Na de Regenboog

Netflix en Chill?

          De volgende ochtend opende ik de koelkast en pakte de boter en de chocomel uit de koelkast. Ik nam weer plaats aan de keukentafel. Mijn moeder kwam ook zitten. "Was het leuk gisteren?" vroeg ze met een moederstem, wat ze daar eigenlijk mee bedoelde was "Wat heb je gisteren allemaal gedaan? Je zei dat je naar een wedstrijd ging maar je was een halve dag weg, je hebt niks geks gedaan toch? Zo wel laat dan geen detail achter want ik wil alles weten omdat mijn leven saai is." Ik reageerde met de gewoonlijke meh en begon aan mijn boterham met jam. Mijn moeder liet me met rust en ik ging verder met mijn routine. Na m'n boterhammen ging ik naar boven, eventjes lekker onder de douche. Normaalgesproken deed ik dit niet maar ik dacht dat die luxe wel had verdiend. Ik stapte uit de stomende douche, langzaamaan ging ik naar de spiegel. Ik pakte een handdoek van het rek en droogde mezelf af. Toen de stoom een beetje bezonken was begon ik met het fatsoeneren van mijn haar. Zoals zo vaak zat het weer niet mee en besloot mijn haar om vandaag te staken. Na een kleine vijftien minuten had ik het eindelijk voor elkaar, een soort van voor elkaar althans. Ik ging naar mijn slaapkamer, tijd om mijn outfit uit te kiezen. Ik koos na nog een kwartier treuzelen voor een blauw shirt met een zwart-wit motief op de voorkant, met zwarte skinny jeans. Ik deed gehaast mijn sokken en schoenen aan. Ik was mijn tas aan het inpakken toen ik de tijd zag. Ik was nog redelijk op tijd, voor het tweede lesuur misschien. Ik sprintte naar de garage en sprong als een wildeman op mijn fiets. Toen ik op school door de gangen rende dacht ik lachend bij mezelf, deja-vu. Ik botste bijna weer tegen iemand op, maar ik was dit keer op tijd. Ik schoof de deur binnen op het moment dat de bel ging. Ik maakte een snelle buiging en ging zitten. Tijd voor Biologie, alweer. Ik vond Bio echt geweldig, tenminste voordat ik bij Avi in de klas zat. Avi was een meisje, niet bijzonder helder of charmant. Maar ze had een bovennatuurlijk gave om het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Zij was- nee is gewoon hngg. Ik kon mijn zin niet afmaken voordat dat kind haar vinger weer in de lucht had. "Maar mevrouw hoe zit dat dan met DNA-Polymerase?" Ongelofelijk, niet alleen had mevrouw Dijken dat al drie keer uitgelegd, ze heeft die vraag ook al twee keer gesteld. Mijn bloed begon te koken en ik was zichtbaar geïrriteerd. Alyss, die achter me zat, wist van mijn diepgewortelde afgunst voor Avi en begon te lachen. Ik keek haar verontwaardigd aan, maar dat leidde alleen tot commentaar van mevrouw Dijken. "Aiden je had misschien een hoog cijfer, maar dat betekent niet dat je andere mensen mag gaan afleiden." Ze keek mij en Alyss beschuldigend aan. Hoeveel zin ik ook had om weerwoord te bieden, redde mijn verstand het toch een zeldzame keer, en bood met tegenzin mijn excuses aan. Ik liep de les uit richting de aula, ergens halverwege het schoolplein kwam ik Axel tegen, hij zat een klas boven mij en kwam uit de Economieles. "Hey Aiden, zaterdag was leuk hè? hij stamelde een beetje. Zullen we vanmiddag anders nog een keer iets gaan doen?" nog voordat ik kon antwoordde viel hij me in de rede "Natuurlijk kunnen Roy en Amy ook mee als je dat wil." Ik had deze jongen nog nooit gesproken tot gisteren, ik voelde me dus nogal een beetje overdonderd, blijkbaar was dat afleesbaar want Axel begon in zijn nek te wrijven. Om het allemaal maar voorbij te krijgen zei ik snel ja en liep door naar de aula. Ik keek nog snel even achterover, blijkbaar had Axel hetzelfde idee want onze blikken kruisten elkaar.

          Eenmaal in de aula aangekomen nam ik plaats aan tafel met Roy, Amy en nog wat mensen uit Roy's hockeyteam. Ik begon gezellig met Amy te kletsen over vanmiddag, toen ik steeds mensen naar me zag kijken en hun blik weer snel afwenden. Ik vermoedde niks, ik was wel gewend om aangestaard te worden, zeker als Amy naast me zat. Deze keer was het anders, ze keken niet naar Amy, ze keken naar mij. Ik zond Roy een vernietigende blik toe, ik wist zeker dat dit door zijn toedoen was, maar hij keek onschuldig terug, hij was het niet? Ik besloot om het maar te negeren en ging verder met praten. Ineens vroeg Amy "waar gaan we vanmiddag eigenlijk heen Aiden?" Natuurlijk wist ik dat niet, het was immers niet mijn idee. "Misschien moet je dat aan Axel vragen." Reageerde ik, achteraf gezien ziet zo slim, we hadden beide zijn nummer niet. "Roy, kun jij even aan Axel vragen waar we vanmiddag heen gaan?" "Als ik je nou zijn nummer geef kun je het hem zelf vragen" zei Roy. Ik had niet echt zin om een nieuw telefoonnummer toe te voegen, kost veel moeite zoiets. "Nee dat is teveel moeite" was Amy me al voor. Roy gaf toe en stuurde Axel een berichtje. Nog voordat Roy een antwoord kreeg, ging de bel. Ik was gered door de bel, hopelijk zouden mensen me in de klas niet zo aanstaren. Helaas, ik zat bij Scheikunde toen ik nog een paar mensen betrapten, die vervolgens vluchtig weg keken in schaamte. Ik vroeg me af waarom, niet alleen omdat ik even geen zin had in scheikunde, maar ook omdat ik gewoon wilde weten wat er ineens zo interessant aan me was. Na een half uur mentale gymnastiek was ik niet wijzer geworden, gelukkig was scheikunde voorbij. Ik liep op de gang toen me de moed in de schoenen zonk, ik had Frans,normaal bracht alleen de gedachte al kotsneigingen teweeg, maar ik herinnerde me dat we een nieuw zitplan hadden. Ik hoopte dat ik naast Amy mocht zitten. Vol spanning klopte mijn hart toen het bord van freeze af werd gehaald. Deze spanning werd bijna meteen weggenomen door een gevoel van opluchting, ik zat weliswaar niet naast Amy, maar ik zat gelukkig ook niet naast Avi. Ik slaakte een zucht van verlichting, misschien wel iets te hard, onze docent keek me aan met een lichtelijk dreigende blik. Nadat ik de marteling, die Frans heet, had doorstaan liep ik lekker naar mijn kluisje. Daar stond me een leuke verrassing te wachten, Amy. "Hey Aiden, zullen we samen fietsen?" Een beetje een rare vraag, we fietsten altijd samen, maar iets in haar stem wees erop dat ze me iets wilde vertellen. Ik stemde in, ik was altijd geïnteresseerd in 'nieuwtjes'. We fietsten samen naar de stad, waar we hadden afgesproken om met Axel op een terrasje te gaan zitten. Roy kwam niet want die moest op zijn broertje letten. Uiteindelijk kozen we voor een overdekt terras, het was immers herfst, we zaten te wachten op Axel, die maar niet verscheen. Na een half uur verscheen Axel dan toch, Amy was duidelijk minder dan tevreden, maar mij viel meteen een blauwe plek op zijn arm op. Amy stond op en was klaar om een salvo af te vuren op Axel, ik stopte haar en fluisterde, kijk daar bij zijn pols. Binnen een paar seconden zag ik haar pupillen verwijden van de schrik. Axel kwam nu dichterbij, ik liep naar hem toe en gaf hem een omhelzing. Ik voelde dat zijn adem onregelmatig was en dat zijn hart aan het versnellen was. Axel ging zitten, ik had het liever iets tactischer willen vragen maar Amy blèrde onrustig "Wat is er in hemelsnaam gebeurd?" Ik kon aan Axel's gezicht zien dat het huilen hem nader stond dan het lachen. Hij hield zijn lippen stijf op elkaar. Ondertussen draaiden mijn hersenen op volle toeren. Hij zou direct uit school hierheen komen, onderweg heeft hij ruzie gekregen. Er waren dus twee opties, één: hij was onderweg aangevallen; of twee: iemand had hem na school opgewacht. Ik probeerde hem op zijn gemak te stellen. Zijn ogen werden steeds minder waterig, mijn kalmerende woorden hielpen blijkbaar. Ik wreef over zijn been om hem verder te kalmeren. Amy was inmiddels naast hem gaan staan en wreef over zijn rug. Hij was bijna helemaal bedaard toen we doorhadden dat de ober stond te wachten, we bestelden warme chocomel met slagroom. Het was duidelijk dat hij er niet over wilde praten, dus negeerden we het onderwerp compleet, daarnaast wilde ik niet dat hij weer van slag zou raken. Ik kon zien dat de warmte van de chocomel hem goed deed. Hij leek niet meer van streek, hij maakte zelfs grapjes. "Nou, ik ga naar de WC jongens." zei Amy terwijl ze nog aan het schaterlachen was. "Heb je daar hulp bij nodig ofzo?" vroeg Axel, ik weet niet precies waarom maar ik lachte echt heel hard. Het leek alsof Amy pas een seconde weg was toen ik een vreemde sensatie voelde rond mijn knie. Ik was niet van plan om onder de tafel te kijken, maar het gekietel stopte maar niet. Ik had moeite om mijn gezicht normaal te houden. Axel proestte het uit van het lachen. Ik keek onder de tafel en ja hoor, Axel had zijn schoen uitgedaan en was met zijn voet mijn knie aan het kietelen. Hij vond het blijkbaar heel vermakelijk, zoveel kon ik namelijk van zijn gezicht aflezen. Juist op dat moment kwam Amy terug, ze keek mij en Axel even heel vreemd aan maar zei niks. Axel had overduidelijk moeite met zijn lach inhouden. Hij had een hele leuke lach, het was een mix tussen een lach en een verlegen glimlach. Het had een unieke charme die slechts weinigen bezitten. Het viel me op dat Amy stil was, was ze nog onder de indruk van Axel's verwondingen? Nee dat was het niet, ze leek bijna somber. "En Amy heb jij nog iets leuks gedaan?" niet dat ik dat niet zou weten, maar was nieuwsgierig. Het was alsof ze wakker schrok uit een droom. Of eerder gezegd een nachtmerrie. Ook zij hield haar kaken stijf op elkaar, dus vroeg ik maar om de rekening. Ik fietste met Axel mee terug, vanuit hier moest Amy de andere kant op. Het leek alsof er een last van hem af stortte, "het was hem." Wie? Vroeg ik. "Het was Roy." Het duurde even voordat het tot me doordrong, Roy, mijn beste vriend sinds groep vier. Gek genoeg geloofde ik Axel meteen, hij had geen motief om te liegen. "Onze Roy?" vroeg ik, ik wilde het zeker weten. Axel zwaaide met zijn arm en vroeg me met tranen in zijn ogen "geloof je me soms niet?" Dat was de druppel, maar in plaats van de emmer, liep mijn hart over. Mijn lichaam stortte zich in een rivier van emoties, haat, medelijden, woede, verdriet en zeker verwarring. Axel's ouders waren een midweekje weg, misschien was dat een geluk bij een ongeluk. Ik vroeg Axel of hij bij mij wilde logeren, ik kon hem niet alleen thuis laten, zeker niet als ik zelfs mijn beste vriend niet meer kon vertrouwen. Het was de tweede keer vandaag dat ik Axel weer een beetje zag opklaren. Ik voelde me, gek genoeg, goed.