Na de Regenboog

Oeps, botsing

           Het was een lange tocht, van mijn huis naar school, zeker in de ochtend. Gelukkig fietste ik over een pad tussen de bomen door. Dit was een van de mooiste dingen van onze stad, zeker in de herfst. Ik liet mijn ogen van het geel naar het oranje en naar het rood van de bladeren glijden. Ik verdeelde mijn aandacht geleidelijk over het prachtige plaatje. Axel fietste naast me en zag me verwonderd naar het natuurlijke tafereel kijken. "Aarde aan Aiden" grapte hij, ik kon er niet om lachen. Ik wierp hem een boze blik toe, het werkte niet goed, ik kon toch niet boos blijven op hem? Mijn mondhoeken keerden snel ondersteboven en ik glimlachte. Axel had niet door dat de ochtend eigenlijk bedoeld was voor rust. Hij ging gewoon door met praten. Het liefst wilde ik dat soort mensen gewoon achterlaten en hard wegfietsen, maar bij Axel wilde ik dat toch niet. Ik luisterde, maar wel met een half oor. Het prachtige herfstpad had zich nu ingeruild voor een harde asfalten bestrating. Mijn concentratievermogen kwam meteen terug, ik focuste me echter niet op het gesprek. In een ooghoek herkende ik Roy. Ik was hem nog niet vergeten en Axel waarschijnlijk ook niet. Hij was aan de overkant van de straat, hij had Axel nog niet gezien, mij ook niet. Ik maakte de snelle beslissing om een kleine omweg te maken om Roy en Axel wat leed te besparen. Ik begreep nog steeds niet waarom Roy Axel had aangevallen. Dat was immers niet de Roy die ik kende. Op school zou ik aan Amy vragen of we met Roy zouden gaan praten. "Vind je hem mooi?" vroeg Axel met interesse. Ik had geen idee wat hij bedoeld, maar ik ging er vanuit dat het zijn jas was waar ik vaag naar had zitten staren omdat ik niet oplette. "Ja, super waar heb je hem gehaald?" vroeg ik. Eigenlijk was die jas helemaal niet mijn stijl, maar ik zei het om aardig te zijn, zoiets deed ik wel vaker. In de verte zag ik het gebouw al opdoemen, "School" zei Axel huiverend. Ik lachte, we haatte het allebei, zoveel dingen die niet interessant of nuttig waren, maar wel verplicht. Ik besloot om er wat vaart achter te zetten.

          Axel hield me met het grootste gemak bij, hij sportte immers. We kwamen net het schoolplein opgereden toen de bel afging, dat werd rennen, alweer. Ik knalde mijn fiets het fietsenrek in en trok Axel aan zijn jas mee. "Opschieten, sukkel!" schreeuwde ik, ik haatte te laat komen. We renden naar de kluisjes, de omweg kostte iets te veel tijd. Ik rende de tweede verdieping op, mijn hart klopte in mijn keel. Axel was bij de eerste verdieping al klaar, maar ik moest nog verder, naar Engels. Hoewel ik Engels niet het ergste vak was, had de docent moeite met orde houden, zoals veel docenten. Bij Engels stoorde ik me daar extra aan want ik vond het wel interessant en wilde graag alles meekrijgen. Engels was trouwens ook een vak waarbij ik naast Amy zat. Het was vaak gezellig met haar, eigenlijk altijd wel. Ik zag haar al bezorgd het klaslokaal rondkijken, ze was druk in de weer om excuses voor mijn late entree te verzinnen. Ik gooide de deur open en gooide ook mijn armen in de lucht. "Wie heeft me gemist?" De mevrouw van Engels keek me nijdig aan. Ik zei wel sorry, maar dat meende ik niet. Ik begon lekker met Amy te kletsen, ik wilde haar alles vertellen, écht alles. Ik kreeg echter geen kans. "Aiden, Amy, this is English class." Ik liet me niet kennen en converseerde lekker door in het Engels, daar was ze overduidelijk niet van gediend. Als blikken konden doden, dan had ik nu in een 10 meter onder de grond gelegen. Ik besloot wijselijk om mijn mond te houden, daardoor bleef mijn verhaal wel incompleet. De rest van de dag kwam het er niet meer van, ik probeerde het nog in de pauze, maar toen kwam Roy bij ons aan tafel zitten. Hij gedroeg zich alsof er nooit iets was gebeurd tussen hem en Axel, eerlijk gezegd was ik het al weer bijna vergeten, maar toen ik die zelfvoldane kop van dat misselijke kind zag werd ik woest. Ik siste tegen Amy, "Waar haalt ie het lef vandaan, om hier gewoon bij te gaan zitten." Amy was zichtbaar geïrriteerd en gaf geen antwoord. Axel zag ook dat Roy kwam zitten, hij bleef kalm, hij leek wel een oase van rust. Hij zat tussen mij en Amy in. Hij wreef over mijn schouder in een poging me tot bedaren te brengen, het had weinig zin, hoewel ik minder zin had om zijn gezicht ter plekke om te vormen, bleef ik boos. Blijkbaar werd Amy wel rustig, althans haar ogen stonden niet meer in laser-des-doods-stand. Ik heb de rest van de dag mijn best gedaan om Roy niet meer tegen te komen, ik vertelde mezelf dat ik dat voor altijd zou blijven doen, maar ik wist wel beter, vroeg of laat zou ik hem een keer moeten confronteren. Zo liep ik dus lekker door het schoolgebouw heen, in mijn eentje, peinzend over wat mijn volgende stap zou moeten zijn. Je zou bijna denken dat Ethan opzettelijk in de weg ging staan iedere keer, ik botste namelijk weer tegen hem op, ik viel op de grond. Ik verwachte een of andere tirade en bereidde me dus vast voor,ik veegde het stof van mijn knieen, vanuit het niets verscheen daar ineens een hand, hij lachte en hielp me met opstaan. "Vanwaar deze omkeer naar de goede kant?" vroeg ik semi-beleefd. "Oh zomaar, ik zweer dat hij knipoogde, maar ik werd alweer afgeleid omdat ik bijna te laat was.Ik bedankte hem even snel en rende naar het lokaal.