happy hunger games

beslissing

die nacht sliep ik onrustig. Ben sliep binnen 2 minuten en ik lag naar de sterren te kijken. ik heb lang nagedacht en heb bedacht ik waarschijnlijk snel zal sterven. maar eindelijk kan ik me erbij neer leggen. om 12 uur begint het liedje van het capital door de hele arena te spelen en ik schrik wakker. Ben daarintegen slaapt rustig door. een voor een komen de mensen die gestorven zijn in beeld na er 5 mensen ( nou ja kinderen eigenlijk) in beeld zijn geweest op volgorde van district 1 tot 12 stopt het. nog 19 mensen over, maar ja er is pas een dag voorbij. ik ga liggen en die mijn ogen dicht.

na 3 seconde schiet ik overeind. Christian is niet in beeld geweest, hij leeft dus nog. ik kijk naar Ben en besef dat ik hem heel erg mag ( als vriend ) maar ik voel voor Christian meer dan vrienden. ik sta zachtjes op en doe mijn spullen in mijn rugzak. ik besluit dat ik alles achter laat en accepteer dat ik alles verlies, nou ja voorzover er iets te verliezen valt als je met 24 (nu nog 19) man in een arena zit en er komt er maar 1 levend uit. maar ik besluit tog te gaan.

na een tijdje lopen mis ik het gezelschap van Ben. maar zodra ik daaraan denk straf ik mezef. ik mag zo niet denken ik moet Christian vinden. als ik voor de derde keer langs een steen loop zie ik een lichtgevend punt in de verte. ik loop dichter bij en zie dat een meisje uit district 8 een vuurtje heeft gemaakt. ik verstop me achter een boom en begin te praten " niet zo slim, vuur maken als het donker is ze zien je vanaf een kilometer afstand " het schrikt en valt van de boomstam waar ze op zit en ziet helemaal wit " wie ben jij!?" weet ze piepend uit te brengen. ik open zachtjes mijn rugzak en pak er een mes uit loop naar het meisje toe en druk het mes tegen haar keel voordat ze iets kan doen. ze kijkt me met grote bange ogen aan. jij bent het meisje van die 12. kijk uit de beroeps hebben zich door het hele bos opgesplitst om jou te vinden, kijk vooral uit voor Ben hij zal proberen vriendjes met je te worden. ik laat het mes zakken, de woorden die ze heeft gezegd dringen tot me door en bonken in mijn hoofd. de woede dat het hem nog gelukt is ook maakt me boos, zo boos ben ik nog nooit geweest. van woede en machteloosheid haal ik het mes op en steek het in haar buik. ze valt op de grond en fluistert " probeer te winnen " ik schud haar door elkaar om te kijken of ze wel echt dood is. en ja dat is ze, en het is mijn schuld. ik gil het uit van frustratie. dit spel heeft van mij een moordenaar gemaakt. ik kijk rond en zie een kruisboog liggen, zij had de kruisboog! ik raap hem op en loop verder het bos in.