happy hunger games

de tributparade

ik zie duizenden mensen om ons heen, ze staan allemaal te schreeuwen om ook maar 1 glimp van de tributen op te vangen. als we aan het eind stil blijven staan geeft president Sun een toespraak, hij eindigt natuurlijk met de verwachten zin "mogen je kansen immers in je voordeel zijn." nadat hij dat heeft gezegt begint iedereen te juichen.

die avond kan ik niet goed slapen, dus ik besluit naar de woonkamer van het appartement te gaan zodat ik daar mooi uit het raam kan gaan kijken. ik loop naar de vensterbank, opeens schrik ik op uit mijn gedachten als "jij ook al? " het is Christian. hij kan vast ook niet slapen. "je mag er best bij komen zitten hoor, ik bijt niet belooft " en terwijl hij dat zegt legt hij zijn hand op zijn hart. ik lach en ga naast hem zitten. na een tijdje te hebben gepraat over de spelen en de trainingen ril ik door mijn hele lichaam. ik bedenk me nu dat ik al de hele tijd in een kort broekje en en een hemd zit. Christian doet zijn vest uit en geeft het aan mij "toe maar, je hebt het koud" na een paar seconde doe ik aarzelent het vest aan, het voelt heerlijk warm aan en ruikt naar zweet en zeep. het is even ongemakkelijk stil en dan vraag ik zonder er bij na te denken "mis jij je ouders" opeens trekt hij een verdrietige blik en zegt "mijn vader is vertrokken toen ik 2 jaar oud was en mijn moeder is overleden toen ik 9 was" " ooo... het spijt me" zeg ik "je kon het niet weten. " ik doe zijn vest uit, eigenlijk wil ik dat helemaal niet ik wil het voor eeuwig aanhouden. geef het terug en bedank hem "ik ga maar eens slapen morgen is onze eerste training " als ik deze zin gezegd heb draai ik me om en loop weg. die nacht slaap ik als een engel.