Na de Regenboog

Aan de andere kant

          Mijn haar zat weer ronduit kut, ik was inmiddels naar huis gefietst en zat lekker op mijn kamer naar de straat te staren. Ik telde de voorbijkomende autos, ik had namelijk niets beters te doen. Het werd stil op straat, ik woonde in een doodlopende straat dus er kwam al niet zoveel verkeer, maar zeker op dit tijdstip was er weinig te doen. Ik liet mijn ogen langzaam over de straat glijden, hopend dat iets aandacht zou trekken, er was helemaal niks. Juist toen ik het op wilde geven, zag ik iets gebeuren in het huis van de overburen. Jonah, zo heette de zoon van de overburen. Hij was zich aan het omkleden, niet heel erg interessant zou je denken. Daar dacht ik dus blijkbaar anders over? Ik kon mijn ogen niet van het beeld afhouden, hij was zijn shirt aan het wisselen, waarschijnlijk zou zijn vriendin vanavond komen eten of zoiets. Jonah was minstens twee jaar ouder dan ik, misschien nog wel meer. Mijn aandacht verschoof weer langzaam van mijn hoofd, naar de gouden gloed van de namiddagzon die op zijn huid weerkaatste, Ik schrok wakker, van mezelf, zo kende ik mezelf helemaal niet. Wat ik ook probeerde, niets leek te helpen, ik werd bevangen door het licht, het haar, de ogen, de ogen die naar mijn raam keken! Hij zwaaide, ik was betrapt. Ik zakte van pure wanhoop voor het raam door mijn knieën. Ik ving nog net een glimp op van een handkus die mijn richting opgezonden werd. Handkus? Ach, ik had wel iets beters te doen, zoals uitvinden wat er in hemelsnaam mis is met mijn brein. Ik liep gepikeerd terug naar beneden. Ik zette uit pure frustratie de televisie aan, ik keek eigenlijk alleen nog maar Netflix. Lekker gezellig ontspannen met een aflevering NCIS, dat zou mijn brein wel tot bedaren brengen. Ik pakte een bak popcorn en begon langzaamaan te ontspannen. Het begon langzaamaan te schemeren, mijn ouders waren vandaag uit eten, dus zou ik lekker een magnetronpizza klaarmaken. De moordenaar liep net achter zijn prooi de hoek op toen ik ik geklop hoorde. Ik kromp in elkaar van angst, ik lag onder het raam op de bank met een fleecedeken. Ik hoorde het geklop nog een keer, dit keer gevolgd door wat dof geschreeuw. Ik keek voorzichtig naar het raam, het was Jonah, hij had wel een leuk shirt aan. Ik liep met tegenzin naar buiten, dit kon ik dus even niet gebruiken. "Hoi Jonah!" riep ik met een neppe lach op mijn gezicht, ik moest nu zeker alles uit gaan leggen. Verrassend genoeg zei hij: "Mijn zusje heeft koekjes gebakken en ik dacht dat jullie die misschien ook wel wat wilden." Ik wist dat het een truc was om naar binnen te komen, ik herkende de koekjes, wij hadden dezelfde in de kast liggen. Toch stond ik het toe, we liepen naar binnen en ik gooide de deur dicht. Het leek me wel leuk om met een schaal van dezelfde koekjes aan te komen, dus pakte ik er wat uit de kast. ik liep naar voren en zette de koekjes op tafel. "Oke, oke, je hebt me betrapt, ik wilde gewoon even bij je naar binnen." de vraag waarom? Schoot heel even door mijn hoofd heen, maar verdween snel. "Wil je iets drinken?" vroeg ik. "Ja hoor ik loop wel even mee." ik maakte de deur van de koelkast open en reikte naar de fles Fanta, maar ineens werd ik omgedraaid, ik kreeg een fractie van een seconde om in de intelligente ogen van Jonah te kijken, voordat hij me tegen de muur drukte, ik bevond me in verhoogde sferen, ik nam alles in me op, zijn haar, zijn ogen, zijn wangen, zijn lippen? Ik voelde ze tegen de mijne aandrukken. Ik stribbelde tegen, eventjes. Ik sloot mijn ogen, liet mezelf gaan. Ik bevond mezelf niet langer op aarde, ik was eventjes alleen. Mijn bloed stroomde naar mijn wangen en eventjes was ik in het paradijs. Ik had nauwelijks door dat hij alweer los had gelaten, totdat ik snakkend naar adem mijn hoofd draaide, Jonah grijnsde en begon met het inschenken van Fanta. Ik, nog steeds tegen de muur staande, half in shock, begon weer langzaam te bezinnen. Ik voelde het bloed weer wegstromen van mijn wangen en richting mijn hoofd dat tintelde van onbegrip. Stilzwijgend liep ik naar voren en plofte neer op de bank. Jonah zag mijn verwarde uitdrukking en zei "sorry ik dacht dat je ook gay was." Ik kon geen woorden vinden, ik zat stamelend op de bank. Aan de ene kant vond ik het sensationeel, hoe kort van duur het ook mocht zijn, maar aan de andere kant, ik was toch helemaal niet gay? Ik had tot voor kort een vriendin gehad. Jonah zag duidelijk dat ik van streek was en stond op het punt te vertrekken. Van binnen schreeuwde ik, Blijf, blijf dan toch. Uit mijn mond kwam slechts "Alsjeblieft" het kwam bijna smekend over. Jonah keek me vragend aan, hij kwam naast me op de bank zitten. "Blijf nog even, om mee een film te kijken." Ik duwde snel de afstandsbediening in zijn hand, ik had netflix al opgestart, hij ging op de bank liggen en ik voor hem. Ik nestelde me lekker in en kwam met een veilig gevoel de hele film door, thrillers waren nog steeds niet mijn ding, maar zo was het minder erg.