HİSSİZ - KİTAP OLARAK TÜM RAFLARDA ÖN OKUMA

Manisa Soma Umuda Not Düştüğüm Yer

Yeni Bölüm umuduyla açanlardan özür dilerim. Geçen bölüm yorumlarınızı henüz cevaplayamadım çünkü gülücükler dağıtamazdım yapma ve yapay olurdu hissedemezken. Bilin istedim bu benim hayatımda yeni bir bölüm. Umarım sizinde hayatlarınızda yeni bil bölüm açılmıştır çünkü ben insan olabilme yolunda umut duymak istiyorum.  

Hiç unutamam Kömür gözlüm diye severdi anneannem. Gözlerinin içi gülerdi. Mahalleye kömür gelme zamanı vardı. Koca koca parçalar kırılır kömürlüklere depolanırdı. Apatmanda kömürlüklerimiz vardı, en dipte en derinde. 

Kömürlüğe inmezdi hiç bir çocuk. Ne fenalık olsa kömürlükte sıkıştırmışlar derlerdi.
Hiç unutmam kömür sobamız vardı. Odun sobasından farklıydı kömür sobası. Yandımı çok ısı yapardı ya ondan, soba erimesin diye farklıydı işte. 

Sonra kalorifer peteklerimiz oldu. Daha büyüktü artık kömürlükler ve biz hiç inmezdik. Kapıcı vardı. Apartman görevlisi denmezdi o zamanlar sosyetik sosyetik ve ben kapı yapan sanırdım. Çocukluk işte. Kömürlük hep karanlıktı ve hep ecinni kapardı seni oralarda, ve hiç bakılmazdı, mazallah biri itiverirdi yoksa seni içeriye... Çocukluk işte, sanırdım ki dipsiz bir kör karanlık var kömürlüğün içinde. 

Bir gün dediler ki kömür kara elmas. Şaşırdım haliyle. Elmasın bir karbon eksiği diye şemalar çizdirdiler. Kömür zenginiymişiz. Demediler ki meğer vicdan fakiriymişiz. Demediler bir insan ömrünün değeri çok çok yedi lira eder. Demediler toprak insanın bir ruh eksiği.

Deselerdi belki bu gün rakamı tespit edilemeyen cenazelerin isim listelerini okumak yerine kimya kitapları okuyor olurduk. Belki o delikte kefensiz mezara gömülenlerin ardından işten olma korkusuyla susan geride kalanlar o delikte çürüyen ciğerleri el verdiğince bağırabiliyor olurdu hesabını sorabilmek için kaybolan yıllarının. 

En sevmediğim ders kimya derken belki bir defa daha düşünürdük kömür ile elmaz arasında ki bir evrimlik farkı ve belki evrimleşirdik toprakla insan olma arasında ki bir evrimlik farkta... 
Belki o zaman anlardık kurtarılma umuduyla karanlıkta bekleyerek sokumaya çırpınırken umudun kesilmesini ve benim babam şimdi çıkar derken yok olan umudu sönen ocağı. Belki o zaman o çocuk bir kere daha umuda kavuşmayı öğrenirdi, biz de insan olmayı...

Hepimizin başı sağolsun. Manisa Soma Benim için umudun elmas olduğu yerin adı. İnsan olmak için bir karbon evrimleştiğim yer...