happy hunger games

trekking

eerst dacht ik dat ik niet zenuwachtig was maar nu ik hier loop merk ik dat ik toch wel heel zenuwachtig ben. aan het eind van de straat zie ik iemand zwaaien, het is maarten hij is al sinds dat ik 6 jaar oud ben mijn beste vriend. "hey Nikki, beetje zenuwachtig zie ik" roept hij op een plagerige toon. "is het zo duidelijk" zeg ik, hij grijnst. we lopen door de smalle straatjes en we horen het geluid van huilende en schreewende kinderen steeds harder. als we voor de tafels staan waar ze bloed prikken pakt hij mijn hand en zegt zacht "mogen je kansen immers in je voordeel zijn". ik lach en geef mijn vinger aan de man achter de tafel. het prikt even maar dat vergeet je door de angst die je hebt. als ik op mijn plek ga staan loopt Effie het podium op in een rare regenboog kleurige jurk met vlinders over haar jurk versprijt. mensen uit het capital zijn altijd heel anders gekleed als de mensen hier. Effie trekt ieder jaar uit een glaze kom de naam van degene die de arena in moet. "welkom, welkom, "haar stem galmt over het plein. eerst het beroemde filmpje als ik zou willen zou ik zo mee kunnen praten. "dames eerst " zegt Effie. ze loopt naar de glaze kom en draait haar hand rond in de bak, ik voel de zenuwen door mijn buik schieten. ik wissel een blik met maarten en ondertussen opent Effie het kaartje. en leest de naam op het kaartje voor. "Nikki Rosenbottle" ik schrik, dat is mijn naam. ik kijk naar maarten hij staat met tranen in zijn ogen ik knik naar hem ik weet eigenlijk niet waarom maar ik zou eigenlijk niet weten wat ik anders zou moeten doen. opeens hoor ik Effie roepen "Nikki, waar ben je lievert" langzaam loop ik naar voor. al snel lopen er 4 vredensbewakers op me af om. me naar het podium te begeleiden. "zo zo, jij bent dus Nikki Rosenbottle " j-j-ja piep ik. langzaam aan besef ik dat ik waarschijnlijk binnen 2 weken dood ga. "en dan nu de jongens " weer herhaalt ze het hele proces en ze leest de naam Christian Reed voor. ik zie een jongen ik schat 1 of 2 jaar ouder dan ik met een getinte huid en zwart haar naar voor lopen. als hij eemaal naast me staat zegt Effie "geef elkaar een hand" aarzelent steek mijn hand uit hij pakt mijn hand stevig vast en geeft me een knipoog. ik lach een beetje en trek mijn hand weer terug. even voel ik een warm en vertrouwt gevoel van binnen we lopen samen achter Effie aan het stads huis in "je hebt 2 minuten"

mijn moeder komt binnen en sluit de deur achter haar, ze loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "ik hou van je" weet ik piepend uit te brengen ze geeft me een goude medelion met een foto van ons samen erin. ik probeer haar te bedanken maar het lukt niet. dan komen de vredensbewakers binnen en zeggen ons dat de tijd om is. mijn moeder geeft me nog snel een kus op mijn voorhoofd en fluistert" probeer te winnen" in mijn oor, ik knik en dan is ze weg en ik zie haar misschien nooit meer terug,