Loving you is | Jikook

"Ben iyileşmesem de olur."

Yukarıdaki fon müzikle okumanızı tavsiye ediyorum.
Açamayanlar için:
Cold - Jorge Mendez (Fon Music)

(9)

Hasta iki çocuk düşünün
İkisi de birbirine bel bağlamış.

Birisi ölümün kucağında,
Bir diğeri yaşarken ölmüş.

Yaşarken ölen çocuk, ameliyathanenin önünde bir yumağa dönüşüp bekliyor, ölümün o nasırlı ve sert ellerinin arkadaşına dokunmamasını diliyor gözlerini yumarak; umuyor ki bu yanaklarından süzülen gözyaşları kalbine ulaşmaz.
Biliyor tombul yanaklı çocuk, bilmez olur mu ?
Biliyor ne zaman kalbine ulaşacağını o hüzün eseri yağmurların.

Arkadaşı ölürse...kalbine ulaşacak olan yağmurları biliyor.

Sevdiği uzun boylu çocuğun, hatta bilmese de ilk aşkının, gitmesini istemiyor bu yüzden sımsıkı sarılıyor...

Ama herhangi birine değil, kendisine sarılıyor minik beden.
Çünkü sarılacak kimsesi yok...
Belki Jungkook ile hastalığını yenmek için ilk adımını attı fakat, o bakışları unutmak kolay mı ? O travmayı unutamıyor Jimin. O araba kazasından sonra kendisini kucağına alan polisin boynuna gömülüp o bakışları unutmak istediği günü unutamıyor. Herkesin mırıldandığı "yazık, babasız kaldı yavrucak" cümlesini silmek istiyor hafızasından lakin o kadar zor ki...
Annesi hemen yanıbaşındayken yapayalnız hissediyor Jimin.

"Eğer" diyor kısa boylu çocuk "Eğer o da giderse ne yaparım ben ?"

Doğru ya ne yapar Jimin ?

Ameliyat masasında yatan çocuğu istiyor ağlayarak, ne kendi annesi bir şey diyebiliyor ne de Jungkook'un kıyafetlerini öpüp koklayan annesi...

Öyle ya kimsenin diyecek bir şeyi yok.

Hayat, bir bekleyiş

Ya sabırlı olursun,

Ya sabırlı olursun.

Hatırlıyor minik beden yaşadıkları o güzel günleri

Ne de güzel günlerdi onlar, yine yaşayıp öğrenmek istiyor kısa boylu, halbuki Jimin öğrenmekten çok oynamayı sever, ama bu sefer bu ayrıntıyı önemsemiyor Jimin.

O yanımda olduğu sürece sevmediğim şeyler bile eğlenceli diye düşünüyor.

Kendisini yargılamadan seven çocuğu istiyor Jimin,

Balkondan "Jiminie~" diye bağıran tavşan dişli çocuğu...

"Jimin, tatlım hadi uyu birazcık, ben arkadaşın çıkınca haber veririm sana tamam m-"

"Anne, Kookie sapasağlam bu odadan çıksın lütfen."

Hala akmaya devam eden gözyaşlarını bir çırpıda siliyor şimdi annesine bakan çocuk.

"O sapasağlam çıksın anne, ben iyileşmesem de olur.
Sadece o çıksın şu odadan anne, bir şey yapamaz mısın anne ne olur yalvarırım."

Jungkook'un annesi kulak misafiri olduğu diyaloğa karşın Jimin'in yanına ilerliyor. Elbet belli bir mesafe bulunuyor çocukla Bayan Jeon'un arasında:

"Bunu duymamış olayım Jimin. Jungkook asla böyle bir şey duymak istemezdi. İkiniz de iyileşeceksiniz, o sapasağlam çıkacak bu ameliyathaneden ve sonra sana yardım edecek. Ardından da siz sözünüzü tutup evleneceksiniz değil mi ?"

Jimin, buruk ve masum bir gülümseme verdi karşısındaki güzel kalpli bayana

"Evleneceğiz."

"Evleneceksiniz."

Mutlu olmayı en çok hak eden onlardı iki annenin gözünde de, o kadar acı çekmişti ki çocuklar... iki anneninde dilleri düğümleniyordu bunları düşündüğünde

Ama biliyorlardı...
Mutlu bir hayatları olacaktı masum çocukların

Çünkü;

"Yaşam en yüce mutluluğu, sevildiğine ikna olmuş kişiye sunar; kendisi olduğu için sevilmiş – hatta diyebiliriz ki, kendisine rağmen sevilmiş kişiye."

- VICTOR HUGO

•••
En sondaki söz Victor Hugo amcamıza ait. Ne de güzel demiş kendisi, tam da hikayemize uygun bir söz olmuş.

Jimin ve Jungkook birbirini tanımadan önce hastalıklarından dolayı utanıyorlardı ama sonra bir mucize oldu ve birbirleriyle tanıştılar.
Birbirlerine sevmeyi öğrettiler.

Tıpkı bu sözde de bahsedildiği gibi sevildiklerine ikna oldular...