"Wala akong pakielam sa opinyon ng iba, dahil kahit anong mangyare hinding hindi kita papakawalan. Don't leave me alone Samantha. Diko alam kung kaya ko pa ulet magisa. Diko alam kung kakayanin ko na wala ka."
Eto na ang final chapter! POV ni Alex sa mga nangyare! 😉😉 Enjoy lovelies! 😘
-
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
-
"Alex."
Buhay ako? Napamulat ako at agad agad nakita ko ang muhka ni Kuya.
"Kuya?" I croked. Binigyan naman niya ko ng tubig na agad kong ininom.
"Buti naman nagising ka na."
"Pano?" Kunot noong tanong ko.
"Wala ka bang bilib sa mga doctor?"
"I was sure I was a goner." I said. I felt death. And I sure still feel the pain right now sa may chest ko.
"I guess you are lucky Viv."
"Sina Charmaine?" Tanong ko agad at bumuntong hininga si kuya.
"Hinahanap parin namin sila, nakatakas sila."
Great. Pano ko sila makikita ngayon. Napapikit ako at napamulat ng matandaan ko si Frances.
"Si Samantha?"
"Di pa siya nagigising." Sabi niya at napaangat ang kilay ko pero now that I'm alive a crazy idea went inside my head.
"Good."
"What?"
"Kelangan pagmuhkain niyong namatay ako." Sabi ko ng nakatingin sa mga mata niya. Kitang kita ang gulat sa mga ito.
"What?!"
"Kuya it's the only way Charmaine will be found. Alam kong di niyo pa siya nakikita diba?"
"But you? Dead?" Di makapaniwalang tanong niya.
"Yes. Alam kong di niya matitiis na pumunta sa puntod ko."
"Mom's going to kill me Viv."
"That's okay." Sabi ko ng nakangiti pero seryoso parin muhka ni kuya.
"Samantha's going to be heartbroken."
Nawala ang ngiti ko sakanya and he gave me a knowing look.
"It's for the best." Sabi ko ng may determinadong muhka.
--
"Preparations are set. And also ang dummy mo nasa kabaong na. Gusto mo ba makita?"
"Great job kuya! Patingin!"
Pumunta naman kami sa kwarto kung nasan ang kabaong ko. Nandito kami sa bahay ko. Ilang araw na din ako nadischarge sa hospital at patagong nandito. Hindi pa alam nina mom na patay ako kaya nasa Japan parin sila. Bukas palang namin sasabihin.
Pag tingin ko sa loob ng kabaong ay mejo tumaas pa ang balahibo ko. Kuhang kuha ang itsura ko ng dummy na to. It's kinda freaky.
"Grabe parang totoo. Sino ang gumawa nito?" Tanong ko.
