Ήταν εκεί, Δεν κουνιόταν ήταν ασάλεφτη
Με κομματιασμένη καρδιά
Τα μάτια της ωκεανοί
Μαχαιρομένη από τα λόγια του
Ήταν παράλυτη, από την θύμησή
Εκείνου του ψυχρού βλέμματος.
Το κορμί της πλέον αδύνατο
Γεμάτο από αόρατες πληγές,
Αυτές η πληγές είναι που πονάνε πιο πολύ.
Το πρόσωπο της ανέκφραστο
Και παγωμένο, από τα ψυχρά του λόγια .
Καθόταν εκεί, ασάλεφτη
Όλα πλέον είχαν καταρρεύσει,
Τα πόδια της δεν την κρατούσαν άλλο,
Μια σιωπηλή κραυγή βγήκε από μέσα της,
Δεν την άκουσε κάνεις ,Ούτε καν η ίδια.
Η καρδιά της ματωμένη,
Απο εκείνο το φιλί- μαχαίρι που την κάρφωσε σαν ένα αντίο.
Θολή η όραση της, Από του δύο ωκεανούς που έτρεχαν ασταμάτητα.
Το κορμί της αφιλόξενο από τον παγωμένο αέρα να την χτυπάει, σαν τα λόγια του.
Ήταν εκεί, ασάλεφτη
Περίμενε τον χρόνο να γυρίσει,
Όμως μάταια, ο χρόνος ποτέ δεν γύρισε πίσω,
Όμως αυτή είναι ακόμη εκεί και περιμένει...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν ξέρω τι συναισθήματά σας προκαλεί αυτό που έγραψα
Θα θελα πάρα πολύ να μάθω
Αφήστε σχόλιο και πείτε μου
Μην ξεχάσετε ☆
Και 💬
Μέχρι το επόμενο
Φιλιά πολλά και να χαμογελάτε 😊...
