" hyung..."
ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာမွ သတိရလာသည့္ လူနာကို ဟိုစမ္း ဒီစမ္းလုပ္ေနေပမယ့္ လူနာစီမွ 'hyung'ဆိုသည့္ အမည္တစ္ခုသာ တစ္ဖြဖြေျပာေနရွာသည္...
" သား..သားေလး အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလည္း doctor..."
" ပံုမွန္အသိစိတ္ ျပန္ရဖို႔ေတာ့ ခက္ခဲပါဦးမယ္..ခုေနေတာ့ အကုန္ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲ...."
" hyung...."
Doctorလည္း ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ရင္း တစ္ေနရာထဲသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ လူနာရဲ႕ မ်က္ဝန္းေရွ႕ ေနရာကေန မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္..
" hyung..."
ထိုလူနာကေတာ့ အသိစိတ္မဲ့စြာ ေခၚေနစဲ..
" ေဆးထိုးခဲ့မယ္...ႏိုးလာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚေပးပါ ဆရာမ..."
လူနာသတိရရျခင္း သူ႔ကိုအေမာတကာ လာေျပးေခၚသည့္ nurseမေလးအား ဆရာဝန္သတိေပးလိုက္ျခင္းပင္..
ဆရာဝန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ လူနာနား ဒူးေထာက္ထိုက္ခ်ကာ လူနာအေမျဖစ္သူ ထင္ရသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းစြာငိုေႂကြးေလသည္..ဒါကို အလိုက္တသိႏွင့္ ထိုnurseမေလးလည္း အခန္းထဲက ထြက္သြားေပးသည္...
" သား...ommaစီ ျပန္လာေပးတာ ေက်းဇူးပါပဲ သားရယ္..ခု omma..ommaအပစ္ေတြ ခံေနရတာ..သားက ommaေၾကာင့္...ommaအပစ္ေတြပါ သားရယ္..."
နားမလည္ႏိုင္သည့္ စကားလံုမ်ားေျပာရင္း ငိုေႂကြးေနသည့္ အေမျဖစ္သူကိုေတာ့ ကုတင္ေပၚက ေကာင္ေလးလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့...
~~~~~~~~~~~~~~
" bae..အိတ္ပုပ္ေလး..မထေသးဘူးလား...ဟင္..."
ႏွာေခါင္းလံုးလံုးေလးအား အသာေလးငံုကာ အိတ္ပုပ္ႀကီးေနသည့္ ခ်စ္မဝသူေလးအား ေခၚႏွိုးလိုက္သည္..မေခၚလို႔ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ ညေနပဲေစာင္းေနပီကို..အစာမရွိပဲ အိပ္ေနသည့္ ကေလးေလးအား
" bae...ထေတာ့ေနာ္..လိမၼာတယ္..ကိုယ္ေတာင္ ေအာက္မွာ baeအတြက္ မုန္႔ေတြျပင္ပီးပီ.."
မုန္႔ဆိုသည့္ အသံၾကားတာနဲ႔ ဖန္ေဂၚလီမ်က္လံုးမ်ားက အသည္းယားစြာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပြင့္လာေလသည္..
