Η λίμνη,χρυσαφένια,
Τόσο ήπια,
Την είχαν δαμάσει οι αέρηδες του άρχοντα χειμώνα.
Το ηλιοβασίλεμα χάριζε γενναιόδωρα τις τελευταίες του ακτίνες σε αυτήν,
Δελεάζοντας με.
Ένιωθα τα πόδια μου να πλησιάζουν την χρυσή πηγή,
Μπορούσα να καταλάβω πως ακόμα κι αν φαινόταν ήπια, ήθελε να καταπιεί λαίμαργα, κάποιον,
Κάποιον που βασανίζεται,
Από τις σκέψεις του,
Από τις αναμνήσεις του,
Από τον εαυτό του...
Ένα παγωμένο αεράκι χτύπησε το κούτελο μου,
Τα μάτια μου ελαφρώς κλειστά,
Έβλεπα τον αέρα να πηγένει προς εκείνη την κατεύθυνση,
Δημιουργώντας μικρά κυματάκια,
Στην ήρεμη, χρυσαφενια λίμνη.
Η αόρατη για όλους δύναμη του αέρα με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε εκεί όπου, πλέον μπορούσα να χαθώ.
Τα πόδια μου μέσα στην χρυσή πηγή.
Δεν μπορούσα να τα βγάλω,
Σαν μια ύπουλη ρουφίχτρα,
Με τραβούσε σιγά, σιγά.
Συνένοχος και ο αέρας, με βοηθούσε,
Μου έσφιγγε το χέρι, οδηγώντας με πιο βαθιά.
Το μισό μου κορμί μέσα στο φτηνό χρυσάφι,
Το άλλο μισό επηρεασμένο,
Ανατριχιασμενο, και πολύ σύντομα παραδομένο, πηγένε με το βήμα του αέρα.
Τα πόδια μου δεν πατούσαν άλλο,
Ανίκανη να γυρίσω πίσω,
έμεινα να βυθίζομαι,
χαρίζοντας στην ξελογιάστρα μα σιωπηλή λίμνη το κορμί μου και ότι με κρατούσε ζωντανή ως τώρα.
Μάτια κλειστά,
Απόλυτο μαύρο...
Χευ τι κάνετε;
Μάλλον τώρα θα αναρωτιέστε αν είναι το τέλος αυτό,
Όχι δεν είναι το τέλος Αλλά είναι ένα κεφάλαιο πριν το τέλος, :)
Θέλω να ξέρω Ποιός είναι αυτός που θα πάει στην θάλασσα μετά από αυτό που διάβασε ...
😅
Αναρωτιέμαι τι συναισθήματα σας άφησε αυτό το κεφάλαιο...
Να ξέρετε ότι μόλις τελειώσει αυτό το βιβλίο θα μου λείψει πολύ
εκείνη:(
Οπότε τα λέμε στο τελευταίο κεφάλαιο που θα ανεβεί αυτές τις μέρες...
Μην ξεχάσετε 💬
Και ☆
Μέχρι τότε,
Φιλιά πολλά και να χαμογελάτε
😊
