Εμείς οι δυο; Μόνο στα όνειρά σου! |2nd Book|

Παρτ 26

Λίαμ- δεν θα χτυπιέμαι εγώ κάτω, αντιθέτως με εσένα. Σε συμφέρει αυτό που σου προτείνω, και αφου ξες πως στο τέλος θα συμφωνήσεις. Αλλιώς δε θα έχεις καλά ξεμπερδέματα μαζί μου.

Τραβάει τα χέρια μου προς τα πίσω, κάνοντας με να μορφάσω.

Λίγο πριν απαντήσω με ένα βρισίδι, η πόρτα χτυπάει και αυτή τη φορά είμαι σίγουρη για το ποιος είναι.

"Δάφνη, είσαι μέσα;"

Ο Κρις. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να χαρώ... Ή αν θα πρέπει να πέσω καλύτερα από έναν γκρεμό.

Ακούω ξανά το σατανικό γέλιο του Λίαμ και δαγκώνω τα χείλη μου

Δάφνη- μην τολμήσεις να μιλήσεις... Αλλιώς...

Ψιθυρίζω απειλητικά και αυτός γελάει.

Λίαμ- αλλιώς τι; Θα με μαλώσεις;

Ξεφυσάω αγχωμένη και κάνω μια τελευταία απόπειρα να ξεφύγω.

Δάφνη- σε παρακαλώ, Λίαμ... Μην κάνεις καμιά βλακεία.

Που φτάσαμε; Εγώ να παρακαλάω τον Λίαμ.

Γιατί;

Για να μην τα καταστρέψει όλα. Το διακρίνω μόνο και μόνο από το βλέμμα του. Δεν θα με λυπηθεί καθόλου. Είναι ένας ανεγκέφαλος χούλιγκαν που έχει βάλει στόχο να με ξεφτιλίσει χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.

Τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση μου έχοντας ένα ύπουλο χαμόγελο. Γουρλώνω τα μάτια μου σε αυτή την εικόνα που βλέπω μπροστά μου τώρα. Έπρεπε να το είχα καταλάβει...

Αρχίζει να περπατάει προς την πόρτα σέρνοντας κι εμένα μαζί του. Παλεύω με τα χέρια μου να ξεκολλήσω τα δικά του από πάνω μου, παρόλο που ξέρω ότι τέτοια δεν πιάνουν σε αυτόν.

Έχει αυτό το ύπουλο χαζό χαμόγελο πάλι... Ορκίζομαι είναι το πιο σπαστικό πράγμα που έχω δει ποτέ. Μου την δίνει να τον βλέπω να χαμογελάει ξέροντας οτι σκέφτεται τρόπους για να με εξευτελίσει.

Κρις- Δάφνη είσαι μέσα; επαναλαμβάνει χτυπώντας ξανά

Μπαστακώνω τις πατούσες μου στο πάτωμα για να εμποδίσω τον Λίαμ να πλησιάσει περισσότερο στην πόρτα. Πράγμα που δεν τον ενοχλεί ιδιαίτερα. Με σπρώχνει δυνατά και συνεχίζει την βασανιστική μας πορεία προς εκεί