Büyük Hayaller (1.SEZON)

Uzun zaman oldu...

"Uzun zaman oldu..."

Bu sözler bugünden itibaren en nefret ettiğim sözler olacaktı. Neden şimdi? Neden şimdi buradasın. Gerçekten seni belki ölmüşsündür diye ölümüne alışmaya çalışıyordum. Ama şimdi nasıl buradasın?. Demek yaşıyorsun. 

Arkamı dönmek istemiyordum. Bizimkiler hemen döndüler. Ve Doruk " Bade acaba onu tanıyor musun?"

Çocuklar benim cevap vermemi beklerken adımlarımı hızlandırıp yürümeye başladım. Arkamdan biri hızla gelip kolumu tuttu. Umarım Doruk dur derken o çıktı. İttirdim. Yürümeye tam devam edecekken Doruk  ona yumruk attı.  O sinirlenmişti. Tam ona vuracakken ben:

"Dur artık... Baba.."

Herkes çok şaşırmıştı. Bana dik dik bakıyorlardı. O hemen yanıma yaklaştı. 

"Bana hala baba diyorsun. Kızım sizi çok özledim. "

Dedi ve sarıldı. Ben hala ne olduğunu çözememiştim. O an gözlerimden yaş akmaya başladı. Ama hiç bir tepki vermiyordum ya da veremiyordum. Beni özlediğini söyleyip sadece sarılıyor. Tam yanağımdan öpecekken onu ittim ve kısa bir çığlık tan sonra bağırarak:

"Neden şimdi buradasın. Ne oldu yoksa paran mı bitti. Yoksa yeni işin mi battı. Ya da yeni ailen seni işsiz kaldın diye evden mi kovdu? Söylesene hadi! Bana öyle bakma! Neden diyorum sana Neden şimdi durup dururken. Düşmüşken ayağa kalkmaya çalışırken yine mi çerme mi takmaya geldin?" 

Onun da gözleri dolmuştu. Ama biliyorum ki bunlar tilkinin gözyaşları. Biraz sessizleşti ortam. Yoldan geçenler bize bakıyordu. Bu sefer o devam etti:

"Sen yeni bir ailemin olduğunu ve iş kurduğumu nerden biliyorsun. Kızım hiç beni unutmamışsın demek ki. Kaç senedir sizi arıyorum. Seni, anneni ve kardeşini. Siz benim ailemsiniz. Seni dergide küçüklük resmin ile gördüğümde tanıdım. Affet kızım beni. Lütfen...."

"Bizi mi arıyordun.? Seni nasıl mı biliyorum. Evet, senin nerede olduğunu her şeyini biliyorum ki oraya asla uğramayalım diye. Ve kaç senedir bizi arıyorsun öyle mi? "

Birazdan duraksadım. Her bir kelimemde gözyaşlarım daha da artıyordu. Etrafta izleyenler çoğalıyordu. İşte ünlü biri olmanın kötü yanı da bu işte. Sözlerime devam ettim.:

"Bizi arıyordun da peki neden kardeşimin kaybolduğunu ve annemizin öldüğünü neden bilmiyorsun?. Senden gerçekten nefret ediyorum git buradan git. Hemen."

O esnada bir arabadan gazeteciler indiler. Bunu fark eden Doruk kolumdan hızlıca tuttu ve koşmaya başladık. O kadar hızlı koştuk ki arkamızdaki Kerem ve sevgilisi de yetişemedi.

Bir sokak da durduk. Bu sokak Panda Kafenin arka kapısına girebileceğimiz sokaktı. Hemen kafeye girdik ve elemanların gececi oldukları zaman kaldıkları bir odaya geldik. Oraya oturduk. İkimiz de nefes nefeseydik.  Ağlamaktan gözyaşlarım bitmişti. Bana bakarak:

"Nefes almam bile seni etkiledi değil mi? Tabi ki çok yakışıklıyım sonuçta."

O mutsuz bir anda nasıl güldüğümü fark etmedim.

" Çok etkilendim. Ama nefes almandan değil koşarken kız gibi çığlık atmandan."

Bir anda yüz ifadesi değişti. O sessizce bana fısıldayarak...

"Acaba bu çığlık meselesi aramızda kalabilir mi?"

Ben de gülerek başımı salladım. 

***************************************************

2 SAAT SONRA

O kadar konuşmuştuk ki zaman geçivermiş meğer. Onunla geçirdiğim zamanlar gerçekten güzel. Gözlerimi açtım karşımda onu gördüm. Başım onun bacağına dayalı uyumuşum. O an sarsıldım. Bana güldü ve:

"Bak kız çığlıklı birinin bacağı elbette bir yastık dan dan daha rahatmış değil mi?"

Kalkayım derken kafalarımız vuruştu. Bu kadar şansızlık olur mu? Yerime oturdum ve ona:

"Bacağın yastıktan yumuşak olabilir ama kafan nasıl oluyor da boşken taştan daha sert olabiliyor işte onu anlayamıyorum: D "

O an da aklıma bir şey geldi

"SEN KEREM İ NEREDEN TANIYORSUN ?"

O an da yüzü değişti. Bu çocuk gerçekten bazen değişim yaşıyor.

"Biz çocukluk arkadaşıyız. Çok iyi arkadaştık."

"Neden şimdi yakın değilsin  peki?"

Gerçekten herkesin bilinmeyen bir sırrı vardır ya işte onun da bir sırrı varmış benim ki gibi saklamak istediği...