Εκείνη

~11~

Τα σύννεφα, γκρίζα και μουντά.

Το έδαφος να αναζητάει απεγνωσμένα,

Το νερό από αυτά για να λυτρωθεί.

Το ίδιο Και αυτή,

Θέλει να νιώσει έστω και μερικές σταγόνες του έρωτα,

Για την δική της λύτρωση.

Προσπαθεί να καλύψει τις πληγές της ,

Με το χαμόγελο, όμως είναι πολύ ακριβό φάρμακο.

Δεν έχει την δύναμη να το εφαρμόσει πάνω της.

Θαύμαζε αυτούς που χαμογελούσαν έστω και ψεύτικα,

Αυτοί οι άνθρωποι ήταν δυνατοί.

"Δυνατοί"

Γέλασε, γιατί είχε χάσει την αίσθηση αυτής της λέξης.

Αναρωτιόταν αν ποτέ θα βρισκόταν σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων,

Των δυνατών ανθρώπων .

Ήταν για λύπηση.

Όμως κανέναν δεν άφηνε να την λυπάται.

Τα σύννεφα άφησαν τις πρώτες τους σταγόνες, να πέσουν στο έδαφος.

Σταγόνα στην σταγόνα, έγινε ολόκληρη καταιγίδα.

Έβλεπε την βροχή να χτυπάει με μανία το διψασμένο έδαφος.

Πόσο ήθελε να είναι μια σταγόνα ανάμεσα σε όλες αυτές,

Να τελειώσει άδοξα πέφτοντας στο ξηρό και λαίμαργο για βροχή έδαφος.

Να καταλήξει στην άβυσσο της αδικημενης αυτής γης.

Την κατέβαλε το κρύο της καταιγίδας.

Σαν να της έδινε και αυτηνης ένα μερίδιο από αυτήν την βίαιη λύτρωση.

Απλά καθόταν εκεί να περιμένει το τέλος της καταιγίδας,

Και την εμφάνιση ενός ουρανιου τόξου...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χευ

Ξέρω ότι άργησα να ανεβάσω κάποιες μέρες κεφάλαιο για τον λόγο ότι με εγκατέλειψε η έμπνευση...

Μπορεί να σας φανεί παράξενο όμως αυτό το έγραψα μέσα στην τάξη την ώρα που έκανα "μαθημα" .

Είχα γεωγραφία με εκείνη την κολόγρια την καθηγήτρια.

Έξω ό καιρός ήταν μουντος και βροχερός Και ξαφνικά μου ήρθε η θεία φώτιση για κεφάλαιο.

Όμως δεν ξέρετε τι συνεβει στην συνέχεια, Όχι δεν ξέρετε

Την ώρα που έγραφα και είχα απορροφηθεί στο κομμάτι η καθηγήτρια φώναξε το όνομα μου

Σήκωσα το κεφάλι μου να δω τι ήθελε Και τότε μου είπε να πω το μάθημα, Εγώ δεν ήξερα γρι από όλα αυτά

Και τότε με ρώτησε τι έγραφα

Έκανα κάποια δευτερόλεπτα να σκαρφιστω μια φθηνή δικαιολογία

Και τότε της απάντησα ότι έγραφα το μάθημα για να το μάθω καλύτερα.

Ο Γιώργος από το απέναντι θρανίο γελούσε, γελούσε με τα χάλια μου.

Τελικά έρχεται η κολόγρια με την Ρωσική προφορά (είναι ρωσοποντια) Και μου αρπάζει το τετράδιο.

Τα νεύρα μου πλέον ήταν ολοφάνερα.

Όμως όχι δεν τελείωσε εκεί ,Όχι.

Το πήρε και το διάβαζε δυνατά μπροστά σε όλη την τάξη.

Ναι το έκανε.

Όλοι άρχισαν να γελάνε...

Μέχρι που με έσωσε το ευλογημένο κουδούνι.

Για κάποιο αόριστο λόγο ένιωσα τόσο χάλια που δεν φαντάζεστε

Αυτά τα κομμάτια δεν αφήνω να τα δει κανείς πόσο μάλλον να τα διαβάσει.

Ερώτηση 1

Τόσο αστεία είναι αυτά που γράφω?

Ερώτηση 2

Τι γνώμη έχετε σχηματίσει για μένα αυτόν τον λίγο καιρό που γράφω?

Αυτή λοιπόν ήταν η σημερινή μου "περιπέτεια" πίσω από αυτό το κεφάλαιο.

Είναι 2:30 το βράδυ και αρχίζω και νυστάζω λιγάκι.

Οπότε

Μην ξεχάσετε ☆

Και 💬

Μέχρι το επόμενο

Φιλιά πολλά και να χαμογελάτε

😊