Na de Regenboog

De feestdagen

Toen ik thuiskwam, legde ik de lippenstift op het aanrecht. "Zo, dan heb ik dat ook weer gedaan." zuchtte ik. Terwijl ik aan mijn weg naar boven begon, keek ik op de kalender. Het was 13 december, bijna kerst. Er was het hele jaar nog geen vlok sneeuw gevallen, jammer want dat vond ik een van de mooiste dingen op aarde. Het ergste aan december was misschien nog wel het feit dat ik altijd als enige zonder introducé naar het kerstdiner bij oma kwam. Iedereen nam iemand mee, mijn nicht, mijn neefje, zelfs mijn andere neefje van 8 had iemand, die kwam weliswaar niet mee, maar ook hij was niet alleen. Het is niet alsof ik niemand kon krijgen, het was meer dat ik me er niet helemaal goed bij voelde, als ik over zo'n relatie nadacht, kreeg ik onderbuikgevoelens. Terwijl ik zo diep in mijn gedachten verzonken het huis rondzwierf, struikelde ik op de trap. Ik stootte mijn knie en strompelde verder. Ik ging boven op mijn bank zitten, ik wreef even over mijn knie, geen permanente schade. Ik zette snel Netflix aan. Tijd voor m'n serie. De aflevering werd ruw verstoord door mijn telefoon, Axel belde. "Ughh, die jongen kan ook geen 24 uur zonder mij." mompelde ik. Zo erg was het niet om met Axel te praten, het was eigenlijk best leuk, maar niet tijdens mijn serie! "Hallo, met Aiden." klonk het een beetje beteuterd. "Hallo señor sip." zei Axel. In mijn hoofd kon ik hem gewoon zien lachen. "Haha grappig hoor." antwoordde ik een beetje knorrig. "Ik belde eigenlijk om te vragen of je nog weet dat we vrijdag gaan lunchen?" "Ik weet dat ik vergeetachtig ben Axel, maar kom op, zo erg is het nou ook weer niet, toch?" "Haha, nee Aiden het valt wel mee, maar niet vergeten hè, anders zwaait er wat." De gedachte om snel even een slimme opmerking te maken, verleidde me erg, maar ik deed het toch niet. Ik vroeg "Was dat alles?" "Euhm, nee, ik wilde ook nog iets vragen." Leuk hoor Axel dacht ik, maar ik heb niet de hele avond de tijd. "Wat wil je vragen dan?" zei ik op een poeslieve toon waar het sarcasme nog net niet vanaf droop. "Heb je zin om op kerstavond bij ons te komen eten?" Ik had geen flauw idee waarom hij mij vroeg, meestal nam je een vriendinnetje mee naar zoiets toch, of in zijn geval een vriendje. "Nog voordat ik er goed over na had gedacht weerklonk er al een wanhopige "Ja!" door de telefoon. "Cool, tot vrijdag!" zei Axel en hij hing op. Fuck, dacht ik bij mezelf, ik kon dan helemaal niet. Ik was woedend op mezelf, kon ik dan echt niet een keer helder nadenken? Blijkbaar niet dus. Aan de andere kant, nu kwam ik ook onder het kerstdiner uit, waarbij ik altijd eeuwig geplaagd werd: Heb je geen vriendinnetje? Zitten er geen leuke meisjes in je klas? Of misschien nog de ergste: Sommige mensen willen gewoon alleen zijn! Ik kreeg er nooit een woord tussen. Eigenlijk had Axel me dus gered.Later die avond, had ik het, na een hoop gezeur, toch voor elkaar gekregen om naar het kerstdiner bij Axel te mogen. Yehes! Ik had er erg veel zin in. Daarop volgde natuurlijk de oeroude vraag, wat is té chic? Een blouse met een vlinderstrik? Nee te afgezaagd. Een pak? Probeerde ik soms uitgelachen te worden? Ik zat nou al in de stress, ik moest er goed uitzien, ik wilde mezelf niet voor schut zetten, zeker niet bij Axel. Ik had nog meer dan een week om erover na te denken. 

Eindelijk was het vrijdag, ik had me toch wel enigszins verheugd op het begin van het weekend, zeker als het gezellig begon. De eerste twee uur had ik natuur- en wiskunde B, feest. Waarom had ik die vakken ook alweer gekozen? Ik had ze niet nodig. Daarna had ik Engels, dat viel best mee. In de pauze kwam ik blijkbaar zichtbaar vermoeid aanlopen. "Heb je de veldslag gewonnen?" vroeg Axel. Ik reageerde niet, ik ging zitten en staarde vermoeid voor me uit. Amy zwaaide met haar hand voor mijn gezicht. "Hallo, aarde aan señor sip!" Ik keek Axel aan en we proestten het allebei uit van het lachen. "Zei ik soms iets grappigs?" vroeg Amy verontwaardigd. Ik grinnikte nog een beetje na en zei: "Nou, toen Axel eergisteren belde, zei hij precies hetzelfde." "Ohhh!" zei Amy, terwijl ze Axel veelbetekenend aankeek, Axel schudde met zijn hoofd, volgens mij zag ik iets over het hoofd. "Trouwens, Aiden, alles is geregeld, je hoeft vanmiddag alleen maar met me mee te fietsen." zei Axel. "Oehhh, spannend Aiden" zei Amy terwijl ze haar wenkbrauwen optilde. Ze fluisterde daaropvolgend in mijn oor: "Je weet dat hij je leuk vindt toch?" Ik begon spontaan te blozen en stamelde: "Euhm, daar had ik niet echt over nagedacht." Axel keek me vragend aan, "Ik vroeg hem net of hij al iemand had voor het nieuwjaarsfeest bij mij." zei Amy. Ik keek haar even snel dankbaar aan. Nog voordat Axel een opmerking maakte ging Amy door, "Ik heb al iemand hoor, Axel kom jij ook? Wel iemand meenemen hè!" Ze bracht Axel overduidelijk in verlegenheid, het moest vast ook moeilijk zijn om een vriend te vinden die net zo leuk was als hijzelf. De bel ging. "Tot straks Aiden, zie ik je na school bij de kluisjes?" vroeg Axel. "Tot dan, bij de kluisjes." Ik en Amy liepen naar de les, weg van Axel.