SENSİZ.

6. "Benimle Geliyorsun."

O günden sonra tuhaf bir şekilde Liam'la gittikçe yakınlaştık. Nasıl olduğunu anlayamadan, bir anda sanki yıllardır tanışıyormuşuz gibi davranmaya başladık. Ona daha çok güvenmeye başladım ve artık ondan ilk tanıştığımızda olduğu gibi korkmuyordum. Tam tersine, onun yanındayken kendimi güvende hissediyordum. Sanki beni her şeyden koruyacakmış gibi geliyordu ama neden böyle hissettiğime bir anlam veremiyordum.

-

"Ashley, girebilir miyim lütfen?" Annemin yumuşak ama bir o kadar da tereddütlü sesini duydum, belli ki önemli bir şey söyleyecekti. Kapıyı açtı ve yavaşça yanıma oturdu, bir an için kötü bir şey olduğunu sanıp telaşlandım.

"Anne bir şey mi oldu?"

"Hayır öyle bir şey değil, merak etme. Sana sadece babanla beraber bir iş gezisine gideceğimizi söylemek istedim ve bu süre boyunca bir arkadaşımızın evinde kalman gerekecek."

Annemle babam aynı iş yerinde çalıştıklarından dolayı sık sık böyle iş gezilerine giderlerdi, bu yüzden şaşırmamıştım ama şimdiye kadar böyle bir durum olduğunda ben her zaman ya Sophia'nın evinde ya da Jessa'nın evinde kalırdım. Bu sefer neden başka birinin evinde kalmam gerektiğini anlayamamıştım.

"Neden Jessa'larda kalmıyorum ki?" diye sordum merakla.

"Jessa'nın annesi bu aralar çok yoğun, işleri başından aşkın. Şu an ona daha fazla sorumluluk vermek istemiyorum."

Annemi anlayabiliyordum, Jessa'nın annesi çok iyi bilinen ve herkesin hedefi olan bir avukattı. Davaların arasında boğulmak üzereyken bir de benim sorumluluğumu alması onun için fazlasıyla zor olurdu.

"Haklısın, o zaman kimlerle kalacağım?"

"Tanımıyorsun ama bize çok yakın oturuyorlar. Evlerini gördüğünde gözlerine inanamayacaksın, gerçekten mükemmel! Ayrıca senin yaşında bir oğulları olduğunu da hatırlatmak isterim."

Söylediği ilk iki cümle her ne kadar hoşuma gitse de üçüncü cümlede suratım aniden asıldı. Benimle aynı yaşta olan ve tanımadığım bir erkekle aynı evde kalmak zorunda olmam kulağa pek hoş gelmiyordu. Üstelik orada yaklaşık üç hafta kalmam gerekeceğini duyduğumda iyice paniğe girdiğimi de belirtmeliyim.

Ne olursa olsun, o eve yine de gitmem gerektiğini bildiğim için eşyalarımı toplayıp ihtiyacım olan her şeyi aldığımdan emin olduktan sonra kalacağım aile, Riley'lerin evine doğru yola koyuldum. Evleri bizim mahalledeydi, şimdiye kadar onlar hakkında hiçbir şey duymamış olmama şaşırdım.

Eve baktığım an ne kadar zengin olduklarını anladım, herkesin hayalini kurduğu bir eve benziyordu. Üç katlıydı, en üst katta kocaman bir teras vardı ve ilk o gözüme çarptı, çok hoştu. Bahçe muhteşemdi, geceleri uzanıp yıldızları seyretmek ve gündüzleri piknik yapmak için idealdi. Evin arka tarafında büyük bir havuz olduğunu da görebiliyordum. Gördüğüm kadarıyla aşırı bir lüks içinde yaşıyorlardı.

Evin kapısını çaldığımızda kapıyı etrafa gülücükler saçan bir bayan açtı, bu Amanda Riley'di. Geldiğim için çok seviniyormuş gibi bir hali vardı ve beni hafifçe süzdükten sonra, "Hoşgeldin, biz de seni sabırsızlıkla bekliyorduk!" dedi, ağzı kulaklarında.

İçeri girdiğimde gözlerime inanamadım, ev o kadar güzel dekore edilmişti ki. Bayan Riley de etrafı şaşkın gözlerle süzdüğümü fark etmiş olacak ki bir anda, "Beğendin mi? Evdeki bütün dekorasyonlarım seçimini ben yapıyorum," deyiverdi.

"Gerçekten bayıldım! Her şey şahane gözüküyor."

Bu cana yakın bayanla bir süre sohbet ettikten sonra birinin hızlıca merdivenlerden indiğini duydum. İşte bu da Riley'lerin benimle aynı yaşta olan oğullarıydı. Sapsarı saçları ve yeşilimsi gözleriyle ne yalan söyleyim oldukça dikkat çekiyordu.

Beni görünce hemen gülümsedi ve elimi sıkmak üzere yanıma geldi. "Selam, ben Dave. Sen de Ashley olmalısın," dedi sıkıca elimi sıkarak.

"Evet, memnun oldum Dave."

Tam o sırada kapı çaldı ve Bayan Riley kapıyı açtığında bir anlık kalp krizi geçirdim. Liam sinirli bir şekilde kapıda bekliyordu ve kapı açılır açılmaz Dave'i kızgın bakışlarla baştan aşağı süzdü ve, "Güzelim, burada kalamazsın," dedi kafasını bana doğru çevirerek. "Benimle geliyorsun."