İstesem de yapamam ki. Çok oldu ağlamayı bırakalı...
Kedim öldü, ağladım
Annem öldü, yandım
Babam öldü, kör oldum
Sen öldün, ben öldüm.
Ben istesem de ağlayamıyorum artık, çektiğin acıyı onaylamaktır ağlamak. Ben onaylamıyorum, karşı çıkıyorum.
Yemek masasının üstünde boş tabaklar
Etrafında boş sandalyeler
Gören sanır ki
Gidenler dönecekler
Oysa onlar
Dönülmeyecek yerlere gittiler
Bir gün ben de o masada olmayacağım, o zaman duvarlarla konuşmayı bırakacak ve özgür olacağım.
Gökyüzü ne kadar mavi,
Üstelik de telaşlı,
Yeniden yaşamı mı vadediyor bu sevinç,
Yoksa son çırpınış mı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DÜŞ KIRIĞI
PoesíaNe kadar kanar yüreğin? Ne kadar uzakta düşlerin? Ne kadar yalnız gecelerin?
