Just a game

Hoofdstuk 2

Op het station is het heel druk. Overal staan mensen ons toe te juichen en een cameraploeg is bezig ons te filmen. Ik zie mezelf op het grote scherm dat boven het station hangt. Mijn gezicht straalt van blijdschap en daarom doe ik mijn best om wat stoerder te kijken. Mijn brede lach maakt me heel erg jong en dat wil ik niet. De mensen moeten me nu al leren kennen als zelfverzekerd.

Jetty gaat ons voor de trein in en ik kijk nieuwsgierig om me heen. Ik ben behoorlijk wat luxe gewend maar dit overtreft alles. Het eerste wat me opvalt is de enorme kroonluchter aan het plafond. Hij is oogverblindend door de zilver glinsterende kleur. Aan het eind van de twaalf armen zitten geen kaarsen maar vreemde ronde lampjes. Jetty ziet me kijken en slaat haar handen ineen. 'Mooi is hij, hè?' Zegt ze opgewonden. 'En dan heb je hem nog niet eens gezien in het donker!'

Mijn ogen glijden verder door het vertrek. Een grote flatscreen tv hangt in een hoek van de kamer. Daarvoor staan twee zachte divans. Er is ook een eettafel. Hij is helemaal bedekt met porseleinen servies en in het midden staat een schaal met warme broodjes. Ik voel mijn maag knorren en pak er één mee als we doorlopen naar de slaapkamers.

De slaapkamers zijn opvallend groot en comfortabel. Het reusachtige bed trekt meteen mijn aandacht. Ik spring erop en voel bijna onmiddellijk hoe goed de vering is. Automatisch ga ik nog wat hoger springen totdat ik het plafond kan aanraken. Jetty is bang dat ik iets beschadig en Nina rolt minachtend met haar ogen. Ik doe alsof ik het niet merk. Ze ergert me verschrikkelijk maar ik zie nog steeds een bruikbare bondgenoot in haar.

Vervolgens zijn de douches aan de beurt. Thuis hebben we een klein bedieningspaneel voor koud en warm water en voor een paar kleine extraatjes zoals geurige shampoos en schuim. Maar wat ze hier hebben is daar niet mee te vergelijken. Een toetsenbord met ontelbaar veel knopjes geeft toegang tot de meest luxueuze douchecabine. Je kan werkelijk alles instellen. De temperatuur van het water kan op de graad toe nauwkeurig bepaald worden. Dit geldt ook voor de breedte en de kracht van de straal. Daarnaast kan je precies instellen na hoeveel minuten je bijvoorbeeld bedekt wordt met huidverzachtende olie of haarverzorgende shampoo. Van al die middeltjes kan je ook weer een heleboel verschillende soorten kiezen. Ik luister tevreden hoe Jetty uitlegt hoe de douche werkt. Ik ben geen ijdeltuit maar het kan geen kwaad om dit pleziertje uit te buiten.

Even later is de rondleiding klaar en gaan we aan tafel zitten. Een zwarte kok met een dikke buik serveert een uitgebreid diner. Stoofpotten, ovenschotels en zelfs een gerecht met kaviaar komt aan ons voorbij. Ik trek een nonchalant gezicht en eet zo netjes mogelijk. Ik wil Nina laten geloven dat ik dit iedere dag te eten krijg. Ze moet zich tenslotte niet beter dan mij gaan voelen. Maar na een vluchtige blik in haar richting kom ik erachter dat ze geen aandacht voor me heeft. Gedachteloos zit ze naar buiten te kijken. Ik volg haar blik en zie dat de trein al rijdt. Ik heb er niks van gemerkt, hij moet vertrokken zijn tijdens de rondleiding. Dan komt er een vraag in me op.

'Hoe lang duurt de reis naar het Capitool?'

Jetty geeft antwoord. 'Over tien uur zijn we er.' Ze begint ondeugend te lachen. 'Je hebt pech dat je niet in district 12 woont. Zij mogen drie dagen in de trein zitten omdat zij het verst van het Capitool vandaan wonen.'

Als reactie op dit mislukte grapje wissel ik een spottende blik met Nina uit.  Maar dat wicht denkt dat ik haar bedoel. Ze houdt haar gezicht in de plooi terwijl ik onder de tafel een venijnige schop tegen mijn scheenbeen krijg. Ik trek een verbeten gezicht en hou een spontane kreet nog maar net in. Ik onderdruk de neiging om terug te schoppen. Nina kijkt me afwachtend aan en er verschijnt een uitdagende glimlach om haar lippen. Als ik niet reageer haalt ze haar schouders op en begint weer uit het raam te staren. Ik schud mijn hoofd, verbaasd om haar lompheid. Ik vergeet mijn goede manieren en speel met mijn eten. Steunend met mijn elleboog op tafel denk ik na. Waar gaan we heen als we in het Capitool zijn? Van eerdere jaren weet ik dat de Spelen niet meteen beginnen. Meestal komt er eerst een tributenparade en een paar dagen later een optreden in de show van presentator Caesar Flickerman. Ik heb ook gehoord dat we nog gaan trainen maar dat weet ik niet zeker omdat ze dat niet op televisie uitzenden. Ik ben benieuwd waar we gaan slapen. Zou het net zo luxe zijn als deze trein?

Ik word losgerukt uit mijn gedachten als de deur naar de slaapkamers opengaat. Ik kijk op en zie de vrouw staan van wie ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien. Van wie ik dacht dat ik voorgoed verlost was.

En nu is ze mijn mentor.