Maturzysta | Tom 1 |

Część 7 - Sen...

- Jedziemy do mojego taty, ubieraj się! - krzyknęła Kate.
- No już, już, nie krzycz tak... - odpowiedziałem zmęczonym głosem.
- Szybko!
- Coś się stało?
- Tata potrzebuje pomocy, jest w złym stanie... Max?
Wtedy się obudziłem, co się stało...
- Ile ty spałeś, chłopcze drogi! - krzyknęła zdenerwowana mama.
- Pewnie długo, jak to zwykle ja. Gdzie Kate?
- Jaka Kate?
- Kate Martin, moja przyjaciółka, przyszła dziewczyna?
- Nie znam... Może Ci się śniło?
Wtedy zapadła cisza. Wpadłem w furię. Jak to sen? To niemożliwe.
- Cholera jasna! Ale... ja ją kocham... Jezu. Jak to... Ona... Nie istnieje?
- Niestety, synku, musiało Ci się coś przyśnić.
- Czemu...
- Przykro mi.
- Wychodzę.
- Gdzie idziesz?
- Nieważne, wrócę o 23.
Zamknąłem drzwi na klucz, zbiegłem na dół z łzami w oczach. Nie mogę uwierzyć w to, co się właśnie stało. Błądziłem po mieście bez celu. Postanowiłem pójść do parku, gdzie byłem raz z Kate.
- O tutaj spytała się mnie, czy zostaniemy przyjaciółmi. Miałem nadzieję, że to wszystko prawda, jednakże jak widać to zbyt piękne. Czemu ja gadam do siebie? Nieważne. Jestem psychicznie wykończony, nie dam rady bez niej żyć.
Poszedłem nad jezioro, żeby uspokoić swoje myśli.
- Widzę ją! KATE!!! - krzyknąłem, po czym podbiegłem do niej i przytuliłem.
- Znamy się? - rzekła zaniepokojona dziewczyna.
- Chyba nie, jednak nie, przepraszam, pomyliłem się.
Nadal siedziałem przygnębiony przy blasku księżyca. Zabrzmiał dźwięk mojej komórki. Nieznany numer. Wygląda zupełnie jak JEJ numer... Ten ze snu!
- Halo?
- Halo? Tutaj...