Onherstelbaar

Hoofdstuk 18

Met een goed gevoel stond ik voor mijn kantoor op mijn mensen te wachten. Gisteren waren Marion en Esmee bij me gekomen om hun zorgen te uiten over Wolfs en Eva. Mijn koningskoppel waar op dit moment weinig meer van over was. Vooral Eva leek een schim van wat ze ooit geweest was. Ze hadden me gevraagd of ik niet iets van een personeelsfeest kon organiseren waar ze iets samen 'moesten' doen. De hele dag heb ik gisteren zitten brainstormen en overleggen met hogerhand. En ik kon niet wachten mee te delen wat er maandag ging gebeuren. Ik was al vroeg uit de veren gegaan vanmorgen. Ik kon niet wachten om de gezichten van, vooral, mijn koningskoppel te zien. Ze zouden behoorlijk gaan steigeren maar ze hadden geen keus. En ik ook niet. Als ik Eva niet wou verliezen in mijn team moest er snel actie ondernomen worden. Dat heb ik hogerhand ook proberen uit te leggen en die wilden, godzijdank, overal aan meewerken. Gaven me in alles hun goedkeuring. Ik mocht doen en laten wat ik wou. Nu maar hopen dat het uitpakt zoals ik het in gedachten heb. Dat Wolfs en Eva in ieder geval weer met elkaar gaan praten. Als we dat punt bereikt hebben komt de rest vanzelf. "Dames en heren mag ik even jullie aandacht." Begon ik toen iedereen er was. Ik zag een paar bezorgde blikken."Geen zorgen. Geen nieuws over Romeo vandaag. Iets leuks dit keer. Tenminste, vind ik." De bezorgde blikken verdwenen als sneeuw voor de zon. "Hogerhand heeft besloten, dat we in het kader van 'een betere samenwerking' volgende week met het hele corps een midweek naar de Belgische Ardennen gaan. Elk team moet daar opdrachten doen om het vertrouwen in elkaar te laten groeien en zo een betere samenwerking te creëren. Jullie worden onderverdeeld in groepjes van 4 en sommige dingen zullen jullie dus met z'n 2en moeten doen. De teams zijn hetzelfde zoals ze hier zijn. Zijn er nog vragen voor nu?" Ik zag Eva knikken. "Ja, Eva?" "Ik neem aan dat ik een team met Esmee vorm aangezien ik nu met haar werk?" Ik schudde langzaam mijn hoofd. "Nee, Eva. Het gaat om de permanente teams. Dit is belangrijk voor de toekomst van ons bureau. Dit betekend dus dat je de teamopdrachten dus echt met Wolfs moet gaan doen." "In dat geval ga ik niet mee." "Ik ook niet." Viel Wolfs haar bij. "Jullie hebben geen keus. Dit is onderdeel van jullie werk. Als jullie dit weigeren zitten daar consequenties aan. Zijn er verder nog vragen?" Nu was het Esmee die knikte. "Ja, Esmee?" "Mag Romeo mee? Ik denk dat het hem goed zal doen." Ik glimlachte. "Jazeker, ik heb hem en hogerhand al gesproken. Hij doet niet mee aan de opdrachten maar heeft samen met mij de leiding. De eindverantwoordelijkheid." "Hoe ziet de groepsindeling er dan precies uit?" Keek Eva me vragend aan. Ik deed net of ik op het lijstje in mijn handen keek om het na te kijken, maar de indeling had ik zelf gemaakt. Hogerhand had hier, behalve hun goedkeuring, niets aan bijgedragen. "Wolfs en jij zitten bij Marion en Dave." "Waarom mag Marion dan wel met haar 'tijdelijke' partner werken?" Ik moest inwendig lachen. "Eva, je weet net zo goed als ik dat er van Dave nog niet zeker is hoe lang hij zal blijven. Dat ligt helemaal aan Romeo. Nu gaat het redelijk met hem maar we kunnen niet in de toekomst kijken. Hij is nog lang niet in staat om te werken." Ik zag dat ze iets wou zeggen. "Jij werkt over 2 maanden weer gewoon met Wolfs samen. Vandaar dat je gewoon bij Wolfs in het team zit. En je kunt steigeren tot je er bij neer valt, maar meer kan ik er niet van maken, meisje. Als er verder geen vragen meer zijn kan iedereen aan het werk."

"Lieverd, kan ik je even spreken in de kleedruimte?" Hoorde ik Dave aan Eva vragen. Mijn haren ging rechtovereind staan. Ik vond het vreselijk dat een andere man haar een koosnaampje gaf. Ze knikte en ze liep achter hem aan. Heel onopvallend besloot ik in de deuropening te blijven luisteren. Ze hadden de deur niet gesloten. "Heb je zin om morgen iets leuks te doen, schat?" Begon Dave het gesprek. Ik zag Eva haar hoofd schudden. "Liever niet als je het niet heel erg vind. Ik moet in gaan pakken voor onze fantastische midweek en ik wou morgen nog even bij mijn broertje op bezoek gaan." Ik kon aan de ogen van Dave zien dat hij dit niet leuk vond. "Dan kan ik toch mee naar Maurice? Leer ik mijn zwager gelijk kennen." Eva schudde opnieuw haar hoofd. "Nee, Dave. Ik ga liever alleen naar mijn broertje." Ik hoorde hem zuchten. "Waarom doe je nou zo raar? Ik kan toch gewoon met je mee? Doe niet zo moeilijk!" Ik kon het niet langer aanhoren. "Je hoort haar toch?! Ze wil niet dat je mee gaat. Accepteer dat en zeur niet zo." Dave keek me fel aan. "En waar bemoei jij je mee? Eva is MIJN vriendin! Jij hebt niets meer over haar te zeggen! En nu wegwezen of ik ram je weg!" Ik was niet bang voor hem. "Kom maar hoor." Ik zag Dave naar me toekomen maar Eva was het daar niet mee eens. "Ik zou het niet doen. Als je Wolfs slaat, heb je ruzie met mij!" Dave vond dit duidelijk niet leuk. "Ruzie met jou? Ga je het nu ineens voor hem opnemen?" Eva schudde haar hoofd. "Nee, maar ik heb er een hekel aan als er zonder reden klappen uitgedeeld worden. Je bent een volwassen vent en kan het ook met woorden oplossen." Met die woorden liep ze langs me heen, terug naar haar bureau. Ik wierp Dave nog even een vernietigende blik toe. Ik zou hem de komende week goed in de gaten gaan houden. Marion had gelijk, ik vertrouwde hem ook voor geen meter. En als hij mij al wou slaan, wat zou hij dan wel niet bij Eva doen? Ik hoopte met heel mijn hart dat zij nog geen klappen had gekregen van hem.