ÇOCUK KALBİ

8.

Zaman geçti. Artık beşinci sınıftaydım. Ama kızlardan sadece ben vardım.Diğerleri dört te bırakmıştı bile... Bu da güzel birşey degildi.. Tek kalmıştım bu yıl okul hayatım sona erecekti.. Bunun farkında bile değildim babam seni okutacam diyordu hiç gitmemeyi tahmin bile etmezdim. Zaten insan beklemedikleri başına gelir evet üzüçü yillarim geliyor.. Benim yaşadığım yerde daha okuyan kız yoktu hiç gönderen yoktu gitseydim ilk ben olacaktım ama gidemedim... Okul bittiğin de ve ben  artık okula gidemediğimi öğrenince üzülme zamanı gelmişti artık, hatırlıyorum, o kadar zorluktaydık ki hiç kimse beni düşünemezdi bile babam iş yeri açmıştı ve iyi gitmemişti herşeyi o işe yatırmıştı ve sonra borçlu çıktı işten... Yani batmak iflaz gibi biseydi. Zorluklar beni bekliyordu .. Okul bitti yoklukta gelmişti ben sadece seyrediyordum bunlari zaman neleri getirecekti bilemiyordum korkmuyor değildim,,Daha 12 yaşındaydım. Anlama yaşında artık herşeyin yavaş, yavaş  farkına varmaya başlıyosun... Ama okumamak beni bu kadar üzeceğini bilmiyordum... Zaman herşeyi güsteriyordu. Okula gitmeme cezasi vardi... Kimi kızlara geldi gitmişti. kimide günderilmemişti.. Bizim bir arkadaşa da geldi şans ona gülmüştü.. Şimdi hemşire olmuş ne güzel.. Ya ben peki hergün dua ederdim birşey olsun bende gideyim bana da ceza gelsin istiyordum. ama bekledim,bekledim, gelmedi. meyer babam torpilli bir şekilde silmişti adımı...:((((