μωρο μου, εσύ με κράτησες εδώ" της λέει.

Πάλι αυτή η μυξοπαρθένα. Θα μου το πληρώσει.

"Αύριο θα πάρεις εξιτήριο. Άρα, θα μπορέσουμε να πάμε στο σπίτι μας.." του ψιθυρίζει και εκείνος της χαμογελάει.