Onherstelbaar

Hoofdstuk 46

De dagen met Wolfs aan mijn zij vlogen voorbij. We hadden officieel dan nog wel geen relatie maar mijn gevoel zei me dat dat niet lang meer ging duren. De afgelopen week zijn we nog closer geworden dan we al waren. Uren hadden we gepraat. Over koetjes en kalfjes maar ook over serieuze zaken. Zaken waar we het voorheen nooit over gehad zouden hebben. Voor mijn gevoel moest ik Wolfs tot in de kleinste detail vertellen wat voor jeugd ik gehad had voor ik hem definitief toe kon laten in mijn hart. Voor ik hem mijn geliefde kon noemen. En dat had ik deze week veelvuldig gedaan. Wolfs had op zijn beurt uren naar me geluisterd. Veelvuldig mijn tranen uit mijn gezicht gestreeld en gekust. Me elke nacht geduldig getroost na een nachtmerrie als we weer tot in de kleine uurtjes onder het genot van een wijntje hadden zitten praten. Ik had hem gesmeekt of ik tijdens het praten over mezelf een wijntje mocht drinken. Door de wijn voelde ik me wat losser. Sprak ik wat makkelijker. Wolfs had toegestemd en als ik hem na één wijntje smeekte of ik er nog één mocht legde hij me geduldig uit dat ik dat beter niet kon doen. Dat ik geen wijn nodig had om in mijn hart te komen. En hij had, zoals altijd, gelijk. Zijn zwaaiende hand voor mijn ogen bracht me terug op aarde. "Jij kwam van ver, liefje. Gaat het wel?" Ik zat onderuit gezakt op een keukenstoel met mijn handen op mijn buik. Dat het kerstavond was had Wolfs niet ongemerkt voorbij laten gaan. Hij had de halve middag in de keuken gestaan om zich voor me uit te sloven en met succes. Ik had genoten van zijn geweldige kookkunsten. "Eef, gaat het wel?" Vroeg hij me nog een keer. Ik keek hem aan en knikte. "Ja, het gaat prima." Ik keek naar de lege tafel. "Je hebt de tafel al afgeruimd, wat lief. Maar dat was mijn taak. Jij hebt gekookt, ik zou de tafel afruimen." Hij knielde bij me neer en onderzocht mijn ogen grondig. Ik wist dat hij zo te weten wou komen hoe ik me echt voelde. Ik deed soms aan een leugentje om bestwil. Maar dit keer had ik niet gelogen. Ik voelde me echt goed. Ik zag dat hij dat ook zag. De palm van zijn hand streelde zachtjes over mijn wang en meteen voelde ik de vlinders weer wild tekeer gaan. "Ik heb jou even lekker in dromenland laten zitten. Het is voor mij een kleine moeite om de tafel leeg te maken." Ik wou net iets zeggen toen de ringtone van Wolfs door de Ponti galmde. "Mechels." Grinnikte hij toen hij op het schermpje had gekeken. Ik schudde mijn hoofd. "Nee, Wolfs. Je gaat niet opnemen. We gaan niet werken. Het is kerstavond." Voor ik mijn verhaal af had gemaakt had hij echter al opgenomen. Ik zag aan de teleurstelling op zijn gezicht dat we waarschijnlijk een zaak hadden. Ik zuchtte zachtjes. "Zeg dat het niet waar is, Wolfs. We zouden naar de kerstspecial van All you need is love kijken samen. Dat had je me beloofd." Hij stak zijn telefoon in zijn zak en streelde opnieuw over mijn wang. Dit keer voelde ik geen vlinders en haalde zijn hand van mijn wang af. "Eef." Begon hij zachtjes. Maar voor hij verder kon gaan sprong ik van mijn stoel af. "Niets geen, Eef. We gaan niet werken, Wolfs." Hij sloeg van achter zijn armen om me heen. "Eef, schatje, kalmeer nou eventjes. We hebben geen zaak. Mechels vroeg of ik even naar haar computer kon kijken. Zij moet wel gewoon werken." Hij keek met een schuin oog op de klok. "Het is nu 6 uur, ik beloof dat ik op tijd terug ben voor All you need is love. Ze kan hoog of laag springen maar dat heb ik jou beloofd en daar gaan we ook samen naar kijken." Hij draaide me om in zijn armen en drukte een zacht kusje op mijn lippen. "Van de technische dienst wou er niemand komen maar ik laat onze baas liever niet in de kou staan. Ze doet ook heel erg veel voor ons." Ik knikte kort. Ik wist dat hij gelijk had. Wolfs en ik mochten van geluk spreken dat we nog samen mochten werken nu ze onze gevoelens voor elkaar kende. Ik zuchtte zachtjes en legde mijn hoofd tegen zijn borst. "Ga dan maar. Hoe eerder je gaat hoe eerder je terug bent. Dan zal ik vast de hapjes die je gemaakt hebt op tafel zetten." Hij gaf me een intense zoen, streelde nog even door mijn haren en liep toen de trap op. Ik pakte mijn flesje water uit de koelkast en nam een grote slok. Ik voelde een koude rilling over mijn rug gaan. Waarschijnlijk stond de voordeur weer eens wagenwijd open. Dat ding klemde en soms leek het of hij dicht zat en stond hij een minuut later toch weer open. Ik liep de trap op om hem te sluiten en mijn adem stokte. De plank boven de kapstok waar onze helmen normaal op stonden was leeg. Wolfs had niet alleen zijn helm meegenomen, maar de mijne was ook weg. Meteen vlogen er allerlei gedachtes door mijn hoofd heen. Wolfs kijkt helemaal niet naar haar computer! Zou hij met haar..?  Resoluut schudde ik mijn hoofd Nee, hij zou nooit met haar op de motor gaan. 'Je zit er helemaal naast, Eef!' Galmde de stem van Frank door mijn hoofd. 'Hij is niet bij Mechels, maar bij Kirsten. Hij gaat jou verlaten voor haar.'  "Dat doet hij niet! Floris houdt van me!" Ik rende naar beneden, griste de afstandsbediening van de salontafel en zette de radio aan. Ik pakte de hapjes en zette die op tafel. Romantisch begon ik wat kaarsjes op tafel te zetten. Ik hoorde Frank in de verte maar het lukte me steeds beter geen aandacht aan hem te besteden. Ik begon zachtjes mee te zingen in de hoop hem weg te jagen. Ik ging op de bank zitten en pakte mijn telefoon om de tijd een beetje te doden. Niet veel later hoorde ik de deur van de Ponti dicht slaan. "Eef, ik ben thuis!" Ik ging onder aan de trap staan om hem te vragen waar hij geweest was maar kreeg daar de kans niet voor. "Ik heb een verassing voor je." Hij deed een stap opzij en meteen voelde ik de tranen in mijn ogen springen...