Δεν χρειάζεται να τον ρωτήσω οτιδήποτε, είναι προφανές ότι είμαστε μόνοι μας στη βιβλιοθήκη. Η Νάντια δεν είναι πουθενά.
«Τι θες Λίαμ;»
Δαγκώνω το εσωτερικό των χειλιών μου ενώ τα μάτια του καρφώνουν τα δικά μου.
Παρόλο που επικρατεί απόλυτη ησυχία ανάμεσα μας, νιώθω τόσο καταπιεσμένη και νευρική κοιτώντας τον στα μάτια. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, το πράσινο χρώμα των ματιών του σε συνδιασμό με την ένταση που κρύβει το βλέμμα του, με αφήνει τελείως εκτεθειμένη μπροστά του.
Είναι λες και μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις μου.
Που με τίποτα δεν θα το επιθυμούσα.
Αφού μειώσει την απόστασή μας κατά αρκετά εκατοστά, στέκεται ακριβώς μπροστά μου με τα χερια του σταυρωμένα στο γεροδεμένο στήθος του.
Και εδώ είναι που οι ανάσες μου αρχίζουν να γίνονται λίγο πιο κοφτές, λίγο πιο βαριές και λίγο πιο ακανόνιστες.
Αχ, υπέροχα.
Μετά από πολλά δευτερόλεπτα έντονης οπτικής επαφής, αποφασίζει να μιλήσει.
«Τί θέλω; Αυτό έχεις να πεις μόνο;»
Σηκώνω τα φρύδια μου γελώντας ειρωνικά.
«Τι άλλο να έχω να πω δηλαδή; Δεν έχουμε να πούμε και πολλά»
Προσπαθώ με χίλια ζόρια να ακουστώ σκληρή, να του δείξω ότι δεν με επηρεάζει... αλλά μπορεί ξεκάθαρα να ακούσει το τρέμουλο στη φωνή μου.
Οκέι. Το παραδέχομαι. Με επηρεάζει.
Αλλά
Δεν θα 'πρεπε.
(Too late)
«Ξερωγώ; Μετά από εκείνη την νύχτα νόμιζα ότι θα ερχόμασταν πιο κοντά...»
Γλείφει τα χείλη του στιγμιαία ενώ εγώ πεταρίζω γρήγορα τα μάτια μου.
Με δουλεύει έτσι;
Με αγνοούσε για μια ολόκληρη βδομάδα... Και τώρα μου λέει αυτό;
«Ν-νόμιζες;»
Νταμν ιτ. Σταμάτα να τραυλίζεις.
أنت تقرأ
Εμείς οι δυο; Μόνο στα όνειρά σου! |2nd Book|
عاطفية[ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ] *Η συνεχεια του "Εμείς οι δυο; Ούτε στα όνειρά σου!"* Η ιστορία μας συνεχίζεται με κύρια πρωταγωνίστρια την κόρη τους, Δάφνη. Καινούριες γνωριμίες που ίσως της επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις. Ζήλεια, πάθος, μίσος, αγάπη μα πάνω από...
