Na de Regenboog

Handsome Devil

Sorry dat ik een weekje heb overgeslagen, laten we zeggen dat ik een weekje vakantie heb gepakt. Ik voelde me een beetje schuldig dus heb ik een extra lang stuk geschreven. Veel leesplezier!

_______________________________________________________________________________  

"Hey, Axel!" riep ik boven de menigte uit, het was het einde van de dag en het was druk bij de kluisjes. Hij kwam met een brede lach op me aflopen. "Hey, Aiden!" riep hij net zo hard in mijn oor. Ik pakte snel mijn jas en we fietsten samen het schoolplein af. Ik had nog geen idee waar we heen gingen dus fietste ik gewoon braaf mee. Axel was me overduidelijk aan het plagen, omdat hij alles geregeld had, wist hij alles al. Ik herkende niks. Ik was hier nog nooit geweest. We stopten midden in een straat vol met grote alleenstaande huizen. We liepen naar een van de huizen, het was een groot huis, niet de grootste van de straat, maar toch groot. Het had witte muren en een zwart dak. Axel hield de deur voor me open. "Welkom in mijn huis." zei hij. "Ik ben al bij jou geweest, maar jij nog nooit bij mij." Ik snapte het niet, "Ik dacht dat we gingen lunchen." zei ik dus ook. "Hij pakte een mand van de keukentafel en liep de keuken uit. "Kom op, ik heb niet de hele dag." grapte Axel. Ik liep hem achterna, zijn huis was echt groot. Hij opende de achterdeur, het begon al donker te worden. Ik zag buiten een kleed op het gras liggen, "Een picknick?" vroeg ik. "Haha, nee sufferd, het is bijna winter we gaan nou toch niet picknicken?" hij toverde een fles Fanta tevoorschijn, "Ik ging alleen wat drinken pakken." Hij liep terug naar binnen en zette de fles op de gedekte tafel, die ik blijkbaar gemist had. Axel trok een stoel naar achter en ging zitten, "Bedankt, wat een gentleman." riep ik cynisch. Axel negeerde het compleet, hij wist dat ik dat het ergste vond. "Dus ik dacht eraan om dadelijk een film te gaan kijken. Lijkt je dat leuk?" "Uhm ja dat is prima denk ik." ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, ik was in de veronderstelling dat we alleen gingen lunchen. "Dat kan vast wel wat overtuigender." zei Axel. "Sorry." Ik at snel door, ik had wel zin in een film. "Kom!" riep ik uitgelaten met een halve boterham in mijn hand. Ik liep naar de woonkamer, niet dat ik die kon vinden. "Axel! Waar is de televisie?!" riep ik. "Boven, op mijn kamer! Ik kom wel even!" Axel begeleidde me de trap op, naar zijn kamer. "Hier, ga maar alvast een film zoeken." zei Axel terwijl hij een afstandsbediening in mijn handen duwde. Ik keek door zijn lijst: Loev, The ten year plan, King cobra, Teen wolf, Gossip girl, "Hij is een wandelend stereotype!" Lekker hypocriet dacht ik bij mezelf, ik heb de meeste van die series ook gezien. In zijn lijst van ongeziene films stond Handsome Devil, die leek me wel leuk. Ik hoorde Axel op de trap. Hij kwam door de deur met een bak popcorn. "Hoi, ik heb popcorn meegenomen. Welke film heb je gekozen?" "Dat weet je pas als hij begint." Het scherm sprong naar zwart, Axel had het luik dicht gedaan, de hele kamer was donker en ik kon niks zien. We lagen samen op Axels bed, ik had een kussen rechtop gezet zodat ik de film beter kon zien. Ik voelde dat Axel zijn hand tegen de mijne had gelegd, ik zei niks. Ik voelde de warmte van zijn hand, de kilte in de mijne verdrijven, de duisternis sijpelde langzaam weg en werd vervangen door zonnestralen. Ik twijfelde, aan de ene kant moest mijn hand weg, ik kon dit niet voelen. Aan de andere kant, wilde ik het juist wél voelen. De knoop was doorgehakt ik trok mijn hand een klein beetje terug, gewoon om te kijken of hij het nog een keer zou proberen. De film was nog geen vijf minuten verder toen hij het weer probeerde, de tweede keer was nog beter dan de eerste, ik gaf geen weerstand meer, ik gaf me over. Ik dacht terug, aan Jonah. Gek dat dit steeds bij mij gebeurde. Ik durfde niet naar mijn hand te kijken, misschien uit angst, misschien uit voldoening. Ik haalde een keer diep adem, even nadenken. Ik voelde Axels hand bewegen, richting mij pols. Wil ik deze lijn over? Ik voelde dat ik er niet klaar voor was, maar hoe moest ik ontsnappen? Ik pakte snel een handje popcorn en deed alsof ik me verslikte, Axel was zichtbaar geschrokken. Het was een vreemde positie waarin ik me bevond, ik wist niet goed wat ik wilde, het creëerde een soort van vacuüm binnenin me. Een verscheurende kracht, aan de ene kant was deze drang om me volledig te laten gaan, een vreemde kracht. Aan de andere kant, voelde ik een alarm afgaan, ergens in mijn achterhoofd hoorde ik een klein stemmetje schreeuwen om controle, om rust, om reden, om rust en tijd. De seconde waarin ik de beslissing maakte, leek wel een uur te duren. Uiteindelijk besloot ik tegen, als ik nog van gedachten veranderde kwamen er nog genoeg kansen. De film was nog niet eens halverwege, het zou dus ongemakkelijk gaan worden.

Elke seconde bevestigde mijn keuze, niks doen. Althans, totdat de film op ongeveer driekwart was. De twee hoofdpersonen, die goede vrienden waren, bouwden een romantisch moment op. Ik voelde in mijn hart het verlangen terugkomen, het verlangen dat ik vroeger zo vaak had. Het voelde als een leegheid in mijn hart, geen pijn, enkel een duistere leegte. Ik voelde de stem van de reden opgezogen worden, hij ging het duistere hol in. Ik deed nog enige moeite om te blijven denken, maar een dichte mist blokkeerde mijn gedachten, als laatste weerklonk "Niet over nadenken." op een fluisterende toon. Ik was diep in gedachten verzonken, ik probeerde wanhopig toegang tot mijn gedachten te krijgen. Ik had anderhalve seconde te laat door dat Axel de zin had uitgesproken, ik voelde zijn hand onder mijn kin, de aanraking was de genadeslag. Het vechten hield op, dat was iets goeds, het zwarte gat in mijn hart kromp ineen voor elke centimeter die Axel zijn gezicht dichterbij bracht. Mijn weerstand nam af. Op het laatst mogelijke moment, zag ik een licht door de mist, ik draaide snel mijn hoofd. Axel miste en kuste me op mijn wang. Ik duwde Axel speels weg en stak met een lach mijn tong uit. Ik was niet klaar, ik hoop alleen dat ik hem niet gekwetst heb. Het was hem gelukt, het zaadje was geplant, het intense verlangen was terug, maar in mindere mate. Ik hield met bovenmenselijke kracht vast aan mijn gedachten, "Nog niet." fluisterde ik. Axel hoorde me, ik zag zijn gezicht vertrekken, hoe goed hij het ook probeerde te verbergen.