Gʜosts - ɢʜostᴛ ɢɪʀʟ ⁽#ᴮᴮ¹⁸ᵂᴮᴮ⁾

Κεφάλαιο 11ο

  Ολοι σοβαρευτηκαν ξαφνικα.... "Τι πρεπει να κανουμε για να σωσουμε το σπιτι μας?" Ρωτησε η Σωφη "Κανεις?" Αρχισε να κοιταει δεξια αριστερα οσο εγω ικετευα απο μεσα μου ( Σε παρακαλω μην πεις εμενα... μην πεις εμενα..).

"Ας ακουσουμε λοιπον τι εχει να μας πει η ζωντανη της παρεας. Μιας και σου φαινεται τοσο αστεια ολη η υποθεση γιατι δεν μας λες το σχεδιο σου?" Με ρωτησε η Σωφη διακοπτοντας τις αχρησες προσευχες μου. " Μα δεν πιστευω οτι ειναι αστειο" της απαντησα "Εμενα παντως με επεισες" μου ειπε δειχνοντας με τα ματια της το νεο μου λουκ αλλη μια φορα. "Μα οχι, αυτο δεν... οχι, απλως ηταν απο... δεν ειχα σκοπο να, οχι καθολου" προσπαθησα να βρω το αλλοθι μου αλλα τι? Τι να της ελεγα? Οτι με βλεπει ενας ζωντανος και μου εκανε αυτο το λουκ για να μοιαζω περισσοτερο για νεκρη?

"Λοιπον... ουτε ο θεος δεν θα σε βοηθησει αν τα κανεις σαλατα" ειπε νευριασμενη η Σωφη "Οχι! Περιμενε! Νομιζω οτι μολις μου ηρθε μια ιδεα!" Πεταχτηκε η Παμ προσπαθωντας να με σωσει. "Μπορουμε να προστατευσουμε το σπιτι μας τρομαζοντας ολον τον κοσμο... ετσι δεν ειναι Σαρλοτ?" Συνεχισε η Παμ σκουτωντας με. "Ναι γιατι να μην μπορουμε? Θα διωξουμε ολους τους πιθανους αγοραστες!" Ειπε ο Σάιμον. "Το βρηκα! Μπορουμε να διακοσμησουμε ολοκληρο το σπιτι γοτθικα!" Προσθεσε η Κοκο "Σιγουρα θα πετυχει!" Συνεχισε η Αμπιγκεϊλ "Ειμαστε νεκροι. Γιατι δεν το 'παιζουμε' και λιγο?" Τελιωσα ρην ιδεα της Παμ και ολοι κοιταζομασταν με ενα χαζο χαμογελο.

"Αυτο ειναι το σχεδιο σου?😒" ρωτησε η Σωφη νευριασμενη και οχι γιατι βρηκαμε μια ιδεα γιατι ολοι ηταν για πρωτη φορα με το μερος μου! Καλα σχεδον με το μερος μου. "Ναι ,σιγουρα, ειναι το προφανες, αλλα πιστευω αξιζει να το παλεψουμε" της απαντησα. "Ναι αλλα δεν μπορουμε να στοιχιωσουμε ακριβως το σπιτι. Μπορει αν μας γυρισει μπουμερανγκ. Υπαρχει περιλτωση να καταληξει τουριστηκο αξιοθεατο και παιδικη χαρα για τα μεθυσμενα κολεγιοπαιδα ή μπορει να καταληξουμε σε παρκινγκ αυτωκινητωμ" ειπε αποτομα η σωφη"Πιστευω οτι ο καλυτερος τροπος να τρομαξουμε τους πιθανους αγοραστες ειναι να τους δειξουμσ πως αυτο το μερος δεν ειναι και οτι καλυτερο." Πρότεινε ο Μπαντ.

"Ενταξει λοιπον χωροστειτε σε ομαδες τρομου' ειπε η Σωφη παιζοντας το αρχηγος για αλλη μια φορα. "Παμ εσυ θα πας με την Βιολετα" διεταξε η Σωφη χωριζοντας με απο το μονο ατομο που ηξερα απο τα νεκρα παιδια. "Σουζι εισαι μαζι μου! Σάιμος με τον Σιμον. Ανπιγκεϊλ με τον Τζερι. Κοκο με τον Μαικ." Συβεχισε να διαταζει. "Εγω με ποιον υποτιθεται οτι θα ειμαι?" Για αλλη μια φορα ημουν μονη... οπως και στο εργαστηριο της φυσικης. "Ρωτα καποιον που ενδιαφερεται. Μπουτς" ειπε αποτομα η Σωφη. "Ισως την επομενη φορα που θα παρεις το θεμα ποιο σοβαρα"

Ημουν μονη παλι αλλα αυτη την φορα δεν ενιωθα μοναξια. Ηταν τοσα πολλα αυτα που ηθελα να δω. Εφυγα σε αναζητηση του δωματειου μου. Δεν ειχε πλεον σημασια η συγκατηκος που ηλπιζα να εχω. Χωρις μυσρηκους κωδικες. Χωρις νυκτοπερπαρημα. Χωρις τρελα γελια. Χωρις αντροκουβεντα. Χωρις πιτσα. Απλα δεν ειχε σημασια. Το μισος της Σωφης προς εμενα με εκανε μισητη. Ποτε δεν ειχα ξανα νιωσει τοσο πολυ! Ουτε καν οσο ζουσα απο την Ζώη!

  Ανεβηκα στο επωμενο πατωμα, περπατησα λιγο στον διαδρομο και πηγα προς την ανοιχτη πορτα που συναντησα. Ηταν ξυλινη με σκαλιστο πομολο οπως ολες εδω στο Μεγαρο. Ανοιξα την πορτα ελεγχοντας να μην ενοχλησω κανεναν και μπηκα μεσα στο δωματειο.

Ηταν αδειο αλλα εγω ενιωσα αμεσως σαν το σπιτι μου.... σαν να ημουν διολα στην οικογενεια μου. Αχ ποσο πολυ μου λειπουν!

Οι τοιχοι ηταν καλυμμενοι με μια λουλουδατη ταπετσαρια και παρατηρησα οτι καποια πεταλα επευταν απο τα λουλουδια αυτα, της ταπετσαριας φτιαχνοντας ενα ονειρεικο, παραμυθενιο εφε. Τπηρχε και ενας πολυελαιος που εμοιαζε με μικρογραφια αυτου της σαλας.

Ο θανατος μου κατεστρεψε την ζωη.  Ξαπλωσα πανω στο κρεβατι και βουτηξα το κεφαλι μου μεσα στο μαξιλαρι.

Σηκωθηκα και αρχησα να ψαχνω το δωματειο αλλα βρηκα μονο τον οδηγο νεκρικης συμπεριφορας οποτε αρχησα να τον ξεφυλιζω. Ισως υπηρχαν καποιες απαντησεις μεσα σε αυτο. Ισως να υπηρχε μια κρυμμενη ελπιδα μεσα σε αυτες τις αρχαιες σελιδες.

Καταληψη? Επεξεργαστηκα την εικονογραφηση που εδειχνε εναν τυπο σε στυλ δεκαετειας του '50 να μπαινει στο σωμα ενος κοριτσιου και αρχισα να διαβαζω τις λεζαντες για πληροφοριες.

Απλουστατο φαινεται. Τελιωσα το κεφαλιο την ωρα που οι τελευταιες ακτινες του φεγγαριου ,που εμπαιναν απο το παραθυρο, εριχναν το φως τους κι εκλεισε το βιβλιο. Τελικα προδοθηκα στην κουραση που με κοινηγουσε ολο το απογευμα. Δεν ημουν πλεον ουτε λυπημενη ουτε φοβησμενη.

Εκλεισα τα ματια μουενω το ελαφρυ φθινωπωρινο αερακι που εμπαινε απο το ανοιχτο παραθυρο γυριζε της σελιδες του βιβλιου στην τελευταια ρου κεφαλαιου με τιτλο "Καταληψη αλλου" και εγραφε κατι που δεν ειχα διαβασει ακομα. Προηδοποιουσε...: 'ΕΦΑΡΜΟΣΤΕ ΜΕ ΑΠΕΡΙΟΡΗΣΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΕ ΑΔΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ!'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~