Loving you is | Jikook

"Yanında olamadığım zamanlara inat."

(7)

Küçük çocuk hastane kokusunun ciğerlerine dolmasını istemiyordu.
Lakin Jimin'e, annesine ve Bayan Park'a söz vermişti.
Onlara hastanede iyileşme süreci tamamlanana kadar kalacağına söz vermişti.
Jungkook sözünü tutmalıydı, o iyi bir çocuktu...hem onun tatlı küçük Jimin'i de iyi çocukları severdi. Jimin'in en sevdiği çocuk olacaktı Jungkook.
Çünkü onu çok çok seviyordu, çok çok ve saf bir şekilde seviyordu.

Çocuktu daha ama, içinde dolup taşan sevginin ne olduğuna dair tahminleri vardı.
Annesinin ve babasının yaşadığı türden bir şey olabilirdi mesela...

Küçük çocuk böyle şeyler düşünürdü, hastanenin bembeyaz odalarından birindeyken.

Jimin'i, Jimin'i, Jimin'i, annesini, babasını ve daha çok Jimin'i düşünürdü.

Ha...bir de kurabiyeler vardı aklında, Jimin'in ona getirdiği sımsıcak çikolata parçacıklı kurabiyeler...
Onlardan yemek istiyordu Jungkook, zira hastane yemekleri onu kusturacak gibiydi. En azından kurabiyelerle o kötü tadı ağzından silebilirdi uzun boylu çocuk.

"Kookie~"

Sevimli ses beyaz odada yankılandığında bir gülümseme hasta çocuğun yüzünde belirdi.

"Çok özledim seni."

"Oğlum daha dün gördün ya."

"Olsun, özledim işte, çok çok özledim."

Jimin sıkıca Jungkook'a sarıldığında işte dedi Jungkook, işte tüm ilaçların verdiği yorgunluk, ameliyata girecek olmanın gerginliğini silen o an dedi.
Kısa boylu olanın bir sarılışı dünyalara bedeldi onun için.

"Jimin, anlatsana bugün nasıl çalıştın hastalığını yenmek için?"

Jungkook heyecanla sordu.

"Şey...aslında sen yoksun diye çok korktum. Parka gittiğimde uyuyacağım sandım- anne ne gülüyorsun?"

"Uyumak değil o miniğim, bayılmak."

"Olsun ikisi de aynı şey değil mi onda da gözlerin kapanıyor bunda da. Ya Kookie görüyor musun sen yoksun diye yapıyor annem böyle çabuk iyileş beni koru."

Jungkook kıkırdayarak kolları arasındaki küçük bedeni daha da sıktı.
E, Jimin özledi de Jungkook özlemedi mi ? Özledi tabi, özlemez olur mu ?

"Ben bir şey isteyebilir miyim Bayan Park ?"

Bayan Park şefkatli gülümsemesiyle kafasını salladığında Jungkook utangaç ses tonuyla konuşmaya başladı.

"Şey...ben yarın ameliyat olacağım. O yüzden Jimin yanımda kalabilir mi ? Ben...o olmazsa korkuyorum."

Bayan Park Jungkook'un ellerini alıp üstüne dudaklarını yerleştirdiğinde diğer eliyle hasta çocuğun saçlarını okşadı.

"Tabiki Jungkook. Ben senin güçlü bir çocuk olduğunu biliyorum ama Jimin'le birlikte daha da güçlü hissediyorsun değil mi ?"

"E-Evet nasıl bildiniz ?"

İki anne arasında geçen gülüşmelerden sonra Bayan Park tekrar merakla cevap bekleyen çocuğa döndü.

"Ah ah hey gidi günler. Aşık aşığın halinden anlar derler, çocukluk aşkı zamanlarımda ben de böyleydim."

Jimin'in yanakları kızarmaya başladığında, aşk kelimesini zihninde tekrar ediyordu.
Ne kadar da latif bir kelimeydi aşk.
Aşk...aşk...aşk

İkisi de bilmiyordu ne yaşadıklarını lakin adım adım öğreneceklerdi.
Acısını da tatlısınıda birlikte keşfedeceklerdi.
Çocukluk aşkının en güzel tarafı da bu değil miydi zaten ?

Adım adımdı, yavaştı belki ama birlikteydi.

Olsun birlikte olsundu da,
yavaş olması önem teşkil etmezdi.

"Hadi biz doktora haber verelim Jimin'in burda olduğunu."

Bayan Jeon konuştuğunda Bayan Park ikiliye el sallayıp doktorun yanına gitmek üzere odadan ayrılmıştı.

"Jimin...ben iyileşecek miyim ?"

Jimin anında rahatça oturduğu yatakta doğrulup dolmasına ramak kalan gözlere odakladı irislerini.

"Elbette iyileşeceksin. Hatta sonra biz evleneceğiz."

İki çocuk bir süre birbirlerine baktıklarında Jungkook gözlerini kaçıran taraf olmuştu.

"Peki iyileştiğim zamanda yanımda olacak mısın ?"

Uzun zamandır korktuğu şeyi ağzından çıkarıverdi uzun boylu olan.
Jimin'i kaybetmek istediği son şey bile değildi.

"Olacağım Jungkook."

Minik eller birbirine kenetlendiğinde iki çocukta gülümsedi.

"Yanında olamadığım zamanlara inat nefes aldığım her dakikayı seninle geçireceğim."

Ve devam etti kısa boylu çocuk

"Biz birlikte güçlüyüz Jungkook, birlikte Iron Man'i bile yenebiliriz biz."

"Güçlüyüz."

Evet öylesiniz.

•••