ÇOCUK KALBİ

16.kabullenmek..

Kabullenmek değişik bir duygu giden şeylere biten şeylere kabullenemiyorsun.. Girdiğin yaşlara bile kabullenmek zor oluyor bazen.. Bu zamanı ben yaşamış olamm ...
kendine diyebiliyorsun...
Bazen en sevdiğin şeyler yanliş zamanda çikar karşına... Zaman bizi peşinden koşturuyor.. Yetişemiyoruz bazen.... Yaşadıklarıma kabullenemiyordum....
Bazen kendimi sorguluyordum.
Neden? herşey özerime geliyor aklım da Binlerce soru . Ama hiç birinin cevabi yok artık kabulleniyordum. Gittiğim her yol yokuşa gidiyor açtığım her kapi mutsuzluk açiyor gibi hissediyordum artık. Psiklojik olarak.. Ne ye elimi atsam olmayacak gibi hissetmeye başliyordum. En sevdiğim şeyleri.. Uzakta saniyordum..
Artık hiç bir şey istemeyecem....
Bazen kendime soruyordum neden bu kadar.. Yoruyorm kendimi.. Biraz dur.. Nefes al.  Zaman, hayat,kader, bizi peşinden koşturuyor zaten .. En iyi kabullendiğim bir gün hepimiz ölecez....! Benim en iyi tesellimdi bu...
Aslinda mutsuz bir insan değildim. Huzur nerdeyse ben o huzuru buluyordum.. İmanı güçlü bir insan huzursuz mutsuz olmamalı derdim.Şüpesiz güçü her şeye yeten bir rabbimiz var... Bu düşünce bile insana güç veriyor... Neden yaşadığını öğrenmek çok  önemli birşey...  Bir Anlamı olmalıydı yaşamanın ve bu da sadece dünyalı şeyler olmamalıydı. Manevi bir sebep lazım yaşaman için bir insan için yaşayamassın. Seni bırakıp gidebilir.Hayaller için de ayni şekil onlara ulaşmayabilirsin.. Peki ne için yaşayacaktk bu nu bulmalıyız.. Huzurla başını yastığa koyup uyumak ne güzel birşeydi..Biraz olsun yaşadıklarımdan uzak duruyordum..

Baba ma sormadan kayıt yapmak istiyordum.. Aslnda saçma bir fikirdi ben hayatımda gizli hiç birşey sevmeyen bir karaktere sahiptm  açık biriydim.. Babam yanımda olmadan hiç birşey başaramm ki başarsam da bir anlami yoktu. Ama    ona söyleyemiyordum gerçekten zor birşeydi...Benim için çünkü hayatımda babam dan  hiç bir şey istememiştim... Duygularımı da paylaşmadım.. Ve gidip bu nu istemek zor geliyordu tepkisi ne olacak bile bilmiyordum... Bende daha 16 yasındaydım.. En utangaç en çekingen yaşlar daha bir zor du o zamnlar... Ona söylemeden deneyecektim... Kararm öyleydi ne saçmaydı ona sormadan nasıl olurdu ki zaten olmadi:)  taki cesareti toplayıp ona sormadan olmadi zaten... Kendim çabaladm olmadı ve son çare babam dı gene........