Just a game

Hoofdstuk 3

Ik snap niet dat ik de link niet meteen gelegd heb. De naam Eleanor lijkt heel veel op Elana. Haar heb ik op dit moment dan ook voor me staan. Het is nu zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat ik Vincent heb vermoord onder bedreiging van deze vrouw...

De 75ste Hongerspelen waren net afgelopen. Om de 25 jaar wordt er een Kwartskwelling gehouden en dit was er ook één. Een Kwartskwelling houdt in dat er iets speciaals van de Spelen wordt gemaakt vanwege een jubileum. Dat jaar werd de leeftijdsgrens opgeschoven. In plaats van 12 t/m 18 jaar konden kinderen van tien, elf, negentien en twintig ook worden getrokken. De kleine elfjarige Vincent verraste iedereen door als winnaar uit de hoek te komen.

De arena was toen een grote savanne met torenhoog gras. Vincent had zijn knalblauwe tributenpakje al gauw vervangen door een zelf gevlochten grasuniform. Daarna ging hij op zoek naar iets om zijn geur te verdoezelen voor de leeuwen en andere roofdieren. Hij vond een oud slangenvel en begon daarmee zijn hele lichaam in te wrijven. Zo misleidde hij de beesten.

Maar door zijn onopvallende kleding kon hij ook dicht in de buurt van andere tributen komen. Als het donker werd was hij vrijwel onzichtbaar en kon hij de rest zelfs vermoorden wanneer ze op wacht stonden. Ook was hij een meester in het leggen van hinderlagen.

Toen hij nog met één andere jongen over was deed hij iets heel slims. Hij doodde een prairiehaas en sneed hem helemaal open. Vervolgens besmeurde hij het dier met zijn eigen bloed totdat er alleen nog een rode klomp van over was. Hij verstopte zich achter een grote rots en wachtte.

Na een korte tijd kwamen er hyena's uit het hoge gras tevoorschijn. Ze slopen voorzichtig dichterbij en toen ze de dode haas in de gaten kregen begonnen ze er verwoed van te eten. Je kon zien dat ze uitgehongerd waren want ze waren erg mager. Vincent ging naar de Hoorn en zag dat zijn tegenstander op hem aan het wachten was. Hij liet zich zien maar zodra de ander hem wilde aanvallen maakte hij rechtsomkeerts en rende de savanne weer op. Hij lokte hem mee naar de plek waar de hyena's aan het eten waren en liet zich daar plat op de grond vallen. Zijn tegenstander ging niets vermoedend achter hem aan want hij zag door het hoge gras de hyena's niet. Vincent roken ze niet doordat hij zich had gecamoufleerd met de slangenhuid. De andere jongen, genaamd Jake, roken ze echter wel. Uitgehongerd als ze waren namen ze het risico om een levende prooi aan te vallen. Jake heeft zich nog dapper verweerd maar ze waren met te veel. Zo werd Vincent winnaar van de Hongerspelen.

En die Vincent heb ik vermoord toen ik nog maar acht jaar oud was. Door háár schuld. Ze dwong me ertoe. Zij is namelijk de moeder van Jake. Hij kwam ook uit district 3 en dus was ze ook nog eens de mentor van haar eigen zoon. Ze was uiteraard woedend op Vincent omdat hij Jake vermoord had. Dus ging ze op zoek naar iemand die haar smerige plannetje kon uitvoeren. Natuurlijk mocht die iemand niet te oud zijn want anders kon ze hem nergens toe dwingen. En toevallig woonde ze in een huis aan de rand van de stad zodat ze iedere dag mij en Robbin zag oefenen voor de Hongerspelen. Zelfs op die leeftijd hadden we al behoorlijk wat kracht in ons lijf en deinsden we er niet voor terug om elkaar te verwonden. Ik was net iets groter dan Robbin en dat was waarschijnlijk haar reden om mij te benaderen.

Op een dag kwam ik haar dus tegen op straat en ze zei dat ze met me wilde praten maar niet daar. Uiteraard zocht ik er niks achter dus ik liep met haar mee naar haar huis. Daar begon ze me op een neutrale toon te vertellen dat ik Vincent moest vermoorden, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ik begreep er niets van en zei dat ik dat niet ging doen. Toen werd ze heel erg boos. Ze gooide de lelijkste verwensingen naar mijn hoofd en bedreigde mij en Robbin met de dood. Ik was acht jaar en werd heel erg bang dus ik beloofde al snel huilend dat ik zou doen wat ze vroeg. Ze keek me doordringend aan en antwoordde dat ik het maar beter goed kon doen. De nacht daarna heb ik niet geslapen. Ik bleef maar piekeren over een goede manier om de jongen te doden. Uiteindelijk ben ik gewoon tijdens de Zegetoer zijn hotel binnengedrongen en heb hem met een mes uit de keuken vermoord. Maar daarna kreeg ik verschrikkelijke nachtmerries en angsten. Natuurlijk waren er Vredebewakers naar de dader op zoek en ik was ervan overtuigd dat ze me zouden vinden. Op een dag werd het me te veel. Ik kwam huilend thuis van school en heb mijn vader alles verteld. Die geloofde me onmiddellijk omdat ik zijn lievelingetje ben. Hij nam me mee naar het bestuur van district 3 en daar moest ik mijn verhaal doen. Het bestuur vond het nogal ongeloofwaardig klinken maar mijn vader heeft net zo lang op ze ingepraat totdat ze een kijkje bij Elana gingen nemen. Tot ieders verbazing deed ze niet veel moeite om haar onschuld te bewijzen. Haar misdaad werd bekend en ze werd uit district 3 verbannen voor vijf jaar.

Dit is het zesde jaar na het hele voorval en blijkbaar is ze dus weer teruggekomen. Dat ze ook haar rol als mentor weer terug zou krijgen had ik nooit verwacht. Daar zit ik nu dus mooi mee opgescheept. Minachtend bekijk ik haar. Ze is nauwelijks iets veranderd sinds de laatste keer dat ik haar zag. Behalve dat ze ineens een stuk kleiner lijkt omdat ik heel wat gegroeid ben. Ik kan haar nu makkelijk aan. Ik kan mezelf wel iets aandoen voor het feit dat ik me ooit door haar heb laten intimideren.

Ze lijkt mij niet te herkennen. Ze neemt me net zo achteloos in zich op als ze met Nina doet. Vervolgens neemt ze tegenover ons plaats en begint ons uit te leggen wat precies de functie is van haar rol als mentor. Ze legt uit hoe we sponsoren moeten krijgen en hoe ze ons daarbij gaat helpen. Eerst hou ik haar scherp in de gaten maar ik ben al snel afgeleid. Ze moet vergeten zijn wie ik ben of me in elk geval niet herkennen. Na het eten mogen we ons installeren in onze kamer en ik wil net opstaan als ik zie hoe Elana naar me staart. Uitdagend trek ik een wenkbrauw op.

'Leuk om je weer eens te ontmoeten, Raymond. ' Zegt ze ineens.

Ik glimlach overdreven. 'Van hetzelfde, Elana.'

Ze verstrakt. 'Hier heet ik Eleanor. Knoop dat goed in je oren.' Ze draait zich om maar bedenkt zich. 'En trouwens, je kan me maar beter te vriend houden. Je leven is nu in mijn handen.'