KARANLIĞIM

Bir boşluktayım koca bir boşluk. İlerledikçe kayboluyorum.Etrafımda hiç insan yokken ne kadar yalnızsam, çok insan olduğunda da o kadar yalnız olabiliyorum. Bu yolu ben seçmedim.Zorundayım. Sadece zorunda...Etrafta bilmediğim dolaplar dönüyor.Şimdi kendimden bile saklandığım bir yerdeyim.

***************

Yeniden doğmak mümkün değil ama ölmek mümkün.Korkarak yaşadığım bir hayat, benim hayatım olamaz. Çabalıyorum.Sadece yaşamak için. Hepsi onların yüzünden.

İsmini dahi anmak istemediğim insanlar.Issız, karanlık,dar bir sokakta yürüyordum. Yağmurun altında ıslanmayı özlemiştim,saçlarımın sırılsıklam oluşunu,gülüşümden akan yağmur damlalarını özlemiştim.Ama artık o gülüşten eser yok.Cebimde titreyen telefonla irkildim ve telefonu açtım "Ne var?" dedim buz gibi sesimle "Kimseye haber vermeden kaybolmakta neyin nesi?" öfkeli sesinden sinirlendiği açıkça ortadaydı.Umursamıyordum. Kırmızı tuşa bastım ve suratına kapattım.Böylesi daha iyi...