Onherstelbaar

Hoofdstuk 35

Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet in de gaten had dat ik niet alleen in het toiletgebouw was. In volle vaart kwam ik in botsing met een andere vrouw. Ik schrok toen ik zag dat ik Marion bijna omver had gelopen. "So.. Sorry.." Stamelde ik ongemakkelijk. "Ik was er met mijn gedachten niet bij." Ik voelde dat ik ieder moment kon gaan huilen. Ik was de laatste dagen erg emotioneel. Marion legde bemoedigend haar hand op mijn schouder. "Het geeft niet, meisje." Ze wou verder lopen. "Marion, wacht even." Ze draaide zich vragend weer om. "Het spijt me zo, Marion. Het spijt me zo verschrikkelijk. Ik heb vreselijk lelijk tegen je gedaan. Alleen maar omdat je Wolfs in huis had genomen. Het spijt me." Kon ik dat niet vaak genoeg herhalen. Ik had echt oprecht spijt van mijn daden. "Doe niet zo gek, lieverd. Ik ben toch niet boos op jou? Ik begrijp het heel goed." "O ja?" Keek ik haar niet-begrijpend aan. "Ik begrijp mezelf niet eens. Hoe kan jij me dan begrijpen?" Ze glimlachte lief naar me. "Je bent mijn beste vriendin, Eef. Al jaren. Ik ken jou en jouw gevoelens inmiddels wel een beetje. En in dit geval was je zo boos op mij omdat je jaloers op me was, toch?" Ik schudde ontkennend mijn hoofd. "Ik jaloers? Waarom zou ik jaloers op je zijn?" Ze moest lachen. "Omdat, lieve Eva, jij van Wolfs houdt. Omdat jij de vrouw in zijn leven wil zijn." Ik voelde mijn wangen kleuren en keek naar de grond. "Je hebt gelijk, Marion. Ik hou heel veel van Wolfs." Ze knuffelde me bijna plat. "Wat ben ik blij en trots dat je eindelijk aan jezelf toe durft te geven dat je van hem houdt." "Niet alleen aan mezelf." Sloot ik genietend mijn ogen. Ik had Marion vreselijk gemist. "Ook aan Wolfs en zelfs aan Mechels." Ik voelde hoe ze me dichter tegen zich aan trok."Mechels? Ooh, Eef! Wat goed van je! Je was bang hè? Dat Mechels jullie uit elkaar zou halen als je aan je gevoelens voor hem toe zou geven." Ik maakte me los uit haar omhelzing en knikte langzaam. "Ik was doodsbang voor haar reactie. Dat was de hoofdreden dat ik altijd heb ontkent dat ik gevoelens voor hem heb. En ik was bang dat het niet wederzijds was. Ik was ook bang te verliezen wat we hadden. Onze vriendschap is me erg dierbaar. Maar gelukkig gaat Mechels ons niet uit elkaar halen en zijn de gevoelens van Wolfs wederzijds. Hij houdt ook van mij." Marion schudde lachend haar hoofd. "Het hele corps wist al dat er meer speelde tussen jullie. En ik ben echt oprecht heel blij voor jullie dat jullie het nu eindelijk aan elkaar toe hebben gegeven. Nu ben ik mijn huisgenootje zeker weer kwijt?" "Je zal het inderdaad weer alleen met Rex moeten doen." Grinnikte ik zachtjes. "Ik zou nu het gelukkigste meisje ter wereld moeten zijn, Marion. Een verliefde puber. Maar ik hou Wolfs alleen nog maar op afstand. Ik kan het niet. Ik kan hem niet geven wat hij verdient. Ik kan hem niet liefhebben. En ik weet dat hij alle geduld heeft tot ik het wel kan maar ik voel me er zo rot over. Zo vreselijk." Ik zag wat Marion wou zeggen en schudde mijn hoofd. "Nee, je gaat het hem niet zeggen." Ze keek me diep in mijn ogen. "Waarom niet, lieverd? Ik denk dat hij het juist fijn vind als hij weet hoe jij je voelt. Die man heeft alles voor je over." Ik zuchtte zachtjes. "Dat weet ik, Marion. Dat is het ook niet. Elke keer als hij naar me kijkt zie ik de pijn en het verdriet in zijn ogen. Hij maakt zich vreselijke zorgen om mij. En terecht. Ik zit momenteel vreselijk met mezelf in de knoop. En Wolfs doet alles om mij me beter te laten voelen. Hij is echt de allerliefste. Als ik hem vertel dat ik me nog vreselijker voel dan hij denkt, hoe denk je dat het dan met hem zal gaan, Marion? Het zou zijn hart breken. Dat kan ik toch niet? Ik hou van hem. Ik vind het vreselijk dat hij zich zo ontzettend veel zorgen om me maakt." Ik hoorde Marion ook zachtjes zuchten. "Eva toch. Wat moeten we toch doen om met die onzekere kant van jou af te rekenen?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet.." Er viel een korte stilte. "Geduld met me hebben, denk ik. Door me heen prikken zoals alleen Wolfs door me heen kan prikken." "Hij zal het begrijpen, Eef. Hij zal je nog beter kunnen helpen met de zoektocht naar jezelf. Als je hem niets verteld kan hij je ook niet helpen. Probeer het, lieverd. Je zult zien dat het een opluchting voor jou zal zijn. En dat Wolfs je beter kan helpen." Ik knuffelde mijn vriendin. "Je hebt gelijk, Marion. Ik probeer mijn gevoelens echt al zoveel mogelijk met hem te delen maar het lukt me nog niet altijd." Ik sloot mijn ogen. Ik vond dat ik Marion nog een verklaring schuldig was. "Ik hoor de stem van Frank in mijn hoofd." Dat lucht op  "Hij drijft me tot wanhoop. Hij bleef me maar pushen dat ik mijn gevoelens voor Wolfs op tafel moest gooien. Ik hou er niet van als iemand mij de wet voorschrijft. Vandaar dat ik een relatie met Dave aan ben gegaan. Vandaar dat ik me, onbewust, tegen Wolfs keerde." Marion trok me opnieuw in een knuffel, "Ooh meissie toch. Je hebt het ook niet makkelijk. Ik ben er voor je. Altijd. Weet Wolfs dit?" Ik knikte tegen haar borst. "Ja, Wolfs weet dit. Alleen Wolfs weet dit." Ze begon door mijn haar te strelen. "Geen zorgen, lieverd. Jouw geheimen zijn veilig bij mij. Dat weet je toch?" Ik knikte nogmaals tegen haar borst en maakte me toen los. "Dank je wel, Marion. Ik voel me al een stuk beter. Ik ga maar eens naar Wolfs. Die zit al die tijd al buiten op een steen op me te wachten. Hij zal wel denken dat ik door het doucheputje ben gespoeld haha." Marion lachte. "Ga maar snel. Ik ben blij dat het weer goed is tussen ons, Eef." Ik glimlachte naar haar. "Ik ook lieve Marion." Ik liep het toiletgebouw uit en zag Wolfs voor de deur staan. "Eef, godzijdank. Ik wou net gaan kijken of alles wel goed met je ging. Je was zo'n tijd weg." Ik voelde mijn wangen kleuren van schaamte. "Sorry, Wolfs. Ik wou je niet ongerust maken. Ik kwam Marion tegen. We hebben het goed gemaakt." Er viel een last van zijn schouders. "Gelukkig maar, meisje. Ik merkte hoe erg je haar miste. Ook hoe erg ze jou miste." Ik knikte. "Ik miste haar heel erg. Ze is meer een moeder voor me dan mijn eigen moeder ooit geweest is." Ik liep voor hem uit richting het veld waar onze tenten stonden. "Kunnen we zo even met elkaar praten, Wolfs?" Ik voelde zijn ogen nieuwsgierig in mijn rug branden. "Natuurlijk kan dat, meisje."

Sorry, sorry, sorry dat ik er gisteren niet was. Ik had het erg druk en mijn inspiratie deed ook niet wat hij moest doen. Vandaag, ondanks mijn vreselijke hoofdpijn, gelukkig wel een deeltje! Dus vergeef me mijn fouten, als die er zijn! Fijne avond nog en veel liefs van mij!